Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Gisteren was een gedenkwaardige dag: het was zowel de geboortedag van mijn schoonmoeder, die op de kop af 5 weken geleden op 88-jarige leeftijd overleed, als International Coming Out Day, waarbij wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor de positie van lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders (LHBT) . Het zal jullie niet verbazen dat ik in het kader van deze Coming Out Dag specifiek aandacht wil vragen voor de positie van transgenders en dan met name die transgenders die niet in de categorie 'transseksuelen' vallen en die net als ik 'tussen beide seksen in' hun leven proberen vorm te geven in een wereld die nog altijd volledig binair is ingericht: je bent òf man òf vrouw; tussenvormen zijn vooralsnog in Nederland niet mogelijk. Transgenders kunnen inmiddels wel per 1 juli 2014 hun geslachtsaanduiding eenvoudig laten wijzigen in officiële documenten. Zij hoeven dan niet langer een operatie, hormoonbehandeling en sterilisatie te ondergaan om dit te kunnen doen. Het is voldoende als een deskundige vaststelt dat hij of zij zeker is van de geslachtswijziging. Dat is absoluut winst, maar voor een grote groep transgenders lost dat hun probleem niet op. Ik ben daar één van; ik heb niet de behoefte om mijn geslachtsaanduiding te laten wijzigen in officiële documenten, want wijzigen waarin...? Ik voel mij zowel man, als vrouw of anders, noch man, noch vrouw. Met andere woorden, ik voel mij niet senang bij de dichotomie van de mens in man of vrouw. Ik voel mij mens, wil graag als mens in officiële documenten worden geregistreerd. En als er dan toch een label aan moet worden gehangen, dan liever iets van het derde geslacht. India is Nederland in die zin reeds voorgegaan. In april van dit jaar  heeft het Hooggerechtshof van India in een arrest de Indiase regering verplicht een derde geslacht te creëren voor transgenders. Bovendien wil het Hof dat de regering van India transgenders erkent als minderheid die bescherming in onderwijs en arbeid moet krijgen. Het Hooggerechtshof stelt dat transgenders zichzelf moeten kunnen identificeren in een derde geslachtscategorie op officiële identiteitsdocumenten, naast man of vrouw. Zover is het in Nederland helaas nog niet.
In het dagelijkse leven geef ik bewust uiting van mijn gevoelens als transgender. Ik laat mij niet (langer) weerhouden door wat door de maatschappij als typisch mannelijk of typisch vrouwelijk is bestempeld. Voor de mensen die mij een beetje hebben gevolgd, weten dat dit een jarenlange worsteling is geweest, vooral met mezelf, maar zeker ook met de (sociale) omgeving, die zich soms afwijzend en soms zelfs ronduit vijandig opstelde. Ik kan er best begrip voor opbrengen dat mensen mij in eerste instantie maar raar/anders vinden en/of dat zij moeite hebben om mij te 'lezen'. Is het nou een man of een vrouw? Maar dat is toch geen reden om mij onheus te bejegenen of met agressie tegemoet te treden. Niet dat het mij ervan weerhoudt mijn eigen weg te gaan, maar het is natuurlijk niet aangenaam en met de International Coming Out Day indachtig weet ik zeker dat het in andere landen vele malen slechter is gesteld met transgenders dan in Nederland. Ik kan doorgaans met een gerust hart met make-up, met gelakte nagels en met hakken over straat. Daarbij loop ik weliswaar het risico nagestaard te worden, maar dat ben ik inmiddels wel gewend. En natuurlijk wordt er wel eens wat geroepen, maar ook dat kan ik wel hebben. Ik wil maar zeggen, mede transgenders, laat je niet leiden door angst, het zit vooral tussen de eigen oren, dus wees jezelf en laat je aan de wereld zien zoals jij gezien wil worden. Veranderingen gaan niet vanzelf, daar moet je ook zelf iets voor doen. Immers, de maatschappij, dan  zijn wij (ook). Ik heb die strijd de afgelopen jaren reeds gestreden... Primair om zelf mijn plekje in de samenleving te bevechten, maar ook voor anderen die in een soortgelijke situatie verkeren. Loesje heeft het een paar jaar geleden zo mooi op een affiche gezet: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn..."

Het is inmiddels een half jaar geleden dat ik mijn vader vertelde dat ik een transgender ben en dat ik weliswaar een mannenlijf heb, maar dat ik mij van binnen deels vrouw voel. Zelf spreek ik over: 'hij is ook een zij', naar het programma "Hij is een zij" van Arie Boomsma. Voor mijn vader kwam mijn ontboezeming - tot mijn eigen verrassing - geheel als een verrassing. Nooit had hij iets gemerkt van het dubbelleven dat ik vanaf mijn kinderjaren heb geleid. Of ik ben al die jaren heel goed in staat geweest mijn vrouwelijke kant te verbergen of mijn vader was in mijn kinderjaren te weinig aanwezig (fysiek en/of mentaal) om dat op te merken. Ook mijn twee broers wisten tot een half jaar geleden van niets. Hen heb ik na het gesprek met mijn vader ook direct geïnformeerd. Beiden waren eveneens verbaasd en hadden nooit iets gemerkt. Conclusie, ik heb mijn transgender-zijn al die jaren heel goed weten te verbergen. Mijn moeder, die in 1995 op te jonge leeftijd is overleden, heeft altijd geweten dat ik een sterke vrouwelijke kant had. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat zij mij in mijn puberjaren heel delicaat attendeerde op radiouitzendingen die gingen over transseksualiteit. Ik weet zeker dat zij daar met mijn vader nooit over heeft gesproken, wellicht om mij te beschermen.
Mijn oudste broer reageerde best positief, terwijl ik juist bij hem rekening had gehouden met een negatieve reactie. Mijn jongere broer daarentegen reageerde op een manier die ik niet had zien aankomen. Hij vond dat ik het hem veel eerder had moeten vertellen, daarbij voorbijgaand aan het feit dat ik jaren heb geworsteld met mijn identiteit, zoekend naar een manier om mijn leven vorm te geven. Sommige vrienden staken mij een hart onder de riem, vonden het stoer dat ik nu met mijn verhaal naar buiten trad. Een goede vriendin gaf aan het gevoel te hebben mij niet te kennen, omdat ik zo'n wezenlijk deel van mijn persoonlijkheid verborgen had gehouden. Dat deed een beetje pijn, omdat ik van binnen wezenlijk niet anders ben, alleen breng ik nu de buitenkant meer in lijn met de binnenkant. Zo waren er ook vrienden die vooral begaan waren met Linda, hoe moeilijk dit voor haar moest zijn. Natuurlijk is het voor Linda ook niet makkelijk geweest, maar Linda wist vanaf het moment dat wij verkering kregen dat ik een transgender ben. Dat heb ik haar direct verteld. Nu bijna iedereen in mijn directe omgeving weet dat ik een sterk vrouwelijke kant heb en dat ik die kant onder andere via nagellak, make-up en hakken tot uiting breng, heb ik eindelijk de rust gevonden om mezelf te zijn. Voor mijn gevoel kan mijn leven nu echt beginnen. Ik heb er zin in...!

How to tell my parents...? (part 4 Epilogue)

It is now six months ago that I told my father I am a transgender and that although I have a man's body inside I feel partially a woman. I consider myself as "he is a she too," to the program "He is a she" by Arie Boomsma. For my father my confession was - to my own surprise - entirely a surprise. He had never noticed anything of the double life I have led from my childhood. Apparently over the years I have been quite able to conceal my feminine side. Or perhaps in my childhood my father was too little present (physically and /or mentally) to notice that. My two brothers weren't aware of my double life either until this moment. I informed them right after the conversation with my father. Both were also surprised and had never noticed anything. In conclusion, I have done a good job in hiding the transgender part of me all these years. My mother, who died in 1995 at the age of only 61, has always known that I had a strong feminine side. I can remember very well that in my teenage years she very delicately told me about radio broadcasts that dealt with 'transsexuality'. I'm pretty sure she never talked about this with my father, probably to protect me.
My oldest brother reacted quite positively, while I had taken into account a negative reaction from him. My younger brother on the other hand reacted in a way that I hadn't seen coming. He thought that I should have told him sooner, totally ignoring the fact that for years I have struggled with my identity, searching for a way to shape my life. Some friends openly supported me and found it cool that I came out of the closet. A good lady friend told me that she had the feeling not knowing me, because I had hidden such a substantial part of my personality. That hurt a little, because on the insde in essence I am still the same. I am only synchronising the outside with the inside. There were friends who were especially concerned about Linda, how difficult this must be for her. Of course it has not been easy for Linda, but Linda knew from the moment we started dating that I am a transgender. That's what I told her right away. Now most people close to me know that I have a strong feminine side and that I express that side by using nail polish, makeup and heels and that I finally found the peace to be myself. I feel can really start my life. I'm excited...!