Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Kinderen en dronkaards spreken de waarheid...! Wie kent dat gezegde niet. Ik vind kinderen en met name jonge kinderen doorgaans ontwapenend eerlijk; jonge kinderen - in tegenstelling tot ouderen - zeggen wat ze denken en dat is niet alleen eerlijk, maar soms ook verfrissend. Zo liep ik laatst in de plaatselijke Jumbo om de dagelijkse boodschappen in te slaan. Ik liep in de richting van de groenteafdeling, waar ik mijn vaste route door de Jumbo altijd begin. Op mijn weg daar naartoe passeerde ik een moeder en haar dochtertje van een jaar of vijf. Ik zag dat het meisje mij van top tot teen opnam, waarna zij tegen haar moeder zei: "Mama, die meneer draagt meisjesschoenen." Jonge kinderen hebben zich de kunst van het fluisteren nog niet eigen gemaakt, waardoor niet alleen haar moeder, maar ook ik hoorde wat het meisje zei. Ik moest daar om glimlachen, want het was natuurlijk ook gewoon waar. En waar noch het meisje in kwestie, noch ik daar een probleem van maakten, zat de moeder nu wel met een dilemma. Ik zag haar worsteling met het zoeken naar de juiste woorden om haar dochter toe te spreken. Ik was inmiddels bij de groenteafdeling aangekomen, dus ik weet niet welke wijze woorden deze moeder tot haar dochter richtte, maar ik hoop dat dit meisje haar ontwapenende eerlijkheid nog lang mag koesteren! Kinderen en dronkaards spreken de waarheid en dat is een groot goed ;-)

Girls shoes...

There is a Dutch saying: 'Children and drunks tell the truth ...' Who does know that saying. I love children and especially young children who are usually disarmingly honest. Young children - unlike adults - say what they think and that is not only fair, but sometimes refreshing. Last time I was walking in the local grocery for the daily shopping. I walked toward the vegetables department, where I my regular route through the Jumbo grocery always starts. On my way to the vegetables, I passed a mother and her five year old daughter. I saw that the girl was looking at me from head to toe, and then she said to her mother: "Mom, this man is wearing girl shoes." Young children have not yet mastered the art of whispering, so not just her mother but I too could hear what the girl said. I was smiling, because of course it was true. Neither for the girl in question, nor for me, there were a problem. The mother however was manoevered in a difficult situation. I saw her struggling with finding the right words to say to her daughter. I had arrived in the vegetables department, so I do not hear the words mother spoke to her daughter, but I do hope this girls' disarming honesty may be cherished for a long time! Children and drunks speak the truth and that is great ;-)

Eh... niet in mijn tanden en kiezen natuurlijk (al heb ik die helaas ook), maar in mijn oren. Een lang gekoesterde wens is zondag 4 januari 2015 in vervulling gegaan. Mijn eerste (goede) voornemen in dit nieuwe jaar is daarmee verzilverd. Ik speel al jaren met de gedachte om gaatjes in mijn oren te nemen, zodat ik eindelijk ook eens oorbellen kan dragen, maar op de een of andere manier is het er gewoon nooit van gekomen. Wellicht omdat ik niet zo'n fan ben van naalden in mijn lijf ;-) Pas nadat een twittervriendin op een selfie van mij paarse oorknopjes had gephotoshopt wist ik het zeker, ja ik  

wil gaatjes in mijn oorlellen. De vraag is dan vervolgens: welke methode? Gaatjes schieten of laten piercen. Gaatjes laten schieten kan eigenlijk bij iedere juwelier, maar piercen? Tja, dan kom je al snel uit in de mijn onbekende wereld van tattoo- en piercingshops en dat zijn toch gelegenheden waar ik normaliter nooit kom. Echter via Instagram werd mij toch dringend geadviseerd om de gaatjes via piercen te laten maken. Oorbelletjes schieten zou meer schade toebrengen aan het oorweefsel dan piercen, aangezien bij de eerste methode met een relatief bot voorwerp het oorweefsel wordt doorboord. Bij piercen wordt via een scherpe naald een gat in het oorlelletje gemaakt. Dit zou sneller genezen. Oké, gaatjes dus en ja, laten piercen. Maar waar? Ook nu bood een Instagram vriendin uitkomst: een tattoe- en piercingshop in Den Haag werd mij van harte aangeraden en zo toog ik zondag 4 januari jl. naar Den Haag met in mijn iPhone het adres van "Fearless Tattoo", gevestigd op de Prinsestraat 60. Mijn iphone leidde mij netjes naar het ingegeven adres, alwaar ik bij de ingang even twijfelde. Dit was inderdaad een etablissement met een hoog tattoo gehalte waar ik normaliter nooit naar binnen zou stappen. Maar mijn verlangen naar gaatjes in mijn oren won het van mijn terughoudendheid. Bij binnenkomst vroeg een vriendelijke jongeman wat hij voor mij kon doen. Ik vertelde hem dat ik gaatjes wilde in mijn oorlellen. Hij gaf aan dat ik daarvoor bij het juiste adres was en pakte alvast het afsprakenboek erbij. De 'gatenmaker' was op dat moment namelijk niet aanwezig, maar ik kon wel een afspraak maken. Maar terwijl hij bladerde in het afsprakenboek kwam een jong meisje met haar lunch in een papieren zak de winkel in; zij bleek de gatenmaker te zijn. Nou, die gaatjes kon zij direct wel even doen. En zo liep ik met haar mee naar het souterrain van de winkel waar ik plaats mocht nemen op een stoel in het halletje, waar Linda - zo heette zij - 'kantoor hield'. Zij stelde mij op mijn gemak, markeerde de twee plekken waar het gaatje moest komen en doorboorde met een naald mijn eerste oorlel, plaatste de oorbel en herhaalde dezelfde stappen aan mijn andere oorlel. Binnen een paar minuten was het gepiept en eerlijk is eerlijk, ik voelde slechts kort een prikje. Het was inderdaad 'een fluitje van een cent'. Na 15 minuten stond ik weer op straat en was ik de trotse eigenaar van twee piercings. De afgelopen 6 weken moest ik het doen met de 'standaard' piercings, maar daarna zou ik iedere oorbel kunnen dragen. Mensen die mij een beetje kennen weten natuurlijk dat ik voor paars ben gegaan, what else ;-)