Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Het is vrijdag, mijn vaste vrije dag, het begin van een heerlijk lang weekend, waar ik normaliter erg naar uitkijk, maar vandaag ben ik moe, futloos, een beetje verdrietig en heb ik last van hoofdpijn. Ik zit er eigenlijk een beetje doorheen. Het zal ongetwijfeld de tol zijn van de afgelopen weken, waarin zoveel ingrijpende en emotionele dingen zijn gebeurd, die ik - en dat realiseer ik mij nu - onvoldoende een plekje heb kunnen geven. Het is vooral de snelle opeenvolging van deze gebeurtenissen geweest, die mij nu parten speelt: het zeer emotionele besluit van zondag 1 november jl. om uit elkaar te gaan, het acuut wegdoen van al mijn mannenkleding, het alleen nog dragen van dameskleding, het veranderen van mijn voornaam (ook best een ingrijpend besluit), het bezichtigen van andere woningen, het (weer) gaan dragen van een haarwerkje en het op mijn werk openlijk uitkomen voor mijn transgender -zijn. Sommige gebeurtenissen hebben mij diep aangegrepen (het besluit uit elkaar te gaan), andere waren vooral spannend (alleen nog die kleding dragen, waar ik mij prettig bij voel) en sommige ook wel leuk, zoals het bezichtigen van nieuwe woonruimte. Afzonderlijk is het allemaal prima te behappen, maar als alles tegelijk op je afkomt, dan lijkt het wel een achtbaan, waarin ik terecht ben gekomen en die - anders dan de Python in de Efteling - niet slechts anderhalve minuut duurt. Bij tijd en wijle heb ik het gevoel de regie niet langer in handen te hebben, hetgeen bij een achtbaar vanzelfsprekend ook daadwerkelijk het geval is. Maar omdat ik juist heel graag de regie over mijn eigen leven in handen wil hebben, bedenk ik - zittend op mijn bed met mijn MacBook op schoot - dat ik wat gas moet terugnemen en dat ik ruim de tijd moet nemen om bovengenoemde gebeurtenissen eerst goed te verwerken, alvorens de volgende stap te zetten. En dat is precies wat ik de komende periode ga doen: rust nemen en verwerken wat nog deels onverwerkt is. Immers, 2016 wordt een heel emotioneel jaar en daar heb ik al mijn 'processorkracht' voor nodig. Ik wil dan niet belemmerd worden door onverwerkte zaken uit 2015, met het risico dat ik er aan onderdoor ga. Ik zal niet de eerste zijn. Oftewel, stop de persen!

Mijn laatste blogpost dateert van 23 oktober jl. In de vier weken volgend op die 23 oktober is er het nodige gebeurd in mijn leven. Ik heb dat eerst (deels) moeten verwerken, voordat ik de juiste woorden heb kunnen vinden om mijn gevoelens te verwoorden.
Ik heb jullie de afgelopen jaren een inkijkje gegeven in mijn leven, in mijn leven als transgender die druk doende is om zichzelf te ontdekken én uit de kast te komen. Daarbij zal het jullie duidelijk zijn geworden dat het leven van een transgender niet over rozen gaat en dan heb ik zeker niet alleen over mezelf, maar vooral ook over de dierbaren om mij heen die immers ook geconfronteerd worden met de keuzes die ik maak. Daarbij denk ik in eerste instantie over mijn vrouw en kinderen, maar natuurlijk moet ik ook denken aan mijn inmiddels 84 jarige vader, die ik vorig heb verteld dat zijn zoon ook een dochter is. De laatste 6 maanden is mijn coming out - overigens door mijn eigen toedoen - in een stroomversnelling terechtgekomen en ben ik mij in het openbaar steeds meer gaan uiten als transgender, of beter, als een mens met een sterke vrouwelijke binnenkant, die in toenemende mate de buitenkant heeft doen aansluiten bij die binnenkant. Dit is niet zonder gevolgen gebleven voor de mensen in mijn directe omgeving, die direct en indirect geconfronteerd worden met de door mij gemaakte keuzes. En ik begrijp heel goed dat dit voor hen erg lastig is (geweest) en al helemaal voor mijn vrouw. Uiteindelijk heeft mijn vrouw aangegeven zich niet te kunnen verenigen met mijn transformatie. En ik? Ja, ik wil niet meer terug de kast in, dat kan niet meer. Deze patstelling heeft er toe geleid dat mijn vrouw en ik zondag 1 november jl. het moeilijke en emotionele besluit hebben genomen om uit elkaar te gaan en dat na 35 jaar lief en leed te hebben gedeeld. We houden zeker nog van elkaar, maar liefde alleen is niet in staat deze kloof te dichten. We zijn tot de slotsom gekomen dat we elkaar op deze manier niet gelukkig gaan maken. Opvallend is dat nu dit besluit is genomen, de sfeer in huis is verbeterd: we laten elkaar vrij, waardoor ik mezelf kan zijn zonder op eieren te hoeven lopen. Cruijff zou zeggen: "Elk nadeel heb z'n voordeel." Maar al met al blijft het natuurlijk heel verdrietig dat ik door mezelf te vinden, mijn grote jeugdliefde ben verloren.

Liefs, Remke xxx

With a heavy heart...

My last blog post dates of October 23 this year. In the four weeks following that October 23 a lot has happened in my life. I first had to (partially) process all of that, before I was able to find the right words to express my feelings.
Over the last few years I have given you an insight into my life, into my life as a transgender that is working hard to discover himself and to come out of the closet. I trust that it became clear to you that my life as a transgender is not a bed of roses and then I am certainly not talking about myself, but especially about the loved ones around me who are in fact confronted with the choices I make. I am thinking primarily of my wife and children, but of course I also think of my 84 year old father, whom I told last year that his son is also a daughter. The last six months my coming out - by my own doing - rightly gained momentum and in public I am increasingly expressing myself as a transgender, or better, as a human being with a strong female inside, who is increasingly trying to fit the outside with the inside. This did have consequences for the people around me, who are confronted directly and indirectly with the choices made by me. And I understand very well that this is (was) very difficult for them and especially for my wife. Eventually my wife indicated she was unable to cope with my transformation. And I couldn't and wouldn't go back into the closet, I just can't. This stalemate meant that my wife and I, on Sunday November 1st this year, took the most difficult and emotional decision ever to split up and that after having shared joys and sorrows for the last 35 years. We still love each other, but love alone is not able to close this gap. We have come to the conclusion that we're not going to make each other happy this way. It is remarkable that now this decision is taken, the atmosphere at home has improved: we give each more space, enabling me to be myself without having to think about what my wife would think of it. Cruyff would say: "Every disadvantage has its advantage." But at the end it is really sad that finding myself means losing my childhood love.

Love, Remke xxx

Wat was het leven eenvoudig tot een paar weken geleden. Qua kleding dan bedoel ik hè, om misverstanden te voorkomen. Als ik kleding voor de volgende dag moest uitzoeken, dan was ik zo klaar. Ik had grosso modo de keuze uit zo'n 15 overhemden (overwegend paars natuurlijk) en uit 3 maatwerkpakken. Ik droeg onder het overhemd standaard een wit t-shirt en aan mijn voeten had ik antracietgrijze sokken en zwarte schoenen, doorgaans van Van Bommel. That's it. Voor de goede orde, ik heb het over doordeweekse dagen, waarop ik moest werken. Op mijn vrije dagen liep ik er overigens wel wat frivoler bij. Maar het was in ieder geval snel en overzichtelijk. En het kostte mij niet meer dan 5 minuten om de kleding voor de volgende dag klaar te leggen.
Hoe anders is dat nu, nu ik langzaam aan (nou ja langzaam...) mijn mannengarderobe aan het inwisselen ben voor een vrouwengarderobe. Het uitzoeken van kledingstukken, die ik de volgende dag zal dragen, kost heden ten dage véél meer tijd. Het aantal combinaties is nu ook vele malen groter. Welke broek zal ik aantrekken? De stonewashed boyfriend spijkerbroek, die blauwe skinny spijkerbroek, of toch maar die zwarte? Of toch maar die  zwarte legging of toch maar die tregging (vraag mij niet wat het verschil is...) of durf ik het aan die gewaagde gebreide jurk aan te trekken? Of toch maar die maxi dress? En een colbertje? Welke? En welk sjaaltje past daar dan weer bij. En dan heb ik het nog niet eens over de keuze van het schoeisel: hakken, geen hakken? Enkellaarsjes, knielaarzen, pumps? Kortom, het leven is er absoluut niet eenvoudiger op geworden; wel veel leuker trouwens. Ik wist natuurlijk al mijn hele leven dat voor vrouwen veel leukere kleding wordt gemaakt dan voor mannen en dat vrouwen veel meer keuze hebben, maar nu ben ik zo ver dat ik die dameskleding ook zelf durf te dragen. De uitdrukking "Kleren maken de man" betekent overigens dat men wordt beoordeeld op wat men draagt. In die zin is er in mijn geval helemaal niets veranderd, sterker: ik word nu meer dan ooit beoordeeld op wat ik draag. And you know what? I don't give a shit (anymore)!

Mijn blog heeft als ondertitel weliswaar "Belevenissen van een transgender", maar na al die blogposts de afgelopen maanden, waarin vooral ikzelf centraal heb gestaan, wil ik het deze keer nu eens niet over mezelf hebben, maar over jullie. Ik heb de afgelopen maanden namelijk ontzettend veel steun gehad aan jullie. Ik durf zonder meer te stellen dat ik niet zo ver was gekomen als ik deze reis in mijn eentje had moeten afleggen. Ik ben deze reis jaren geleden begonnen en gedurende de reis, die overigens nog niet ten einde is, heb ik altijd een schare supporters langs de lijn gehad die mij door dik en dun hebben gesteund. Ik zou dolgraag al die mensen met naam en toenaam noemen, maar dan zou deze blogpost een ellenlange opsomming worden van namen en dat zou een beetje saai worden en als ik ergens niet van houd... En dan loop ik ook nog eens het risico dat ik sommige mensen zou vergeten; dat zou ik mezelf niet vergeven. Een aantal van jullie heb ik inmiddels in real live ontmoet, anderen ken ik alleen in de virtuele wereld. Hoe dan ook, al die mensen die mij onvoorwaardelijk hebben gesteund en die mij met raad en daad hebben bijgestaan, al die mensen wil ik langs deze weg bedanken voor het steentje dat zij hebben bijgedragen aan mijn ontwikkeling en aan mijn feitelijke coming out.

Zoals gezegd, het is helaas ondoenlijk om iedereen te noemen, ofschoon ik dat het liefst had gedaan. Desondanks wil ik een beperkt aantal mensen met naam en toenaam noemen, omdat die een heel speciale rol hebben gespeeld tot dusverre. Dat wil echter geenszins zeggen dat de bijdragen van de anderen, die ik hier niet noem, niet belangrijk zijn geweest. Integendeel, alle reacties en steunbetuigingen heb ik met liefde omarmd en hebben mij gesterkt in de af te leggen weg.
Ik zei 'naam en toenaam', maar uit privacy overwegingen noem ik alleen de voornaam van betrokkenen. Ik weet bijna zeker dat de betreffende personen zich wel in mijn beschrijving zal herkennen. En anders, wie de schoen past, trekke hem aan.
Om te beginnen wil ik Mariëlle noemen, die als katalysator heeft gewerkt. Mariëlle vroeg mij jaren geleden om mijn liefde voor nagellak uit de doeken te doen op haar nagellak blog. Door dat initiatief kwam mijn coming out in een stroomversnelling. Ik schreef de eerste blogs bij Mariëlle onder het pseudoniem Nagellakman, maar na een jaartje ben ik onder mijn eigen naam de columns gaan schrijven. En dat doe ik nog steeds met heel veel plezier. Ook Sonja mag niet onvermeld blijven. Ik beschouw Sonja als mijn soulmate, een geestverwante, een schat van een mens met een groot hart, die zelf ook de nodige bagage met zich meezeult, maar toch altijd weer voor anderen klaarstaat. Zowel Mariëlle als Sonja heb ik inmiddels in real live ontmoet.
Ook Myrna mag niet ontbreken. En ofschoon ik Myrna helaas nog nooit in real live heb ontmoet, hebben we vele persoonlijke gesprekken gevoerd via Whatsapp en via e-mail, hield zij mij regelmatig een spiegel voor en stimuleerde Myrna mij om vooral mijn eigen weg te vinden en te volgen. O ja, Myrna is ook mijn persoonlijke kledingcoach, die ik vanuit de paskamer bestook met foto's van kledingstukken. En niet te vergeten, een paar weken geleden praatte Myrna mij moed in om in mijn nieuwe lange rok de 'boze' buitenwereld te trotseren, en met succes ;)
Een andere belangrijke persoon is Pippi, een Indische dame van stand die ik leerde kennen via Twitter en via haar prachtig geschreven stukjes op haar blog. Pippi ontmoette ik tijdens mijn allereerste meet&greet met nagellak liefhebbers. We hadden afgesproken op Leiden Centraal en de klik was er direct (beiden Indo's ;) ). We hebben daarna elkaar regelmatig ontmoet en ik ben zelfs een keer bij haar thuis geweest om haar indrukwekkende verzameling nagellak (toentertijd tegen de 2000 (!) lakjes) met eigen ogen te aanschouwen.
En ja, zoals gezegd, verder zijn er vele tientallen personen die mij accepteren zoals ik ben en die mij regelmatig een hart onder de riem hebben gestoken (en nog steeds steken). En daarvoor wil ik iedereen hartelijk bedanken: jullie bijdrage aan mijn leven is van onschatbare waarde en niet in geld uit te drukken. Jullie allen wil ik langs deze blogpost in de bloemetjes zetten.... (wel paarse bloemen vanzelfsprekend; jullie kennen me inmiddels)

In the spotlight...

My blog is subtitled "Adventures of a transgender," but after all the blog posts in the recent months, which all had the focus mainly on me, this time I don't want to talk about myself, but about you guys. In the past few months I have had a lot of support by you all. I dare say that I had not come this far if I had to to it on myown. I started this journey years ago and during that journey, which still isn't finished, I have always had a crowd of supporters along the way who have been very supportive of me. I would love to mention all these people by name, but this blog post would become a very long list of names and that would be a bit boring as well. And then there would be the risk that I would forget some people; I would not forgive myself. Some of you I have already met in real live, others I only know in the virtual world. Anyway, all those people who have supported me unconditionally and that have assisted me, all those people I want to thank for their contribution to my growth and development and to my coming out.

As mentioned, it is unfortunately impossible to mention everyone, although I would prefer to have done that. Nevertheless, I want to mention a few people by name because they have played a very special role so far. However, this does not mean at all that the contributions of the others I don't mention here, have not been significant. All the reactions and expressions of support I have embraced with love and have strengthened me in the way to go.
I said, 'naming and shaming', but for privacy reasons I only mention the first name of those involved. I'm pretty sure the subjects will recognize themselves in my description. Otherwise, if the cap fits, you should wear it.
To begin, I want to mention Marielle, who has worked as a catalyst. Marielle has asked me years ago to reveal my love for nail polish on her nail polish blog. Through this initiative my coming out was rapidly accelerated. I wrote the first blogs at Marielles blog under the pseudonym Nagellakman (Nailpolish man), but after a year I started using my own name. And I still write my monthly columns with a lot of fun. Sonja should not go unmentioned. I consider Sonja as my soulmate, a like-minded, a very sweet lady with a big heart, who also has encountered a lot in her life, but who always is willing to help others. Both Marielle and Sonja I have met in real live.
Myrna also is a must. Although I unfortunately have never met Myrna in real live, we have had many personal conversations using Whatsapp and via e-mail. She regularly confronted me with myself and encouraged me to find my own path and follow it. Oh, not to forget, Myrna is also my personal clothes coach, who I send many pictures in the fitting room showing her garments. And very important, a few weeks ago Myrna encouraged me to go out in the street, wearing my new long skirt and successfully ;)
Another important person is Pippi, an Indonesian lady that I have met via Twitter and via her beautifully written posts on her personal blog. I have met Pippi in real live during my first Meet & Greet with nail polish lovers. We agreed to meet at Leiden Centraal and then there was a connection right away (both Indo's ;-) ). We still meet regularly and once I even visited her at home to see with my own eyes her impressive collection of nail polish (more than 2000 bottles (!) of nail polish) .
And yes, as said before, there are still dozens of people who accept me as I am and who frequently supported me (and still do). And all those lovely peopple I want to thank their your contribution to my life. Your contribution have been invaluable and can not be expressed in dollars or euros. I would like to put all of you all in the spotlight of this blog post and hand you these flowers .... (purple flowers of course, you know me by now)

The Gender Tag Project is een initiatief van de Amerikaanse Ashley Wylde (http://ashleywylde.com/videos/the-gender-tag-project/) waarin mensen wordt aangemoedigd een set van 10 vragen te beantwoorden over hun ervaringen met 'gender' in de vorm van een YouTube video. Met 'gender' wordt bedoeld het geheel van sociale, culturele, gedrags- en identiteitsaspecten van een sekse, ter onderscheiding van lichamelijke en biologische aspecten. De Gender Tag video's zijn verzameld in een YouTube playlist genaamd "The Gender Tag Project". Aangezien het Engelstalig is heb ik ervoor gekozen om de 10 vragen te beantwoorden in de vorm van deze blogpost, waarbij ik de Engelstalige vragen letterlijk heb overgenomen. Wellicht dat ik na het beantwoorden van de vragen deze alsnog in het Engels als YouTube fimpje opneem, maar in deze fase vind ik het belangrijker om mijn gevoelens en ervaringen goed onder woorden te brengen en dat lukt mij niet in een vreemde taal.

Vraag 1 How do you self-identify your gender, and what does that definition mean to you?
Het zal de meesten van jullie niet verbazen dat ik mezelf beschouw als man én vrouw of als man noch vrouw. Ik zie mezelf als iemand die zich duidelijk tussen beide geslachten in beweegt. Ik heb weliswaar het lichaam van een man, maar qua gevoelsleven voel ik mij meer verwant aan een vrouw. Het liefst zou ik worden geregistreerd als derde sekse, bijvoorbeeld als transgender. In de Volkskrant van afgelopen weekend (3 en 4 oktober 2015) stond het artikel "Nooit meer hokje m/v hoeven aankruisen" waarin aandacht werd gevraagd voor de transgenders. Conclusie: "Voor de transgender die tussen de seksen in zit is weinig begrip." En laat dat nu precies de positie zijn die ik inneem.

Vraag 2 What pronouns honour you?
Ik word op dit moment aangesproken met 'hij' en met 'hem', met de mannelijke aanspreekvorm dus. Daar heb ik vooralsnog geen problemen mee, omdat ik mij realiseer dat ik voor buitenstaanders nu eenmaal het meeste weg heb van een man. Ik werd overigens een paar maanden geleden bij de huidtherapeut aangesproken met mevrouw Verdegem en dat vond ik eerlijk gezegd ook wel wat vreemd klinken. Maar dat kan een kwestie van gewenning zijn.

Vraag 3 Describe the style of clothing that you most often wear
Sinds enige maandnen ben ik druk doende om mijn mannengarderobe in te ruilen voor een (androgyne) garderobe die wat beter past bij mijn identiteit, beter, bij mijn gender. Ik draag niet langer overhemden, mannenpakken en mannenschoenen, kleding die jaren heb gedragen omdat dat nu eenmaal van mij werd verwacht. Of eigenlijk, waarvan ik dacht dat het van mij werd verwacht. Ik draag nu vooral skinny jeans, laarsjes met hakken, damescolbertjes met daaronder getailleerde shirtjes. Kortom, kleding met een duidelijke vrouwelijke stijl.

Vraag 4 Talk about your choices with body hair. How do you style your hair? Have you facial hair? What do you chose to shave, or chose not to shave?
Over mijn hoofdhaar hoef ik het niet te hebben, omdat ik al vroegtijdig met lede ogen moest aanzien dat ik kaal werd. Het voelt enigszins onrechtvaardig: mij het lichaam van een man toewijzen maar het gevoelsleven van een vrouw en vervolgens zorgen voor vroegtijdige kaalheid. Ik heb weliswaar twee pruiken tot mijn beschikking, maar het dragen van pruiken voelt kunstmatig. Met het dragen van die pruiken lijkt het of ik een ander ben, terwijl ik juist naarstig op zoek ben naar mijzelf.

Vraag 5 Talk about cosmetics. Do you chose to wear makeup? Do you paint your nails? What types of soaps and perfumes do you use if any?
Ik ga eigenlijk nooit zonder make-up de deur uit en als ik zeg make-up bedoel ik ook de hele ratteplan: ik start met een dagcrème, met daarover een foundation die ik op bepaalde plekken combineer met een neutralizer om de donkere plekken te maskeren. Ik gebruik verder wenkbrauwpoeder, oogschaduw, oogpotlood, mascara, bronzing poeder, blusher en lipstick. Ja, dat is inderdaad best een hele lijst. Nu begrijp ik ook dat ik iedere ochtend een half uur nodig heb om dat alles op mijn gezicht te smeren ;-).

Vraag 6 Have you experienced being misgendered? If so, how often?
Met 'misgendered' wordt hier bedoeld dat een vrouw wordt aangezien voor een man en vice versa. Die vraag kan ik feitelijk niet beantwoorden, omdat ik mezelf noch man, noch vrouw voel, dan wel beiden tegelijk. In die zin kun je met mij vele kanten op. Dat betekent tevens dat het begrip 'misgendered' niet op mij van toepassing is, zoals in het dagelijkse leven wel meer dingen niet op mij van toepassing zijn.

Vraag 7 Do you experience dysphoria? How does that affect you?
Er is sprake van genderdysforie wanneer een persoon zich niet prettig voelt omdat er een mismatch is tussen zijn/haar biologische sekse en zijn/haar gender identiteit. Daar heb ik wel degelijk mee te maken, omdat het gevoel overwegend (maar niet uitsluitend) een vrouw te zijn, haaks staat op mijn lichaam dat van een man is, oftewel mijn biologische sekse, zoals die is vastgesteld bij mijn geboorte. Met die mismatch worstel ik al jaren, eigenlijk al van jongs af aan. Ik voelde als jongetje van vijf al dat er iets niet klopte en dat ik dingen leuk vond die doorgaans alleen meisjes leuk vonden. Of het nu ging om speelgoed of kleding ging. Om mijn gevoel en mijn biologische sekse enigszins in evenwicht te brengen, droeg ik in het geheim meisjeskleren, maakte ik mij op en lakte ik mijn nagels, dat alles in een poging die mismatch ongedaan te maken. Echter, dat kon in mijn beleving alleen in het geniep, omdat ik zeker wist te weten dat mijn directe omgeving mijn afwijkende gedrag niet zou tolereren. In die zin ben ik heel lang, heel eenzaam en bij tijd en wijle erg verdrietig geweest (overigens zonder dat anderen daarvan op de hoogte waren). Ik heb tot ver in de volwassenheid een dubbelleven geleid waar alleen mijn huidige vrouw weet van had. Zelfs mijn ouders en broers wisten tot voor kort van niets. En ja, dat neem je mee in je ontwikkeling van mens. Hoe dat precies heeft uitgewerkt, kan ik niet zeggen. Maar is wel degelijk "food for thought".

Vraag 8 Talk about children. Are you interested in having children. Would you like to carry a child if that were an option to you?
Ik ben getrouwd en heb twee kinderen, een zoon van 23 en een dochter van 17 jaar. En nee, ik heb absoluut niet de behoefte om zelf een kind te baren ;-)

Vraag 9 Talk about money. Is it important to you to provide for a family financially if you choose to have one? Is it important to you to earn more than any partner you may have?
Ik ben allesbehalve ambitieus. Natuurlijk wil ik graag dat mijn vrouw en kinderen niets tekort komen en volgens mij ben ik daarin wel geslaagd. En nee, ik zou er absoluut geen probleem mee hebben indien mijn vrouw meer zou verdienen dan ik.

Vraag 10 Anything else you wnat to share about your experience with gender?
Deze hele blog gaat over mijn ervaringen en gevoelens als transgender en daar zit het woord 'gender' niet voor niets in. Het voert te ver om mijn worsteling als transgender hier samen te vatten. Daarvoor is het handiger om de verschillende blogposts terug te lezen. Ik hoop dat daarin mijn zoektocht naar mezelf naar voren komt, mijn twijfels en mijn diepste angsten, maar zeker ook de leuke momenten en mijn groei als mens die niets liever wil dan zichzelf zijn in harmonie met zijn dierbaren. Of zoals Loesje ooit heeft gezegd: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn."

The Gender Tag Project

The Gender Tag Project is an initiative of the American Ashley Wylde (http://ashleywylde.com/videos/the-gender-tag-project/) in which people are encouraged to answer a set of 10 questions about their experiences with 'gender' in the form of a YouTube video. The term 'gender' refers to the totality of social, cultural, behavioral and identity aspects of sexe, as distinct from physical and biological aspects. The Gender Tag videos are collected in a YouTube playlist called "The Gender Tag Project". As the language is English, I have chosen to answer the 10 questions in the form of this blog post. Perhaps that after answering the questions I may decide to make that YouTube short film after all, but at this stage I think it is important to describe my feelings and experiences accurately and I will not succeed in a foreign language.

Question 1 How do you self-identify your gender, and what does that definition mean to you?
It will not surprise most of you that I consider myself as a man ánd woman or as a man nor a woman. I define myself as someone who is clearly in between both sexes. I admittedly have the body of a man, but in terms of emotions I feel more akin to a woman. I would love to be registered as a third gender, such as transgender. In the Volkskrant (a Dutch newspaper) last weekend (3 and 4 October 2015) there was an article "Never again having to tick F of M" which drew attention to transgenders. Conclusion: "For transgendered people who live in between the sexes there is little understanding." And that is exactly the position that I have.

Question 2: What pronouns honor you?
I am currently addressed as 'he' and 'him', with the male form so to speak. I have no problems with that yet, because I realize that for outsiders I simply have the characteristics of a man. A few months ago however I was addressed at the dermatologist with Mrs. Verdegem and I thought it sounded a little odd. But that may be a matter of getting used to it.

Question 3 Describe the style of Clothing that you must wear or at
For the last few months I have been working on changing my wardrobe from a man to a more androgynous wardrobe that fits better with my identity, better, with my gender. I do not wear shirts, men's suits and men's shoes any longer, clothing that I have worn for years because that was expected of me. Or rather, I thought it was expected of me. Nowadays I wear skinny jeans, boots with heels, ladies suit-jacket  with tailored shirts. In short, clothing with a distinct feminine style.

Question 4 Talk about your choices with body hair. How do you style your hair? Have you facial hair? What do you chose to shave, or chose not to shave?
I don't have to discuss my hair, because sorrowly enough I knew that I was going to be bald. It feels somewhat unfair: to be assigned a man's body, but the emotional life of a woman and then be confronted with premature baldness. I do have two wigs at my disposal, but wearing wigs feels artificial. Wearing these wigs I feel like being someone else, while being desperately seeking for myself.

Question 5 Talk about cosmetics. Do you chose to wear makeup? Do you paint your nails? What types of soaps and perfumes do you use if any?
I never leave the house without make-up and when I say make-up I mean the whole stuff: I start with a moisturizer, next a foundation that I combine with a neutralizer to mask the dark spots . I use eyebrow powder, eye shadow, eyeliner, mascara, bronzing powder, blusher and lipstick. Yes, that is indeed quite a long list. Now I understand that I need half an hour every morning to put all that on my face ;-).

Question 6 Have you experienced being misgendered? If so, how often?
With 'misgendered' is meant that a woman is mistaken for a man and vice versa. That is a question I cannot  answer, because I am neither a man nor woman, or both at the same time. In that sense you can go any direction with me. This also means that the concept 'misgendered 'does not apply to me, like many things do not apply to me in my everyday life.

Question 7 Do you experience dysphoria? How does that affect you?
Gender dysphoria means that a person does not feel comfortable because there is a mismatch between his / her biological sex and his / her gender identity. That actually is something I have to deal with, because the predominantly feeling (but not exclusively) to be a woman, doesn't match my male body, or my biological sex, as determined at birth. I have been struggling with that mismatch since I was little child. As a 'boy' of five I already felt that something was wrong and that I liked things that typically only girls were supposed to like, whether it were toys or clothing. To put my feelings and my biological sex somewhat on balance, I wore girls clothes secretly, I used my mothers make-up and I polished my nails, in an attempt to undo this mismatch. However, it could only be done secretly, because I knew for sure that my environment would not tolerate my deviant behavior. In that respect for a long time I was very lonely and sad (and nobody was aware of it). For years I led a double life only my current wife was aware of. Even my parents and two brothers knew nothing of until recently. And yes, that does influence your development as a human being. How it has worked out exactly, I can not say. But is indeed "food for thought".

Question 8 Talk about children. Are you interested in having children. Would you like to carry a child If That Were an option to you?
I am married and have two children, a son 23 and a daughter of 17 years. And no, I definitely don't feel the need to carry a child myself ;-)

Question 9: Talk about money. Is it important to you to providence for a family financially if you choose to have one? Is it important to you to earn more than any partner You May have?
I am everything but ambitious. Of course, I want my wife and children to have a good life financially and I think I have succeeded. And no, I wouldn't mind at all if my wife would earn more than I would.

Question 10 Anything else you wnat to share about your experience with gender?
This whole blog is about my experiences and feelings as a transgender and the word 'gender' isn't in it for nothing. It would take too long to summarize my struggle as a transgender here. I would say read my posts in this blog. I hope that is those posts my search for myself  will emerge, including my doubts and my deepest fears, but also the good times and my growth as a person, who wants nothing more than to be myself in harmony with my loved ones. Or as Loesje stipulates on one of her posters: "Transgender, not because I want to be different, but because I want to be myself."

Er zijn van die mijlpalen in mijn leven als transgender waar ik enerzijds heel erg naar uitkijk, maar die mij tegelijkertijd vervullen met angst, angst voor de reacties van de 'boze' buitenwereld. In de afgelopen jaren heb ik heel geleidelijk aan verschillende mijlpalen bereikt, zoals zonder gene met gelakte nagels de deur uitgaan. Het is ooit begonnen met het lakken van mijn nagels met transparante nagellak, waarna ik een enkele nagel voorzag van een kleurtje en na verloop van tijd had ik al mijn nagels gelakt. Hetzelfde geldt voor het gebruik van make-up. Ook dat heb ik heel langzaam uitgebouwd: eerst alleen een beetje mascara, daarna een lijntje erbij, foundation en tenslotte ook (paarse ;-) ) oogschaduw. Ik schrijf het nu heel kort op, maar dit is een proces van jaren geweest. Ook in mijn kledingkeuze is een soortgelijke ontwikkeling waar te nemen. Ik ben voorzichtig gestart met vrouwelijke hemdjes, skinny broeken en op dit moment draag ik eigenlijk geen tradionele 'mannenkleding' meer en draag ik vooral damescolbertjes, kanten hemdjes en kleurrijke shawltjes. Ik ben nu in mijn persoonlijke groei als mens zo ver dat ik zonder reserves mezelf kan zijn, nou ja, bijna dan. Ik ga eigenlijk nooit zonder make-up de deur uit, mijn nagels zijn vrijwel altijd van een kleurtje voorzien en mijn kleding is ronduit androgyn of zelfs vrouwelijk. Welke mijlpaal boezemt mij dan nog altijd angst in? Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik heel graag jurken en rokken draag, maar dat ik dat niet buitenshuis doe. Dat is al heel lang mijn ultieme wens, naar buiten in een mooi lange rok, bijvoorbeeld die mooie lange zwarte rok die al tijden in mijn kast hangt. De afgelopen weken voelde ik wel dat het moment waarop dat zou gebeuren dichterbij komt. Mijn zelfvertrouwen is de afgelopen maanden enorm toegenomen, mede door de steun van jullie. Jullie hebben mij doen inzien dat ik dicht bij mezelf moet blijven en ik mij niets moet aantrekken van die bekrompen mensen die alles wat afwijkt van de norm vreemd en/of pervers vinden. En toen ik vanmorgen opstond had ik al het idee dat het vandaag wel eens zou kunnen gebeuren. Ik zou vandaag, als de omstandigheden gunstig zijn, in een rok naar buiten gaan. Nu ik het zo opschrijf, klinkt het heel triviaal, maar voor mij is dit een enorme stap, ook emotioneel. Ik voelde evenwel dat ik er klaar voor was. Maar eerst had ik nog wat klusjes te doen, waaronder het afronden van de klus met de vaatwasser. Nadat ik dat naar tevredenheid had afgerond, ben ik gaan nog gaan winkelen, waarbij ik een heel leuk truitje en een leuk kanten t-shirt met lange mouwen heb gekocht bij de H&M. Kortom, ik zat lekker in mijn vel en voelde mij sterk. Toen ik thuiskwam, keek Taigo, onze poolhond, mij met zijn vragende ogen aan: hij moest naar buiten om zijn behoefte te doen. Dit was het moment waar ik jaren naar had uitgekeken. Ik liep naar zolder om mijn nieuwe lange zwarte rok van 'New Look' aan te trekken in combinatie met mijn nieuwe spijkerjasje van 'Only'. Maar toen ik was omgekleed, sloeg de twijfel toch nog toe. Durfde ik deze stap hier en nu te zetten? Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik voor de deur stond. Ik had behoefte aan wat mentale steun, dus ik besloot mijn 'lifeline' in te schakelen in de persoon van Myrna met wie ik via Instagram en Whatsapp de afgelopen maanden veel heb gesproken over mijn leven (als een transgender.) Myrna stelde mij gerust en moedigde mij aan deze stap daadwerkelijk te zetten.  Letterlijk zei ze: "Gewoon rustig ademhalen en gaan. Schijt aan alles. Ik straal je kracht toe op dit moment. Kom op, ga rustig naar buiten." Dat deed mij besloten de deur te open en met Taigo naar buiten te stappen. Ik probeerde relaxed te lopen, maar ik zag werkelijk iedereen naar mij kijken: fietsers, voetgangers en automobilisten. En neem van mij aan, ik ben heus wel iets gewend. Maar dit sloeg echt alles! Gelukkig had ik mijn iPhone om naar te kijken met daarop Myrna die gedurende de gehele wandeling op mij in bleef praten. Na een paar minuten hervond ik mijn rust en kon ik ook genieten van de wandeling in het zonnetje. Na een rondje van circa 20 minuten was ik weer thuis. Ik was dolgelukkig, opgelucht en trots op mezelf. En wat was ik Myrna dankbaar dat zij mij dat noodzakelijke duwtje in de rug had gegeven. Na het bereiken van deze mijlpaal, kan ik voor mijn gevoel dat hele wereld aan. Mission accomplished!

Mission accomplished

There are  milestones in my life as a transgender I really look forward to, but at the same time they fill me with fear, fear of the reactions of the 'threatening' outside world. In recent years I have gradually achieved different milestones, such as going out with painted nails without feeling embarrassed. It all started with painting my nails with a transparent nail polish. Then I polished one nail in a color and after a while I had polished all my nails. The same applies to the use of makeup. At first I just used a little mascara, then a kayal line, foundation and finally (purple ;-) ) eyeshadow. I realize that I write this very briefly, but this has been a process of years. In my choice of clothing the same trend can be seen. I started with feminine tops, skinny trousers and at this moment I no longer wear traditional "men's clothing"; mostly I wear feminie jackets, lacy camisoles and colorful shawls. In my personal growth as a human being I have reached the point that I can be myself without reserve, well, almost. I actually never leave the house without make-up, my nails are almost always polished, and my dress is downright androgynous or feminine. What milestone still instills fear or fright in me? People who know me a little, know that I love to wear dresses and skirts, but that I will not wear it outdoors. It has been my ultimate wish for a long time, to go out in a beautiful long skirt. For example, that beautiful long black skirt that is hanging in my closet for ages. The past few weeks I felt that the moment that this would actually happen is getting closer. My confidence has increased dramatically in recent months, partly thanks to the support from you readers. You have made me realize that I must be true to myself and that I should ignore these narrow-minded people who think that everything that deviates from the norm is strange and/or perverse.
When I got up this morning I had the idea that it might happen today. I would today, if the conditions are right, to go outside in a skirt. I realize that reading the last sentence, it sounds trivial, but to me this is a huge step, emotionally. However, I felt that I was ready. But first I had to do some chores, such as finishing the job with the dishwasher. After I finished it to my satisfaction, I went shopping; I bought a very nice shirt and a nice lace long sleeve t-shirt at H & amp; M. In short, I felt great and strong. When I got home, I saw Taigo, our polar dog, looking at me with his questioning eyes: he had to go outside. This was the moment I had been looking forward to for years. I went to the attic to get my new long black skirt of 'New Look' to be combined with my new jeans jacket 'Only'. But when I was all dressed up, I hesitated. Did I have the guts to take this step here and now? My heart pounded in my throat as I stood at the door. I needed some moral support, so I decided to turn to my 'lifeline' in the person of Myrna with whom in recent months I have talked a lot via Instagram and Whatsapp  about my life (as a transgender.) Myrna reassured me and encouraged me to take this step today. Literally, she said, "Keep calm, breath and go. Fuck everything. I beam force to you at this time. Come on, step out quietly" Thanks to her I decided to open the door and to step outside with Taigo. I tried to walk relaxed, but I actually saw everyone looking at me: cyclists, pedestrians and motorists. And trust me, I'm really used to it that. But this really hit anything! Luckily, I had my iPhone to look at, displaying Myrna who kept talking to me during the entire walk. After a few minutes I regained my peace and I could enjoy the walk in the sun. After about 20 minutes I was back home. I was overjoyed, relieved and proud of myself. I am very grateful for Myrna given me the extra boost that I needed. After reaching this milestone, I can feel I can conquer the whole world. Mission accomplished!

Ik zat zo'n drie weken geleden niet lekker in mijn vel. Dat hebben jullie kunnen lezen in mijn blogpost "Ik ben niet gek, ik ben een vulkaan". Nu ik er weer bovenop aan het klauteren ben, is het de hoogste tijd om met de voeten op tafel te analyseren wat er nu exact is voorgevallen dat mij in die diepte heeft doen storten. Ik heb dat nu - na gesprekken met anderen - duidelijker op mijn netvlies en wil dat graag met jullie delen. Het volgende overkwam mij drie weken geleden: ik was aan het winkelen in het Stadshart in Zoetermeer, toen mij een mede transgender tegemoet kwam lopen. Ik liep helemaal rechts en zij liep vanuit mijn perspectief helemaal links, waardoor zij mij niet zag. En terwijl ik haar volgde tot zij bij de Sting naar binnen ging, werd ik uit het veld geslagen door twee observaties. Op de  eerste plaats zag ik voor het eerst heel duidelijk de reacties van andere mensen op een transgender en dan niet in haar gezicht, maar achter haar rug. Ik zag mensen elkaar aanstoten, wijzen en lachen. Dat deed mijn hart ineen krimpen, omdat ik mij ter plekke realiseerde dat dit dus ook achter mijn rug gebeurt. Dat had ik mij tot dat moment eigenlijk onvoldoende gerealiseerd. Een beetje naïef wellicht, maar toch... Op de tweede plaats betrapte ik mij erop dat ik deze persoon ook wel een beetje een vreemde verschijning vond, half man, half vrouw. En die constatering was veel schokkender en ingrijpender dan de eerste observatie. Ik zag iemand die in wezen op mij leek en ik wees haar als het ware af. Dat sloeg in als een bom. Ik was zo geschrokken van mijn eigen reactie, dat ik direct naar huis ben gegaan. Een kennis op Facebook stuurde mij vervolgens een citaat van een genderdysforische vriendin van hem: "Every time when you look in the mirror and you see a person who is completely different from the person in your head, it drains your energy." Een voltreffer! Het beeld dat ik van mezelf heb, wijkt af van mijn spiegelbeeld, dan wel van iemand die dat spiegelbeeld representeert. Dat was precies de reden dat ik de gelijkenis met de persoon in het winkelcentrum niet zag of niet wilde zien, terwijl die er wel degelijk was. Uiteindelijk ben ik ook gewoon iemand geboren in het lijf van een man met het gevoelsleven van een vrouw, die met kunst- en vliegwerk er het beste van probeert te maken, man en vrouw, man noch vrouw. In mijn hoofd echter beschouw ik mezelf als een eenheid, een ondeelbare, harmonische eenheid. Maar als ik dan in de spiegel kijk of geconfronteerd word met iemand die als het ware model staat voor dat spiegelbeeld, dan wil of kan ik die persoon niet oprecht in de ogen kijken. Ik schiet dan in de ontkenning. Maar wie houd ik voor de gek? Ik ben geen biologische vrouw en zal dat ook nooit worden. Toegegeven, het lakken van mijn nagels, het gebruik van make-up of het dragen van bijvoorbeeld rokken voelt goed en het past gevoelsmatig bij mij, maar ben ik uiteindelijk niet gewoon een 'man in een rok'? Enfin, ik kwam terecht in een existentiële crisis. Na verloop van tijd kwam ik tot de slotsom dat er principe twee wegen zijn om uit deze impasse te geraken: ofwel mijn zelfbeeld aanpassen aan mijn spiegelbeeld, ofwel mijn spiegelbeeld aanpassen aan mijn zelfbeeld. De laatste optie is de meest verregaande stap en impliceert uiteindelijk een gang naar de genderkliniek in Amsterdam en een geslachtsveranderende operatie, mocht ik daar überhaupt voor in aanmerking komen. Daar ben ik (nog) niet aan toe. De eerste optie - mijn zelfbeeld aanpassen aan mijn spiegelbeeld -  betekent nuchter en in alle eerlijkheid vaststellen wie ik ben en tevreden zijn met wie ik ben en wat ik heb bereikt, al weet ik dat ik nog niet ben waar ik zijn wil. Ik houd mij vast aan een zeer toepasselijke affiche van Loesje van een paar jaar geleden: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn." Ik hoop dat ik ooit mentaal net zo sterk ben als mijn lotgenoot in het winkelcentrum (die zich ogenschijnlijk niets aantrekt van wat anderen denken en vinden), zodat ook ik in de nabije toekomst mezelf kan zijn.

Mirror, mirror on the wall...

Mijn vorige blogpost "Ik ben niet gek, ik ben een vulkaan" heeft voor de nodige reacties gezorgd op Twitter, Facebook en Instagram. Veel lezers/lezeressen van mijn blog leefden met mij mee, maakten zich zorgen over mij en informeerden naar mijn gemoedstoestand. Dat heb ik zeer gewaardeerd: het leven van een transgender gaat niet over rozen. Maar laten we eerlijk zijn, wiens leven gaat nu wel over rozen? Met andere woorden, we hebben allemaal bij tijd en wijle een schouder nodig om uit te huilen, een aai over de bol, een steuntje in de rug of gewoon een complimentje. De afgelopen dagen hebben mij dat weer doen beseffen. Niet alleen dat het fijn is om door anderen gesteund te worden, maar ook door anderen tot steun te zijn. En juist deze week dat ik zelf wat in de put zat, plofte een brief op de deurmat. De brief was in zoverre anoniem dat ik niet precies weet wie er achter de brief zit. Maar gelukkig is wel duidelijk welke organisatie erachter zit, namelijk Cotton & Scents in Nijmegen.

een schattig armbandje in - hoe kan het ook anders - mijn favoriete kleur paars. De brief, die ga ik zorgvuldig bewaren (ik heb hem al gescand en digitaal opgeslagen) en tevoorschijn halen iedere keer als ik een dipje heb. En dat paarse armbandje? Die ga ik dragen als spreekwoordelijke knoop in de zakdoek, zodat ik dagelijks word herinnerd aan het feit dat geluk in kleine dingen zit en dat ook ik aan de hand van 'kleine gebaren' kan bijdragen aan het geluk van anderen.

To hearten me...

My previous blog post "I'm not crazy, I'm a volcano" has initiated the necessary responses on Twitter, Facebook and Instagram. Many followers of my blog sympathized with me, worried about me and inquired about my state of mind. I have very much appreciated your reactions: the life of a transgender is not about roses. But let's face it, whose life it's about roses? In other words, we all need a shoulder at times to cry, a pat on the head, a helping hand or just a compliment. The past few days have made me realize it again. Not only that it's fine to be supported by others, but also to support others. And just this week while I was in the pit, a letter was plopped on the doormat. The letter was anonymous to the extent that I do not know exactly who is behind the letter is. But fortunately it is clear which organization is behind it, namely Cotton & amp; Scents in Nijmegen .

Eh, nee hoor, ik beschouw mijzelf niet als psychisch gestoord of gek, al zullen sommige mensen daar anders over denken. Nee, het gevoel een 'vulkaan' te zijn heeft er vooral mee te maken dat het mij steeds zwaarder valt om mijn ware gevoelens te verbergen en mij aan te blijven passen aan de verwachtingen van mijn (sociale) omgeving. De Engelsen hebben daar zo'n prachtige uitdrukking voor, te weten "keeping up appearances". Ik heb mij daar heel lang naar weten te voegen, met de nodige ups and downs. Voor de goede vrede heb ik mij vele jaren aangepast aan het 'stereotiepe' beeld dat mensen hebben van een man, een vader, een hoofd van het gezin dat ik geacht werd te zijn. De laatste jaren ben ik bezig dat juk van mij af te gooien en mijn ware ik te vinden, een zoektocht naar de 'ik' die ik jaren heb onderdrukt. Vanzelfsprekend probeer ik daarbij rekening te houden met de gevoelens van mijn directe omgeving en met name met hen die mij zeer lief zijn. Ik doe verwoede pogingen hen uit te nodigen mij te vergezellen op de zoektocht naar wie ik daadwerkelijk ben en mij vooral niet alleen die moeilijke weg te laten afleggen: ik heb hun steun immers heel hard nodig. Echter het tempo, waarmee ik die weg afleg verschilt substantieel van het tempo van mijn geliefden. Ik probeer echt om op de rem te trappen en daar komt het gevoel vandaan een vulkaan te zijn: het borrelt enorm aan de binnenkant van mijn lijf, nou ja mijn lijf, het lijf waar ik het mee moet doen. De emoties gieren door mijn lijf en het kost mij steeds meer moeite mijn werkelijke gevoelens te onderdrukken. Sterker, er zijn inmiddels flinke bressen ontstaan in mijn verdedigingsmechanismen. Het lukt mij gewoon niet meer om te doen of er niet veel aan de hand is en dat dit slechts een binnenbrandje is. Aan de binnenkant loopt de temperatuur alsmaar op. Het is niet langer de vraag of de vulkaan tot uitbarsting komt, maar vooral wanneer. En ik heb werkelijk geen idee wat de verwoestende kracht zal zijn van die uitbarsting en wat er nog overeind zal staan als het stof is opgetrokken en het lava is gestold...

"I 'm not crazy, I 'm a volcano..."

Uh, no, I do not consider myself mentally disturbed or crazy, even though some people will think otherwise. No, the feeling being a 'volcano' has to do that it is increasingly difficult for me to hide my true feelings and to continue to adapt myself to the expectations of my (social) environment. In English there is a great expression, namely "keeping up appearances". For a long time I was able to adjust, denying myself, with ups and downs. For keeping the peace, I have played a role for many years to conform to the 'stereotype' image that people have of a husband, a father, a head of the family that I was supposed to be. In the last few years I am struggling to move away from that stereotype and to look for the true me, a quest for the 'real me' that I have suppressed for so many years. Obviously I am trying to take into account the feelings of the people in my immediate environment and especially with those who are very dear to me. I am desperately attempting to invite them to accompany me on the search for who I really am. I do need their support urgently. However, the speed with which I am travelling that road is substantially different from the speed of my beloved. I really try to put the brakes on and that causes the feeling of being a volcano: the huge bubbles inside of my body, well my body?, the body that I have been given. The emotions do their best to reach the surface and it takes me more and more effort to suppress my true feelings. There are already considerable gaps in my defense system. I can't go on pretending there is not much going on and that this is only a small fire. Inside, the temperature is rising at an alarming rate. It is no longer a question whether the eruption will start, but when it will take place. And I have absolutely no idea what the devastating effect will be of this eruption and what will be left standing when the dust settles and the lava has solidified...

Normaliter is de vrijdag mijn vaste vrije dag, maar vrijdag 21 augustus jl zou ik op verzoek van mijn manager een ochtend komen werken aan de spendanalyse 2014-2015 en aan het jaarplan 2016. Best een flinke klus. Rond 16.00 uur hield ik de ochtend voor gezien en stapte ik in de trein van Den Haag naar Zoetermeer Oost. Bij de trein aangekomen was het nog erg rustig in de trein en ik besloot lekker ruim te gaan zitten op een plek waar vier mensen kunnen zitten (twee bankjes tegenover elkaar). Vlak voor het vertrek nam een mevrouw van rond de 45 jaar plaats schuin tegenover mij. Zij groette mij beleefd en ik groette vanzelfsprekend netjes terug, want zo ben ik immers opgevoed. Vervolgens gingen we beiden over tot de orde van de dag, lees, het bestuderen van onze smartphone. Toen de trein zich in beweging had gezet, boog de mevrouw zich naar voren en complimenteerde mij met mijn gelakte nagels. Zij vertelde mij dat ze het heel goed vond dat ik mijn nagels gewoon lakte en dat ik mij niet liet weerhouden door het overheersende idee dat nagellak is voorbehouden aan vrouwen. Meestal zijn alleen de blikken van starende mensen mijn deel. De reactie van deze innemende mevrouw deed mij zo goed dat het gevoel dat ik gewerkt had op mijn vrije dag als sneeuw voor de zon was verdwenen. Bij Den Haag Ypenburg was zij op de plaats van bestemming en wenste zij mij een prettige voortzetting van de reis. Zo lief! Mijn dag kon niet meer stuk. Geluk zit inderdaad in de kleine dingen.

A fleeting train encounter...

Normally Friday is my regular day off, but that specific Friday, 21 st August 2015, my manager asked me if I was willing to come to work that morning on the spend analysis 2014 and 2015 and to work on our plan for 2016. Quite a challenge. Around 16:00 hrs I decided that the morning was over. I  walked to the railway station to take the train to Zoetermeer Oost. When I got into the train it was still very quiet so I decided to sit all alone where four people can sit (two benches facing each other). Just before the departure of the train a lady of around 45 years was sitting opposite of me. She said hallo to me politely and I said hallo to her, because that's the way I am raised. Then we both focussed on our smartphone, what else. When the train was put in motion, the lady bent over to me a little  and complimented me with my purple polished nails. She told me that she thought it was very good of me that I painted my nails and that I wasn't stopped by the prevailing idea that nail polish is reserved for women. Usually I only encounter looks of people staring at me. The reaction of this charming lady made me feel so good that the feeling that I had worked almost all day vanished like frost under the morning sun. At Den Haag Ypenburg station she was at her destination and she wished me a pleasant journey. So sweet! She really made my day. Happiness you will find indeed in the little things.

And why not?

De vakantieperiode is weer aangebroken en veel mensen trekken erop uit. De meeste mensen die ik ken, houden van het maken van (verre) reizen en van (al dan niet luxe) vakanties als een onmisbare onderbreking van de dagelijkse sleur. Lekker naar zon, zee en strand, heerlijk relaxen in een hangmat onder een zachtjes wuivende palmboom, genietend van de welverdiende vakantie. Het leuke van het maken van een (verre) reis of het met vakantie zijn - ook in eigen land - is wat mij betreft het weer thuiskomen: home sweet home. Hoe geweldig die verre reis of die vakantie ook is, er komt een moment dat je terugverlangt naar je eigen huis, je eigen bed, je eigen douche en wc en de dierbaren die je achter hebt gelaten.
Ik ben vele jaren geleden als klein jongetje van 5 jaar op reis gegaan, een reis op zoek naar... ja naar antwoorden eigenlijk. Ik wist namelijk al op heel jonge leeftijd dat met mij iets aan de hand was; er klopte iets niet. Ik vond 'meisjesdingen' eigenlijk veel leuker dan typische 'jongensdingen' en ook meisjeskleren hadden een veel grotere aantrekkingskracht op mij dan die saaie jongenskleren. En in mijn dromen was ik ook heel vaak een meisje. Tegelijkertijd was ik mij er zeer van bewust dat wat ik voelde en wilde, sterk zou worden afgekeurd door mijn omgeving. De gevoelens bleven echter en ik voelde mij bij tijd en wijle verloren, eenzaam, in de war, verdrietig en gedwongen een leven te leiden, waarvan ik het gevoel had dat het niet mijn leven was. Op een gegeven moment was ik zo ongelukkig dat ik met de gedachte speelde om 'eruit' te stappen om zo de gemoedsrust te vinden die ik zo ontbeerde. Gelukkig is het zover niet gekomen. Ik ging op zoek naar antwoorden. Ik had zoveel vragen en zo weinig antwoorden, antwoorden op de vragen die maar door mijn hoofd bleven spoken. Vragen die ik aan niemand durfde te stellen, niet aan mijn ouders, niet aan vriendjes of vriendinnetjes, niet aan leerkrachten op school. En ofschoon die jarenlange zoektocht uiteindelijk wel een aantal antwoorden heeft opgeleverd, hebben die antwoorden mij niet de rust gebracht, waarop ik had gehoopt. Sommige antwoorden riepen op hun beurt weer nieuwe vragen op, met als gevolg dat ik na al die jaren nog steeds op reis ben. Daar komt bij dat ik af en toe helemaal niet zat te wachten op het antwoord op sommige vragen, omdat die antwoorden mij vervulden met angst voor de toekomst; van sommige antwoorden kan of wil ik de consequenties niet overzien. En zo gaat mijn queeste door, terwijl ik het reizen eigenlijk beu ben geworden. Ik ben te moe om verder te zoeken naar antwoorden en die antwoorden te duiden! Ik wil niet langer op reis en zoeken naar antwoorden; ik wil gewoon naar huis, rust, lekker slapen in mijn eigen bed, omringd door de mensen van wie ik houd! Ik wil naar huis...

Traveling

The holiday season has begun and many people have their holiday planned . Most people I know, love to make (distant) trips and have (sometimes luxury) holidays as an essential break from their daily grind. Enjoying the sun, the sea and the beach, relaxing in a hammock under a palm tree swaying gently, enjoying the well-deserved holiday. The fun of making a (distant) journey or being on a holiday for me is to come home again: home sweet home. How wonderful that distant trip or vacation may be, there comes a time when you long for your own home, your own bed, your own shower and your own toilet and to be with the loved ones you have left behind. Many years ago as a little boy of five I started a journey, a journey in search for... yes for answers actually. Because I knew at a very young age that there was something 'wrong' with me. I liked "girly things" much more that typical boys stuff and girls' clothes had a much greater attraction on me than the boring clothes boys are wearing. And in my dreams I often imagined being a girl. At the same time I was very aware that what I felt and longed for, would be strongly rejected by my environment. The feelings, however, remained and at times I felt lost, lonely, confused, sad and forced to live a life I felt was not my life. At one point I was so unhappy that I thought of stepping out in order to find the peace that I wanted so badly. Thankfully it didn't go that far. I decided to start looking for answers. I had so many questions and just so few answers, answers to the questions that kept tormenting my mind. Questions I didn't had the guts to ask anybody, not my parents, not boyfriends or girlfriends, not school teachers. And although this long journey eventually produced a number of answers, those answers didn't brought peace to my mind, which I had hoped for. Some responses even led to new questions, with the result that after all these years I'm still traveling. Occasionally I wasn't happy at all with the answer to some questions, because those answers filled me with fear for the future. Of some answers I just couldn't of wasn't willing to see the consequences. And so my quest goes on whilst actually I am really done traveling. I'm too tired to look for answers and to grasp the meaning behind those answers! I am simply no longer willing to travel any longer in search for answers. I just want to go home, to rest, to have a good sleep in my own bed, surrounded by the people I love! I just want to go home... 

Zoals jullie wellicht nog weten heb ik ruim vier weken geleden een nieuwe pruik gekocht bij De Haarlounge in Den Haag. Na heel lang wikken en wegen kwam ik tot de slotsom dat ik blijkbaar toch zwaarder til aan het gemis van een haarbos dan ik mijzelf altijd heb voorgehouden. Dat de laatste maanden de balans meer naar mijn vrouwelijke kant doorslaat, zal ongetwijfeld aan die afweging hebben bijgedragen. Als mensen mij vragen hoe ik 'in elkaar zit', dan refereer ik doorgaans aan het televisieprogramma van Arie Boomsma, "Hij is een zij" en duid ik mijzelf als "Hij is ook een zij". Dat suggereert iets van een middenpositie, een evenwicht tussen man en vrouw, waarvan ik lang heb gedacht dat dat een modus operandi is, waar ik vrede mee zou kunnen hebben. Ik dacht na een jarenlange worsteling met mijzelf en met mijn omgeving, de gulden middenweg gevonden te hebben, waarbij ik - tot een bepaald niveau - mezelf kan zijn. Ik had gehoopt daarmee een balans in mijn leven en die van mijn naasten te hebben gevonden, maar dat blijkt een vergissing. Het dragen van mannenkleding gaat mij steeds meer tegenstaan en ik neig meer en meer naar androgyne kleding en naar kleding die bedoeld is voor 'de andere sekse', kleding die gevoelsmatig beter bij mij past. Ik zeg bewust gevoelsmatig, want lichamelijk is het natuurlijk wel wat behelpen ;-).

En zo neemt mijn vrouwelijke kant het heft steeds meer in handen ten koste van mijn mannelijke kant, met als resultaat dat ik vorige week vrijdag voor het eerst in mijn leven (!) overdag de vrouw in mezelf bewust alle ruimte heb gegeven. En dat voelde heerlijk. Het is moeilijk dat gevoel onder woorden te brengen, maar het voelde als een opluchting. Alle puzzelstukjes vielen als het ware op hun plek. Ja, natuurlijk, ik vond het ook best eng om mij zo kwetsbaar op te stellen, maar uiteindelijk overwint het gevoel om mezelf te willen zijn. Gewoon als mezelf over straat gaan, winkelen, dat voelde echt goed, een gevoel van thuiskomen! Deze constatering heeft echter een keerzijde, zoals alles een keerzijde heeft, want heel langzaam dringt de uiterste consequentie van dit gevoel van thuiskomen tot mij door: dat waar ik jaren dacht als transgender een middenpositie in te nemen (zowel man als vrouw, of noch man, noch vrouw), ik nu wel degelijk het gevoel  heb in het verkeerde lichaam te zijn geboren....

Coming home...

As you perhaps know, more than four weeks ago I have bought a new wig at The Hair Lounge in The Hague. After a long deliberation, I concluded that apparently I missed some form of hair more than I've always told myself. The fact that in recent months the balance went over to my feminine side, will undoubtedly have contributed to that assessment. When people ask me 'what am I', I usually refer to the Dutch television program by Arie Boomsma, "He's a she". I see meself as "He's a she too." That suggests something of a middle position, a balance between man and woman, which I thought for a long time would be my modus operandi, giving me peace of mind. After a long struggle with myself and my environment, I thought to have found this way in the middle, where - to a certain degree - I can be myself. I hoped to have found a balance in my life and in the life of my beloved ones, but it appears to be a mistake. Wearing men's clothes increasingly started to annoy me and I tended more and more to androgynous clothing and for clothing meant for the opposite sex, clothes that suit me better emotionally. I deliberately say emotionally because physically of course it is far from perfect ;-).

 
And so my feminine side becomes stronger and stronger at the expense of my masculine side, with the result that last week for the first time in my life (!)  I decided to give the woman in myself the necessary space. And it felt great. It's hard to put into words that feeling, but it felt like a relief. All the pieces fell into place, so to speak. Of course, at the same time, it was pretty scary to expose myself, but eventually the feeling of being myself overcame my fear of being vulnerable. Being myself, walking in the street, shopping, that felt really good, a feeling of coming home! However, this observation has a downside, as everything has a downside, because very slowly the ultimate consequence of this feeling of coming home penetrates on me: that I wasn't the transgender I thought I was, namely a transgender in the middle (both male and female, or neither man nor wife), but that I actually was born in the wrong body...

Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel en maak ik ook regelmatig hele leuke dingen mee, ontmoet ik oprecht geïnteresseerde mensen en af en toe ben ik onbedoeld het middelpunt van een - achteraf - grappige situatie. Zo zat ik enige tijd geleden in de trein naar huis, dat is de trein van Den Haag Centraal naar Zoetermeer Oost. Dat is een typische forensentrein waarvan, naast de nodige ambtenaren, werkzaam in de Hofstad, ook veel studenten van de Haagse Hogeschool en InHolland gebruik maken. De trein waar ik op dat moment instapte was nog niet al te druk en ik nam plaats schuin tegenover een meisje van een jaar of 18 dat uitsluitend aandacht had voor haar smartphone (wie niet tegenwoordig) en mij in eerste instantie compleet negeerde. Pas toen de trein zich in beweging had gezet, kreeg zij oog voor mij. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat zij mij meerdere keren intensief observeerde, van top en teen. Nou ja, eerder van top tot gelakte vingernagels. Wellicht had zij nog niet eerder een transgender 'in het wild' gezien. Dat staren ben ik overigens wel gewend, vind dat verder ook geen probleem (tenzij het echt heel gênant wordt) en ik ging dan ook ongestoord verder met waarmee ik bezig was, waarschijnlijk twitteren, Instagrammen of het nieuws lezen op NU.nl. Op een gegeven moment echter zag ik dat het meisje haar smartphone op een wat ongebruikelijke manier voor zich hield. Het zou toch niet zo zijn dat ze...!? Ik kreeg het idee dat zij van plan was om 'onopvallend' een foto van mij te nemen, als ware ik een BN'er. Maar voordat ik de kans kreeg om daar iets van te vinden, ging de flits af van haar smartphone, zat ik met een reisgenote schijn tegenover me met een rood hoofd (het onopvallend nemen van de foto ging de mist in aangezien zij had verzuimd de flits uit te zetten!) en ik met een glimlach op mijn gezicht. Want ja, dit vond ik best een grappige situatie, vooral omdat het meisje, ondanks haar rode boei, verder deed of er niets gebeurd was. Pas later realiseerde ik mij dat er wellicht ergens op Facebook of Twitter een foto van mij circuleert, waar ik geen weet van heb. Of zou het meisje die foto van mij terstond hebben verwijderd, gezien de gênante situatie. Ik weet het niet, het boeit mij verder ook niet, maar ik  kan er achteraf wel om lachen én smakelijk over vertellen. Wie 'verre' reizen maakt, kan veel verhalen.

A picture, voluntarily or not...

Of course it's not all doom and gloom and I regularly encounter very nice things as well. I meet people who are genuinely interested in me and once in a while unintentionally I am the center of a - in retrospect - funny situation. One day I was sitting in the train going home, that's the train from Den Haag Centraal to Zoetermeer Oost. This is a typical commuter train with besides to the usual civil servants working in The Hague, many students of The Hague University and InHolland. The train I got on was not too busy at that time of embarking and I sat opposite a girl about 18 years old who was only paying attention to her smartphone (who doesn't these days?) and initially I was completely ignored. When the train was put in motion, she got an eye for me. From the corner of my eye I noticed that she was intensively observing me, from head to toe. Well, actually from head to painted fingernails ;-). Maybe this was the first time she spotted a transgender 'in the wild'. By the way I am quite used to begin stared at and that's fine by me, unless it's really embarrassing. So I continued   with what I was doing, probably twittering, Instagramming or reading the news my iPhone. At some point, however, I saw that the girl was holding her smartphone in a somewhat unusual way. It would not be that she ...!? I got the idea that she was going to 'unobtrusive' take a picture of me, as if I were a celebrity. But before I got the chance to think about that option, the flash of her smartphone fired and I was looking at a traveling companion opposite of me with a red head (the unobtrusively taking of the shot completely failed as she had forgotten to turn the flash off. I was sitting with a smile on my face. I thougth it was a funny situation, especially since the girl, despite her red head, acted as if nothing had happened. Only later I realized that there might circulate pictures on Facebook or Twitter of my in the train. pictues I do not know about. Or would the girl have immediately removed my photo, because of the embarrassing situation. I do not know, I don't care either. I can laugh about it afterwards and tell tasty storiesl. Who travels, has stories to tell.

Vorige week was het dan eindelijk zover: ik kon het door mij zorgvuldig uitgekozen haarwerk (duur woord voor pruik) ophalen. Ik had in een ver verleden vaker een pruik gedragen en wel in de periode dat ik regelmatig een bezoek bracht aan de maandelijkse inloopavonden van wat toen nog heette de Landelijke Kontaktgroep Transseksualiteit en Travestie (LKG-T&T), inmiddels omgedoopt in Transgendervereniging Nederland. Ik ging dan 'en femme' naar - in mijn geval - Utrecht waar ik in een veilige omgeving met lotgenoten kon vertoeven. Daarbij maakte ik gretig gebruik van de invallende duisternis, want te worden ontmaskerd als man was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Dat heb ik een aantal jaren volgehouden en dat heeft zeker zijn meerwaarde gehad voor mijn ontwikkeling, maar op een gegeven moment vond ik het wisselen tussen mijn mannelijke en mijn vrouwelijke voorkomen te belastend en niet bij mij passend. Ik voelde mij als het ware gedwongen om te kiezen tussen twee persoonlijkheden al naar gelang mijn bui of de maandelijkse LKG-T&T bijeenkomst. Nee, dit ís mijn persoonlijkheid! Ik ben een ondeelbare entiteit met zo je wilt mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. Vanaf dat moment besloot ik mij te richten op het convergeren (het samenbrengen,  het integreren) in plaats van divergeren (het verkennen van de opties).


http://www.raamstijn.nl/

Ik besloot niet langer te wisselen tussen beide entiteiten (~ divergeren), maar deze te integreren (~ convergeren) en ondeelbaar mezelf te zijn, een mens die zich positioneert tussen beide geslachten. Dat is geen eenvoudige positie in een maatschappij die alleen M of V kent. De laatste jaren krijgt mijn vrouwelijke kant wat meer de ruimte, zowel qua gevoelsleven als qua buitenkant, wellicht een vorm van positieve discriminatie. Veel mensen 'kennen' mij inmiddels van de paars gelakte nagels en de veelal paarse oog make-up. De ironie wil echter dat moeder natuur zo wreed is geweest om mij weliswaar te voorzien van een sterke vrouwelijke inborst, maar tegelijkertijd heeft gezorgd voor voldoende mannelijke hormonen die kaalheid tot gevolg hebben. Lang heb ik daar geen moeite mee gehad, maar naarmate ik mijn vrouwelijke kant meer de ruimte geef, gaat die kaalheid toch knagen. En aangezien zoveel mensen gebruik maken van pruiken, haarstukjes, haarextensions, etc. waarom zou ik die kans dan laten lopen? En na een "marktverkenning" haalde ik vorige week mijn haarwerkje op bij De Haarlounge in Den Haag, waar ik twee keer ben geweest om mijn wensen te bespreken en pruiken te passen. Ik ben buitengewoon plezierig en professioneel geadviseerd door Heleen van Dijk, eigenaresse van De Haarlounge. En ofschoon ik vorige week na mijn derde en laatste bezoek aan De Haarlounge de pruik heb opgehouden (alleen de betrekkelijk veilige autorit van Den Haag naar Zoetermeer!), was de echte vuurproef gisteren toen ik besloot aan het einde van de ochtend om getooid met mijn nieuwe aanwinst met het openbaar vervoer naar Den Haag te reizen, onder andere omdat mijn MAC foundation op was en zonder foundation ga ik niet over straat... Buiten de spits is de trein van Zoetermeer naar Den Haag normaliter best rustig, maar deze zaterdag leek het wel gratis reizen, zo druk was het. Heel snel schoten twee opties door mijn hoofd: niet instappen en de volgende trein pakken of gewoon instappen. Ik koos voor het laatste (al was het maar omdat ik een hekel heb aan wachten), maar wel met een bonzend hart. De treinreis duurt slechts 13 minuten, maar het leek wel een eeuwigheid. Ik ben heus wel gewend aan starende blikken, maar nu had ik het gevoel of iedereen naar mij zat te kijken. Toen ik eenmaal was uitgestapt in Den Haag was ik weer rustig en vol zelfvertrouwen. Ik bracht een bezoek aan de MAC stand in de Bijenkorf en vervolgens aan de Haagse vestiging van MakeUpStudio. Daarna relaxed in het zonnetje terug gelopen naar Den Haag Centraal en daar de - nu - rustige trein naar huis genomen. Ik had weer een kleine overwinning op mezelf behaald en deze smaakte naar mee. Vuurproef doorstaan!

Acid test...

Last week it was finally there: I could pick up my carefully chosen wig. In the distant past I had  often worn a wig and in the period that I regularly visited the monthly meetings of the so called 
National Contact Group Transsexualism and Travesty, now renamed Transgender Association Netherlands. In those days I travelled 'en femme' to - in my case - Utrecht where I could be with peers in a safe environment. In addition, I made good use of the falling darkness, for to be exposed as man was the last thing I was waiting for. I have done that a number of years and it certainly has had its value to my development, but at one point in time I found the changing between my male and my female entity overly burdensome and not appropriate for me. I felt as if I was forced to choose between two personalities depending on my mood or monthly LKG T & amp; T meetings. But no, this is my personality! I am an indivisible entity with my male and female characteristics. From that moment on I decided to focus on the convergence (bringing together, integrating) instead of diverging (exploring the options).

 


http://www.raamstijn.nl/

I decided no longer to switch between the two entities (~ diverging), but to integrate them (~ converge) and are indivisible myself, a man that positions itself between the sexes. That's not an easy position in a society that has only M or F. In recent years my feminine side has been given more space, both in feelings and in terms of life outside, perhaps a form of positive discrimination. Many people "know" me now as the person with the purple painted nails and mostly purple eye makeup. Mother Nature has been so cruel to provide me with a strong female character, but at the same time provide me with enough male hormones that cause baldness. For a long time I have had no problem with it, but as I have been given more space to my feminine side, the baldness kept gnawing away inside me. And since so many people use wigs, hairpieces and hair extensions, why wouldn't I? And after a "market research" I picked up my wig last week at The Hair Lounge in The Hague, where I have been twice to discuss my needs and try on different wigs. I was extremely enjoyable and professionally advised by Heleen van Dijk, owner of The Hair Lounge. And though last week after my third and last visit to The Hair Lounge I wore the wig (but only during the relatively safe ride from The Hague to Zoetermeer), the real acid test was yesterday when I decided at the end of the morning to put on my wig and travel by public transport to The Hague, partly because I needed new mac foundation. Because without foundation I do not go outside... Outside of rush hour, the train from Zoetermeer to The Hague normally is pretty quiet, but this Saturday it seemed that every citican of Zoetermeer was travelling to The Hague. In a blink of an eye two options crossed my mind: not to enter this train and wait for the next train or just ignore my fear and to get on this train. I chose the latter (partly because I hate to wait), but with a pounding heart. The trip by train takes only 13 minutes, but it seemed like an eternity. I am really accustomed to a few people looking to me, but now I felt that everyone was looking at me. Once I got out of the train in The Hague I was calm and confident. I visited the Mac stand in the Bijenkorf and went over to the Hague establishment of Makeup Studio. Next I walked back, relaxed, enjoying the sun, to The Hague Central Station, whrere the - this time - quiet train took me home. Again I had a small victory achieved on myself and I feel there is more to come. I have stood this test!