Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Het is eerste Kerstdag 2014 en dat is natuurlijk een mooi moment om bij zaken stil te staan. 2014 heeft voor mij in het teken gestaan van een zoektocht naar mijzelf: wie of wat ben ik eigenlijk? Ik kan nu volmondig verklaren mezelf te hebben gevonden. Ik ben een mens met een mannelijke en met een minstens zo sterke vrouwelijke entiteit, gecombineerd in één persoon. Je kunt dat een transgender noemen of een androgyn persoon. Het maakt niet uit welk label je er aan hang, wat uitmaakt is hoe je er mee omgaat en daar zit hem de crux. Ik heb die vrouwelijke kant jarenlang proberen te onderdrukken uit angst afgewezen te worden door mijn sociale omgeving. Langzaamaan heb ik dat juk van mij afgegooid en sinds het voorjaar ben ik volledig 'uit de kast'. Terwijl mijn collega's op het werk het al langere tijd wisten en ook vrienden/kennissen via social media op de hoogte waren van mijn transgender zijn ('een goed verstaander...'), heb ik in het voorjaar van dit jaar na lang wikken en wegen uiteindelijk mijn vader en mijn beide broers verteld dat ik mij zowel man als vrouw voel en dat ik daar ook uiting aan geef. Hierover heb ik uitgebreid geblogd. Opluchting maakte zich van mij meester, enerzijds omdat zij mij accepteerden wie (en wat) ik ben en anderzijds omdat ik mij terdege  realiseerde niet langer een dubbelleven te hoeven leiden. Tot voor kort hield ik immers altijd wel rekening met deze of gene: krijgen we bezoek en zo ja wie? Heb ik op het werk een afspraak met externen? Weten ze van mijn transgender zijn? En altijd weer dat dilemma van wel geen make-up, wel of geen gelakte nagels, wel of geen skinny broek e.d. Nu die hobbel is genomen voel ik mij zo bevrijd; er heeft zich een gevoel van gelukzaligheid van mij meester gemaakt dat ik nog niet eerder heb gevoeld... Nou ja, wellicht bij de geboorte van mijn beide kinderen. Maar dit gevoel gaat dieper, het raakt de kern van mijn wezen... Ik voel mij als het ware opnieuw geboren!
Hoera, het is een jongetje én een meisje...

Dit beeld zal jullie bekend voorkomen: een uitpuilende portenmonnee door al die klantenkaarten: Kruidvat, ICIParisXL, Make-up Studio, BakkerSport... Je kunt het zo gek niet bedenken of je hebt een klantenkaart voor die winkel. En zonder klantenkaart vaak geen korting. Ik heb veel klantenkaarten, maar natuurlijk zijn er winkels waar ik (nog) geen klantenkaart van heb en The Body Shop is er daar één van. Ik liep daar gisteren min of meer toevallig naar binnen op zoek naar een middeltje om mijn nagelriemen te verzorgen en naar een hand- en nagelcrème.

Ik werd prima geholpen door een hele aardige verkoopster die de tijd nam om mij van advies te voorzien. Toen ik de keuze had gemaakt voor een nagelriemolie en een nagel- en handcrème met amandelolie vroeg de verkopster bij het afrekenen of ik al een klantenkaart had van The Body Shop. Nee, dus. En aangezien deze (spaar-)kaart gratis is, was ik er wel voor te porren. Ik moest natuurlijk wel wat persoonlijke gegevens aan de verkoopster doorgeven, die deze data direct in het systeem klopte. Nadat ik e-mailadres, naam en geboortedatum had doorgegeven, vroeg de verkoopster mij heel netjes of ik als man of als vrouw in hun systeem wenste te worden opgenomen. Dat vond ik nu buitengewoon aardig en correct van haar. In plaats van zelf te concluderen dat zij met een man (of vrouw) te maken had, liet zij die keuze aan mij. Ik vroeg haar of het mogeljk was om geslacht open te laten, maar dat was helaas niet mogelijk (een verplicht veld). Of dat het dan wellicht mogelijk was om beide aan te vinken. Dat kon ook niet. En tenslotte vroeg ik naar de bekende weg of het dan wellicht mogelijk was als 'derde geslacht' te worden geregistreerd. Helaas, er waren slechts twee smaakjes voorhanden en ik moest er één kiezen. Ik had ook niet anders verwacht, maar desalniettemin stapte ik met een heel voldaan gevoel de winkel uit. En dat alles dankzij de zeer voorkomende houding van deze verkoopster van The Body Shop in het Stadshart te Zoetermeer. Mocht zij dit lezen, dan wil ik haar langs deze weg bedanken. En anders kom ik zeker nog een keer terug bij The Body Shop om haar persoonlijk te bedanken. Ik ben nu immers in het bezit van een klantenkaart...

Gisteren (zaterdag 15 november 2014) stond in het NRC, katern Wetenschap, een artikel over de zoektocht van Microsoft naar de zogenoemde kwantumcomputer. Als IT'er viel mijn oog vanzelfsprekend direct op het artikel. Naast Microsoft hebben ook IBM, Google en de NSA inmiddels vele miljoenen dollars uitgetrokken voor de ontwikkeling van of beter de zoektocht naar deze quantumcomputer. Wat is het concept achter de quantumcomputer? Zoals jullie weten rekenen normale computer met bits, die of de waarde 0 hebben of de waarde 1. Dit wordt ook wel het binaire stelstel genoemd. De quantum computer daarentegen werkt met qubits, die meer toestanden kunnen hebben en als het ware 0 én 1 als waarde op hetzelfde moment kunnen zijn. De rekenkracht van een quantumcomputer neemt daarmee exponentieel toe!

Een quantumcomputer kan alle combinaties van een cijferslot tegelijkertijd uitproberen, in plaats van één voor één. Quantumcomputers kunnen daarmee alle beveiligingscodes van banken en bedrijven kunnen kraken. Nu begrijp ik ook waarom de NSA (National Security Agency) zo geïnteresseerd is in quantumcomputing. Ook het razendsnel zoeken in enorme databases behoort tot de mogelijkheden, waarschijnlijk de reden dat ook Google investeert in een dergelijke quantumcomputer. Een quantumcomputer bouwen is een ander verhaal. Eén van de centrale problemen is dat qubits moeilijk tot samenwerking te krijgen zijn. In het artikel worden qubits vergeleken met acrobaten, die op elkaars rug klimmen en balanceren. Met een kleine groep lukt het nog wel, maar als je duizend acrobaten op elkaar wil laten staan, kunnen de ondersten de last niet meer dragen. De quantumcopmputer is zonder meer een interessant concept, maar een productierijp exemplaar zal nog wel wat jaartjes op zich zal laten wachten.
Het concept van qubits is echter ook interessant vanuit de alfawetenschappen. In het grootste deel van de wereld worden mensen ingedeeld volgens het binaire stelsel. Je bent of man of vrouw (je hebt de waarde of 0 of 1, of omgekeerd, daar doe ik natuurlijk geen uitspraken over).In mijn vorige blog beschreef ik overigens al dat men in India inmiddels 3 waarden kent, te weten man, vrouw en transgender. Het concept van qubits gaat een stapje verder en maakt allerlei tussenvormen mogelijk en dat spreekt mij natuurlijk weer aan. De ironie wil dat ik werkzaam ben in de 'klassieke' informatietechnologie waar koning binaire nog altijd de scepter zwaait, terwijl mijn gender allesbehalve binair is. Het concept van qubits spreekt zeer tot mijn verbeelding vanwege de grote variëteit tussen 0 en 1, lees tussen man en vrouw. En dus introduceer ik bij deze de quantum mens... man en vrouw tegelijkertijd! Aangenaam kennis te maken...

Gisteren was een gedenkwaardige dag: het was zowel de geboortedag van mijn schoonmoeder, die op de kop af 5 weken geleden op 88-jarige leeftijd overleed, als International Coming Out Day, waarbij wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor de positie van lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders (LHBT) . Het zal jullie niet verbazen dat ik in het kader van deze Coming Out Dag specifiek aandacht wil vragen voor de positie van transgenders en dan met name die transgenders die niet in de categorie 'transseksuelen' vallen en die net als ik 'tussen beide seksen in' hun leven proberen vorm te geven in een wereld die nog altijd volledig binair is ingericht: je bent òf man òf vrouw; tussenvormen zijn vooralsnog in Nederland niet mogelijk. Transgenders kunnen inmiddels wel per 1 juli 2014 hun geslachtsaanduiding eenvoudig laten wijzigen in officiële documenten. Zij hoeven dan niet langer een operatie, hormoonbehandeling en sterilisatie te ondergaan om dit te kunnen doen. Het is voldoende als een deskundige vaststelt dat hij of zij zeker is van de geslachtswijziging. Dat is absoluut winst, maar voor een grote groep transgenders lost dat hun probleem niet op. Ik ben daar één van; ik heb niet de behoefte om mijn geslachtsaanduiding te laten wijzigen in officiële documenten, want wijzigen waarin...? Ik voel mij zowel man, als vrouw of anders, noch man, noch vrouw. Met andere woorden, ik voel mij niet senang bij de dichotomie van de mens in man of vrouw. Ik voel mij mens, wil graag als mens in officiële documenten worden geregistreerd. En als er dan toch een label aan moet worden gehangen, dan liever iets van het derde geslacht. India is Nederland in die zin reeds voorgegaan. In april van dit jaar  heeft het Hooggerechtshof van India in een arrest de Indiase regering verplicht een derde geslacht te creëren voor transgenders. Bovendien wil het Hof dat de regering van India transgenders erkent als minderheid die bescherming in onderwijs en arbeid moet krijgen. Het Hooggerechtshof stelt dat transgenders zichzelf moeten kunnen identificeren in een derde geslachtscategorie op officiële identiteitsdocumenten, naast man of vrouw. Zover is het in Nederland helaas nog niet.
In het dagelijkse leven geef ik bewust uiting van mijn gevoelens als transgender. Ik laat mij niet (langer) weerhouden door wat door de maatschappij als typisch mannelijk of typisch vrouwelijk is bestempeld. Voor de mensen die mij een beetje hebben gevolgd, weten dat dit een jarenlange worsteling is geweest, vooral met mezelf, maar zeker ook met de (sociale) omgeving, die zich soms afwijzend en soms zelfs ronduit vijandig opstelde. Ik kan er best begrip voor opbrengen dat mensen mij in eerste instantie maar raar/anders vinden en/of dat zij moeite hebben om mij te 'lezen'. Is het nou een man of een vrouw? Maar dat is toch geen reden om mij onheus te bejegenen of met agressie tegemoet te treden. Niet dat het mij ervan weerhoudt mijn eigen weg te gaan, maar het is natuurlijk niet aangenaam en met de International Coming Out Day indachtig weet ik zeker dat het in andere landen vele malen slechter is gesteld met transgenders dan in Nederland. Ik kan doorgaans met een gerust hart met make-up, met gelakte nagels en met hakken over straat. Daarbij loop ik weliswaar het risico nagestaard te worden, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. En natuurlijk wordt er wel eens wat geroepen, maar ook dat kan ik wel hebben. Ik wil maar zeggen, mede transgenders, laat je niet leiden door angst, het zit vooral tussen de eigen oren, dus wees jezelf en laat je aan de wereld zien zoals jij gezien wil worden. Veranderingen gaan niet vanzelf, daar moet je ook zelf iets voor doen. Immers, de maatschappij, dan  zijn wij (ook). Ik heb die strijd de afgelopen jaren reeds gestreden... Primair om zelf mijn plekje in de samenleving te bevechten, maar ook voor anderen die in een soortgelijke situatie verkeren. Loesje heeft het een paar jaar geleden zo mooi op een affiche gezet: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn..."

Het is inmiddels een half jaar geleden dat ik mijn vader vertelde dat ik een transgender ben en dat ik weliswaar een mannenlijf heb, maar dat ik mij van binnen deels vrouw voel. Zelf spreek ik over: 'hij is ook een zij', naar het programma "Hij is een zij" van Arie Boomsma. Voor mijn vader kwam mijn ontboezeming - tot mijn eigen verrassing - geheel als een verrassing. Nooit had hij iets gemerkt van het dubbelleven dat ik vanaf mijn kinderjaren heb geleid. Of ik ben al die jaren heel goed in staat geweest mijn vrouwelijke kant te verbergen of mijn vader was in mijn kinderjaren te weinig aanwezig (fysiek en/of mentaal) om dat op te merken. Ook mijn twee broers wisten tot een half jaar geleden van niets. Hen heb ik na het gesprek met mijn vader ook direct geïnformeerd. Beiden waren eveneens verbaasd en hadden nooit iets gemerkt. Conclusie, ik heb mijn transgender-zijn al die jaren heel goed weten te verbergen. Mijn moeder, die in 1995 op te jonge leeftijd is overleden, heeft altijd geweten dat ik een sterke vrouwelijke kant had. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat zij mij in mijn puberjaren heel delicaat attendeerde op radiouitzendingen die gingen over transseksualiteit. Ik weet zeker dat zij daar met mijn vader nooit over heeft gesproken, wellicht om mij te beschermen.
Mijn oudste broer reageerde best positief, terwijl ik juist bij hem rekening had gehouden met een negatieve reactie. Mijn jongere broer daarentegen reageerde op een manier die ik niet had zien aankomen. Hij vond dat ik het hem veel eerder had moeten vertellen, daarbij voorbijgaand aan het feit dat ik jaren heb geworsteld met mijn identiteit, zoekend naar een manier om mijn leven vorm te geven. Sommige vrienden staken mij een hart onder de riem, vonden het stoer dat ik nu met mijn verhaal naar buiten trad. Een goede vriendin gaf aan het gevoel te hebben mij niet te kennen, omdat ik zo'n wezenlijk deel van mijn persoonlijkheid verborgen had gehouden. Dat deed een beetje pijn, omdat ik van binnen wezenlijk niet anders ben, alleen breng ik nu de buitenkant meer in lijn met de binnenkant. Zo waren er ook vrienden die vooral begaan waren met Linda, hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Natuurlijk is het voor Linda ook niet makkelijk geweest, maar Linda wist vanaf het moment dat wij verkering kregen dat ik een transgender ben. Dat heb ik haar direct verteld. Nu bijna iedereen in mijn directe omgeving weet dat ik een sterk vrouwelijke kant heb en dat ik die kant onder andere via nagellak, make-up en hakken tot uiting breng, heb ik eindelijk de rust gevonden om mezelf te zijn. Voor mijn gevoel kan mijn leven nu echt beginnen. Ik heb er zin in...!

How to tell my parents...? (part 4 Epilogue)

It is now six months ago that I told my father I am a transgender and that although I have a man's body inside I feel partially a woman. I consider myself as "he is a she too," to the program "He is a she" by Arie Boomsma. For my father my confession was - to my own surprise - entirely a surprise. He had never noticed anything of the double life I have led from my childhood. Apparently over the years I have been quite able to conceal my feminine side. Or perhaps in my childhood my father was too little present (physically and /or mentally) to notice that. My two brothers weren't aware of my double life either until this moment. I informed them right after the conversation with my father. Both were also surprised and had never noticed anything. In conclusion, I have done a good job in hiding the transgender part of me all these years. My mother, who died in 1995 at the age of only 61, has always known that I had a strong feminine side. I can remember very well that in my teenage years she very delicately told me about radio broadcasts that dealt with 'transsexuality'. I'm pretty sure she never talked about this with my father, probably to protect me.
My oldest brother reacted quite positively, while I had taken into account a negative reaction from him. My younger brother on the other hand reacted in a way that I hadn't seen coming. He thought that I should have told him sooner, totally ignoring the fact that for years I have struggled with my identity, searching for a way to shape my life. Some friends openly supported me and found it cool that I came out of the closet. A good lady friend told me that she had the feeling not knowing me, because I had hidden such a substantial part of my personality. That hurt a little, because on the insde in essence I am still the same. I am only synchronising the outside with the inside. There were friends who were especially concerned about Linda, how difficult this must be for her. Of course it has not been easy for Linda, but Linda knew from the moment we started dating that I am a transgender. That's what I told her right away. Now most people close to me know that I have a strong feminine side and that I express that side by using nail polish, makeup and heels and that I finally found the peace to be myself. I feel can really start my life. I'm excited...!

Iedereen zal zich een situatie voor de geest kunnen halen waarin hij of zij geworsteld heeft met de vraag of en zo ja, hoe iets te vertellen aan zijn/haar ouders. Ik ben daar natuurlijk geen uitzondering in. Het heeft bij mij overigens wel uitzonderlijk lang geduurd, namelijk bijna 50 jaar! Welk geheim heb ik zo lang voor mijn ouders verborgen gehouden?
Toen ik 5 of 6 jaar was, voelde ik voor het eerst dat ik anders was dan mijn één jaar oudere broertje en anders dan de vriendjes waar ik dagelijks mee speelde. Waar zij duidelijk 'jongetjesgedrag' vertoonden (in bomen klimmen, kattenkwaad uithalen, etc.) had ik die behoefte in veel mindere mate of in het geheel niet. Ik wilde liever binnen spelen, met verkleedspullen en dan het liefst met de spullen van mijn moeder. De trouwjurk van mijn moeder, haar schoenen met (hoge) hakken en met name haar make-up spullen en nagellak hadden een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. Maar gelijktijdig was ik mij ervan bewust dat ik daarmee een wereld betrad die niet de mijne was: dit was het domein van de meisjes en dat was voor mij als jongetje 'verboden terrein'. Zodra ik in de gaten kreeg dat mijn omgeving mijn gedrag afkeurde, wist ik dat ik mijn behoefte om in meisjeskleding te lopen en/of om mijn nagels te lakken, moest onderdrukken en dat ik ondergronds moest gaan. En zo leerde ik al heel snel om een dubbelleven te leiden: het grootste deel van de tijd als een 'normaal' jongetje (de buitenkant) dat probeerde zich staande te houden in een wereld die de zijne niet was, en een klein deel van de tijd - en stiekem - als een meisje (de binnenkant) spelend met nagellak, make-up en meisjeskleding. Dit heb ik heel lang volgehouden. Tijdens de basisschool en de middelbare school heb ik feilloos dit dubbelleven geleid. Niemand die iets doorhad, maar ook niemand die ik in vertrouwen durfde te nemen. Daarmee werd mijn puberteit gekenmerkt door eenzaamheid en een enorme worsteling met mezelf. Want nog altijd wist ik niet wat er 'mis' was met mij. Dat gevoel overheerste vooral: ik voelde iets dat ik niet zou mogen voelen, gezien de opstelling van de buitenwereld. En vergeet niet, het was in die tijd lastig om aan informatie te komen over transgenders, want daar hebben we het hier over. Mijn ouders waren gelukkig wel zo vooruitstrevend dat zij lid waren van wat toen de NVSH heette, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming, de voorloper van de Rutgersstichting. Het clubblaadje van de NSVH, 'Sekstant', was voor mij het hoogtepunt van de maand, omdat daarin af en toe werd gerept over mannen die zich eigenlijk vrouw voelden en omgekeerd. Voor het eerst van mijn leven vatte het idee post dat er meer mensen waren zoals ik en dat er zelfs een woord voor was, namelijk transseksueel. En dat voelde fijn, ik was immers niet de enige. Maar nog altijd voelde ik mij niet sterk genoeg om dit met iemand te delen en al zeker niet met mijn ouders. Een kind is immers als de dood om te worden afgewezen door zijn eigen ouders. Ik schaamde mij voor mijn eigen gevoelens en voor mijn gedrag dat immers overduidelijk bij meisjes hoorde en niet bij jongens. Toen ik als provinciaaltje andragologie ging studeren aan de Universiteit van Amsterdam zag ik voor het eerst andere transgenders in levende lijve. Biologische mannen die opgemaakt over straat gingen, sommige zelfs in jurken of zelfs volledig als vrouw. Ik vond het prachtig om te zien, maar ik was zelf bij lange na niet zover dat ik dat durfde. Dat moment kwam pas bij de opkomst van het internet begin jaren '90, waarbij ik via fora - en anoniem - in contact kwam met andere transgenders. En zo werd ik uiteindelijk lid van wat nu de Vereniging Genderdiversiteit heet (de voormalige Landelijke Kontaktgroep T&T [travestie en transseksualiteit]). Die vereniging organiseerde door het gehele land maandelijkse avonden waarbij je in een veilige omgeving jezelf kon zijn. Dat was voor mij het startsein om eens per maand als vrouw af te reizen naar Utrecht om daar in ieder geval één avond per maand mijn andere ik te kunnen zijn en te verkennen. En nee, mijn ouders wisten nog altijd van niets. Het trieste is wel dat mijn moeder in die periode is overleden, slechts 61 jaar oud. Ik heb haar geen deelgenoot kunnen maken van mijn gevoelens en dat betreur ik tot op de dag van vandaag.
(wordt vervolgd)

How to tell my parents...? (part 1)

Everyone will be able to remember a situation in which he or she has struggled with the question of whether and, if so, how to tell something to his / her parents. I am no exception to that rule. In my case however it took an extremely long time to me to tell my parents, almost 50 years! What secret I have kept hidden for so long from my parents and brothers?

When I was about five or six years, I felt for the first time that I was different from my one year older brother and than the friends I played with daily. Where they obviously showed "boy behavior" (climbing trees, mischief, etc.) I didn't have that need at all or less. I would rather play with dressing up stuff and then preferably with the stuff from my mother. My mother's wedding dress, her shoes with (high) heels and in particular her makeup stuff and nail polish had an irresistible attraction for me. But simultaneously, I was aware that by doing that I entered a world that was not mine: it was the domain of girls and that was for me as a boy "off limits." As soon as I became aware that my social environment would disapprove my behavior, I knew that I had suppress my desire to walk in girls' clothes and / or to paint my nails, and that I had to go underground. So I very quickly learned to lead a double life: most of the time as a "normal" boy (outside) who was trying to survive in a world that wasn't his, and a limited time - and secretly - as a girl (inside) playing with nail polish, makeup and girls' clothing. I sustained this double life for a very long time. During the primary school and high school I unerringly led this double life. Nobody suspected something and I didn't dare confide with anybody. So my adolescence was marked by loneliness and a huge struggle with myself. Because I still didn't know what was 'wrong' with me. That feeling prevailed above all, I felt something that I shouldn't feel, given the attitude of the outside world. And do not forget, it was difficult in those days to get information about transgenders, because that's the subject we're talking about here. Thankfully my parents were quite modern; they were members of what was then called the NVSH, the Dutch Society for Sexual Reform, the forerunner of the Rutgers Foundation. This Society for Sexual Reform issued a monthly magazine called 'Sekstant '. For me, this was the highlight of the month, because it discussed men who actually felt like a woman and vice versa. And for the first time in my life it summed up the basic idea that there were more people like me and there was even a word for what I felt, namely 'transsexual'. And it felt good, because I was no longer the only one. But still I did not feel confident enough to share this with anyone, and certainly not with my parents. I was terrified of being rejected by my own parents. I was ashamed of my own feelings and my behavior that clearly belonged to girls and not to boys. When I was starting studying Social Sciences at the University of Amsterdam for the first time I actually saw other transgender persons. Biological men walking in the steets, some even in dresses or even completely as a woman. I thought it was beautiful to see, but personally I wasn't developed enough to be able to expose myself. That moment came with the start of the Internet early 90s. By means of fora I - anonymously - came into contact with other transgenders. And so I eventually became a member of what is now called the Association of Gender Diversity (the former National Contact Group T & amp; T [transvestism and transsexualism]). That association organizes throughout the country monthly meetings where - in a secure environment - you can be yourself. That was the starting point for me to travel to Utrecht once a month as a 'woman' in order to be at least one night a month, my other me and explore that side of me. And no, my parents still did not know. The sad thing is that my mother deceased during that period, only 61 years old. I still regret not being able to share my feelings and that part of me with her.
(to be continued)

Mijn vader reageerde best wel verbaasd (hij had dus kennelijk nooit iets aan mij gemerkt; mijn dubbelleven had ik dus blijkbaar prima georganiseerd ;-) ), maar hij gaf al snel aan dat het wat hem betreft geen enkel verschil maakte en dat hij hoopte dat ik op mijn beurt wist dat hij zo ruimdenkend is dat ik dit zonder enig probleem eerder had kunnen vertellen. Hij wilde graag weten wat dit 'transgender zijn' inhield. Had ik dan ook een seksuele voorkeur voor meisjes én voor jongens? Ik heb uitgelegd dat 'transgender zijn' niets te maken heeft met seksuele oriëntatie, maar dat het vooral gaat over de discrepantie tussen wat je je voelt te zijn (je gender-identiteit) en je biologische sekse. Vervolgens hebben we uitgebreid stilgestaan bij wat dit voor een impact heeft gehad op mijn kinderjaren en puberteit, waarbij mijn vader aangaf het zeer te betreuren dat ik dit niet veel eerder al bespreekbaar had gemaakt, zodat ik niet alleen met die emotionele last had hoeven rondlopen. Ook vond hij het oprecht heel jammer dat mijn moeder dit niet heeft geweten. Gelukkig kon ik hem vertellen dat mijn moeder wel iets vermoedde en dat zij mij - toen ik een jaar of 13 was - had gewezen op radio-uitzendingen over transseksualiteit. Onder het genot van een heerlijke lunch hebben we een goed en fijn gesprek gevoerd over 'anderen in vertrouwen nemen' (en wat daarvoor nodig is), jezelf kunnen zijn, e.d. Het deed mij goed dat mijn vader zijn bewondering uitsprak over het feit dat ik mezelf durfde te zijn, hier, maar ook op mijn werk en bijvoorbeeld als ik boodschappen doe. Hij vond dat erg moedig van mij. Vervolgens zijn we nog thee gaan drinken bij mijn vader thuis, waarbij ik zijn nieuwe smartphone heb aangesloten op de WiFi en Whatsapp voor hem heb gedownload en geïnstalleerd, zodat hij nu met ons kan whatsappen in plaats van alleen SMS'en. Toen het tijd was om weer naar huis te gaan, zei hij nog tegen mij dat hij altijd graag een dochter had willen hebben (dat heb ik overigens nooit geweten!) en dat hij nu een halve dochter heeft. Dat vond ik zo geweldig lief van hem.
En zo heb ik het mijn ouder(s) verteld!

How to tell my parents...? (part 3)

My father reacted quite surprised (apparently he had never noticed something about me; apparently I had my double life well organized ;-) ), but he tolde me that my confession that I was a transgender made no difference and that he hoped that I knew that he was so open-minded that I could have told him this sooner without any problem. He wanted to know what 'being a transgender' meant. Did I have a sexual preference for girls ánd for boys? I explained that 'being a transgender' has nothing to do with sexual orientation, but that it's mostly about the discrepancy between what you feel you are (your gender identity) and your biological sex. We then spoke extensively on the impact this must have had on my childhood and adolescence. My father pointed out that he regretted that I did not had discussed this with him earlier instead. Now I was forced to deal with that emotional burden all by myself. He also sincerely felt sorry that my mother had no knowledge about this. Thankfully I was able to tell him that my mother suspected something and she - when I was about 13 - had pointed me to radio broadcasts about transsexuality. While enjoying a delicious lunch we had a good and long talk about "to confide in others (and what is needed to do so), about being yourself, etc. I got a real boost when my father expressed his admiration about the fact that I had the guts to be myself, here today, but also at work and, for example when I went for shopping. He thought that was very brave of me. Next we went  to my father's appartment for a cup of tea, where I connected his new smartphone to his WiFi and I downloaded and installed Whatsapp for him, so he can now us what whatsapp us rather than just texting. When it was time to go home, he told me that he always would love to have a daughter (something I  never knew!) and that he now has half a daughter. I thought that was so very sweet of him. That's the way I told my parent(s)!

How to tell my parents...? (part 2)

After having visited loyally the monthly evenings of the Association of Gender Diversity in Utrecht 'as a woman', I felt this was not the 'form' in which I would be happy. The transformation into a woman felt indeed very nice, but returning to man on the other hand was getting heavier each time. At the same time I came to the conclusion - partly as a result of the many conversations with peers - that I was not a transsexual: my dislike of my male body was not strong enough to qualify for a sex-change operation. However, the forced switch between male and female appearance became a burden I could no longer carry mentally. I felt I was one person with two entities, which should not be seperated, but on the contrary, be integrated: I was a man with a masculine appearance and a predominantly female feelings. The feeling that I must be completely like a woman no longer prevailed; I had leeft that behind me. Boudewijn de Groot, a Dutch singer, has expressed that feeling aptly in his song "Drowned butterfly":

"In order to live I thought you should be a butterfly
To fly very far away from all the life, all the pain.
But I am no longer affected by envy of being a butterfly
If even butterflies have to die, I will not spoil my joy
I can live without flying
Why would I would any longer care for a butterfly who drowned in me
For living, I don't have to be a butterfly anymore."

I had made peace with the thought of being both man and woman, and I wanted to express that. From that moment I decided to express my feminine side, by using make up, painting my nails and occasionally to walk in heels. This, however, is easier said than done, because - strangly enough - I was still ashamed of my own feelings. This has taken a lot of years, but at one point in time I was strong enough to parry or at least to ignore the disapproval of others. Disapproving glances or comments will always be a part of my life, but I am in a mentally state to handle it. Many people in my environment gradually saw me changing from a caterpillar into a butterfly, but still I hadn't told my father. I was partly out of the closet, but there was still a bump to take. And I had decided to take that bump Friday, March 14th, 2014. I was full of confidence and felt strong enough to tell my father and to have the confrontation (if any). A few days before D-day I had called my father to invite him to lunch at a place of his choice in Scheveningen, where he lives. To avoid that I would back up at the last moment, I took off to Scheveningen to visit my father 'in full uniform', thus with make-up, purple painted nails and ankle boots with modest heels. In short, there was no escape: the confession was going to take place. When my father opened the door, he actually didn't notice anyting different. Only when I handed me his new smartphone, he notice my purple nails. He reacted in the manner characteristic of him: "Are you out of your mind?", intended partly funny, partly serious. I took a deep breath and told him that I simply liked painted nails. At first he thought that I was joking, but soon it was clear to him that I was serious. Next when we took off for the restaurant, he noticed my heels and as icing on the cake, it was in the restaurant that he saw that I was wearing make up. For me this was the moment to ask my father if he ever watched the program "He is a she." on televion. He said he was familiar with he program. I took a deep breath and told him that I am not the type 'he is a she', but more the type "he's a she too." There, I have said it...
(To be continued)