Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Met mijn vader gaat het overigens prima na een driedubbele bypass operatie; hij woont met zijn 80 jaar nog altijd zelfstandig. En Castor? Die heeft het prima naar zijn zin, met ups en downs, maar dat hoort erbij...

Ruim twee maanden geleden ontving ik een mysterieus mailtje van ene Marion, die mij vroeg mij of ik de Remco was die 30 geleden gezongen had in het Evoluon in Eindhoven. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik absoluut niet kan zingen en dus antwoordde ik netjes dat het mij speet maar dat ik die Remco niet kon zijn, domweg omdat ik niet kan zingen. Zij wist echter niet van ophouden en vroeg mij vervolgens of ik 30 jaar geleden op camping Volonne in de Ardêche had gestaan en of ik twee broers heb wiens voornamen ook met een R beginnen. En dat was toch wel schrikken, want dat klopte inderdaad allebei. Bij dat e-mailtje gebruikte Marion haar meisjesnaam en toen pas viel het kwartje. Deze Marion was het meisje waar ik 30 geleden verliefd op was geworden tijdens die voor mij memorabele vakantie in Frankrijk in juli 1980.

Ik ben na die vakantie nog twee keer in Veldhoven geweest waar Marion toentertijd woonde en zij is nog één keer in Zoetermeer geweest. We hebben vervolgens nog een jaar gecorrespondeerd, en, let op jonge lezertjes, in de vorm van zogenoemde 'handgeschreven brieven'! Daarna is het contact verwaterd. Voor de record: ik heb de laatste brief geschreven ;-)
Na dertig jaar radiostilte besloot Marion mij op te sporen, getriggerd door bovenstaande foto in haar vakantiefotoboek. Via LinkedIn had zij mij redelijk snel gevonden. Vervolgens mailden we wat heen en weer en daarbij viel het mij op dat Marion nog heel veel detailinformatie had over die vakantie in 1980, terwijl bij mij veel was weggezakt. Mensen die mij kennen, weten overigens dat ik een geheugen heb als een gatenkaas, dus dat ik weinig wist, was niet zo vreemd. Maar wat bleek: zij had al mijn brieven nog. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik vrijwel niks weggooi en dus ja, ik had al haar brieven mét enveloppe natuurlijk ook bewaard. Al snel was het plan geboren om in real life af te spreken om bij te praten en de brieven uit te wisselen. Inmiddels was Marion verhuisd naar Dongen en besloten we voor een rendez-vous af te spreken in Breda, waar ik zelf nog 5 jaar heb gewerkt.
Afgelopen vrijdag 26 november was het zover... Ik toog per trein naar Breda voor een ontmoeting met iemand die ik 30 jaar geleden uit het oog was verloren. Gelukkig hadden we recente foto's uitgewisseld om te voorkomen dat we elkaar op het station zouden moeten herkennen aan een anjer in het knoopsgat of een krant onder de arm . Ik had Marion echter al laten weten dat het vrijwel onmogelijk was mij niet te herkennen in de massa ;-)
We vonden elkaar dan ook zonder problemen in de hal van het station en hebben aansluitend geluncht in een plaatselijk etablissement; het was erg gezellig. Grappig is wel om vast te stellen dat de ontmoeting tot stand is gekomen door de tussenkomst van sociale media als LinkedIn en later twitter (ik heb Marion ondertussen ook het het twitteren gekregen). En dankzij die sociale media was het net of of we 30 jaar lang contact hebben gehouden. Het voelde dan ook vertrouwd en zeker niet als twee passanten in een vreemde stad. Na de lunch kwamen de brieven uit onze tassen. Marion las haar brieven en ik de mijne. Erg vertederend om te lezen hoe ik als adolescent mijn gevoelens onder woorden probeerde te brengen en ook hoe direct ik was in mijn geschriften. Dat is nu wel anders. En opnieuw werd (pijnlijk) duidelijk dat de liefde 30 jaar geleden van één kant kwam en wel de mijne. We hebben overigens smakelijk gelachten om de inhoud van de brieven en verder goede gesprekken gevoerd. En als je plezier hebt, dan vliegt de tijd voorbij en voor ik het in de gaten had was het al weer tijd om naar huis te vertrekken. Wel hebben we afgesproken om ditmaal het contact te onderhouden (is tegenwoordig dankzij e-mail, twitter en andere sociale media ook een stuk eenvoudiger) en het afspreken in real life er ook in te houden. Wordt dus vervolgd...

Een mijlpaal in het leven van iedere puber nietwaar... de magische leeftijd van 18 jaar! Eindelijk meerderjarig! Er gaat een wereld open: zelfstandig beslissingen nemen; zelf (gsm-)contracten afsluiten zonder dat ouders ook mede moeten ondertekenen. een piercing laten zetten, auto rijden  (mits rijbewijs natuurlijk), sterke drank mogen kopen (da's dan weer wat minder!). Betekent deze mijlpaal dan ook het einde van de puberteit? Nou ja, dat dan weer niet, te oordelen naar het gekibbel boven tussen puberzoon en puberdochter. Wie mij (@remco0808) op twitter volgt, weet dat we (vooralsnog) niks te klagen hebben over onze puberzoon. Goed, één keer ging het dan mis met te veel alcohol (hopelijk een goede les geweest) en één keer ging het mis op school (blijven zitten in 4 HAVO), maar verder hebben we een ogenschijnlijk tevreden puber in huis. Eentje die niet rookt, niet op zo'n vermaledijde brommer rijdt, niet op straat hangt. Kortom, een min of meer 'voorbeeldige' tiener ;-).  We zijn reuze benieuwd wat zijn eerste stap zal zijn als 18-jarige met de hele wereld aan zijn voeten...

Onze dochter heeft in juni van dit jaar haar periode op de basisschool afgesloten en is deze week officieel van start gegaan als 'brugpieper'. Zij heeft gekozen voor mijn oude middelbare school (excellent choice!) met een zogenoemd "opdracht-uren of Dalton systeem", waar ik - lang geleden -met veel plezier mijn VWO dilpoma heb behaald. Daarmee zitten onze beide kinderen op de middelbare school en ligt het tijdperk van de 'basisschool' definitief achter ons. De overgang voor dochterlief zal groot zijn: van oudste groeper op de basisschool naar jongste groeper op 'de middelbare'. Een grote scholengemeenschap met meer dan 1.200 leerlingen, meer vakken, verschillende docenten, meer huiswerk, iedere 50 minuten wisselen van lokaal, zelfstandig werken aan opdrachten, etc. etc. Heel veel veranderingen in een korte tijd, parallel aan de veranderingen die zich voltrekken in het lichaam (en de geest niet te vergeten) van een 12-jarig meisje. Ik ben heel benieuwd hoe zich dat allemaal dit schooljaar gaat ontwikkelen en wat wij daar als ouders van zullen meekrijgen. We hebben natuurlijk de nodige ervaring met onze puberzoon (daar heb ik al het nodige over getwitterd), maar ieder kind is uniek en dochterlief zal ons ongetwijfeld op haar geheel eigen wijze verrassen ;-)  Puberzoon in 5-HAVO en dochterlief in de brugklas... ! Ja, 2011 zal in alle opzichten een spannend jaar worden! Wordt vervolgd.

In Filosofie Magazine, nr 02-2010 staat een heel aardig artkel over de wijze waarop technologie interacteert met ons cognitieve systeem. Ik werd eigenlijk getriggerd door de titel van het artikel "Ik twitter, dus ik besta (niet)". Ik dacht in eerste instantie, nee hè, niet weer zo'n twitterscepticus. Dat bleek de schrijver achteraf overigens wel te zijn ("... voortdurende stroom berichtjes op je mobiel, waarvan de meeste vooral blabla zijn."), maar dat is niet de essentie van het artikel. De uitdaging zit volgens de schrijver, de filosoof en technologiewatcher Jos de Mul, in het zinvol integreren van nieuwe technologieën in onze cognitieve structuur. Jos trekt een analogie met de uitvinding van het schrift, bedoeld om de 'neolithische' information overload waaraan onze voorouders werden bloogesteld, te beheersen (door middel van een vorm van extern geheugen, te weten het schrift!). Maar de introductie van het schrift vereiste tevens de ontwikkeling van nieuwe vaardigheden, zoals lezen en schrijven. Een meer hedendaags voorbeeld is de inzet van stemwijzers, expertsystemen waarin niet alleen informatie over politieke partijen ligt opgeslagen, maar die ook een beslismodule bevatten. "De opgave is nu dergelijke expertsystemen op een zinvolle wijze te integreren in onze cognitieve structuur. Eenvoudiger gezeg": hoe zorg je dat de stemwijzer jou helpt te stemmen en dat hij niet voor je stemt?" Hoe houd je zicht op dat deel van je cognitieve vermogens dat je hebt gedelegeerd? Het volledige artikel, dat de moeite waard is, is te vinden in Filosofie Magazine, jaargang 19, 02-2010, pagina 13-16.