Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Zoals jullie wellicht nog weten heb ik ruim vier weken geleden een nieuwe pruik gekocht bij De Haarlounge in Den Haag. Na heel lang wikken en wegen kwam ik tot de slotsom dat ik blijkbaar toch zwaarder til aan het gemis van een haarbos dan ik mijzelf altijd heb voorgehouden. Dat de laatste maanden de balans meer naar mijn vrouwelijke kant doorslaat, zal ongetwijfeld aan die afweging hebben bijgedragen. Als mensen mij vragen hoe ik 'in elkaar zit', dan refereer ik doorgaans aan het televisieprogramma van Arie Boomsma, "Hij is een zij" en duid ik mijzelf als "Hij is ook een zij". Dat suggereert iets van een middenpositie, een evenwicht tussen man en vrouw, waarvan ik lang heb gedacht dat dat een modus operandi is, waar ik vrede mee zou kunnen hebben. Ik dacht na een jarenlange worsteling met mijzelf en met mijn omgeving, de gulden middenweg gevonden te hebben, waarbij ik - tot een bepaald niveau - mezelf kan zijn. Ik had gehoopt daarmee een balans in mijn leven en die van mijn naasten te hebben gevonden, maar dat blijkt een vergissing. Het dragen van mannenkleding gaat mij steeds meer tegenstaan en ik neig meer en meer naar androgyne kleding en naar kleding die bedoeld is voor 'de andere sekse', kleding die gevoelsmatig beter bij mij past. Ik zeg bewust gevoelsmatig, want lichamelijk is het natuurlijk wel wat behelpen ;-).

En zo neemt mijn vrouwelijke kant het heft steeds meer in handen ten koste van mijn mannelijke kant, met als resultaat dat ik vorige week vrijdag voor het eerst in mijn leven (!) overdag de vrouw in mezelf bewust alle ruimte heb gegeven. En dat voelde heerlijk. Het is moeilijk dat gevoel onder woorden te brengen, maar het voelde als een opluchting. Alle puzzelstukjes vielen als het ware op hun plek. Ja, natuurlijk, ik vond het ook best eng om mij zo kwetsbaar op te stellen, maar uiteindelijk overwint het gevoel om mezelf te willen zijn. Gewoon als mezelf over straat gaan, winkelen, dat voelde echt goed, een gevoel van thuiskomen! Deze constatering heeft echter een keerzijde, zoals alles een keerzijde heeft, want heel langzaam dringt de uiterste consequentie van dit gevoel van thuiskomen tot mij door: dat waar ik jaren dacht als transgender een middenpositie in te nemen (zowel man als vrouw, of noch man, noch vrouw), ik nu wel degelijk het gevoel  heb in het verkeerde lichaam te zijn geboren....

Coming home...

As you perhaps know, more than four weeks ago I have bought a new wig at The Hair Lounge in The Hague. After a long deliberation, I concluded that apparently I missed some form of hair more than I've always told myself. The fact that in recent months the balance went over to my feminine side, will undoubtedly have contributed to that assessment. When people ask me 'what am I', I usually refer to the Dutch television program by Arie Boomsma, "He's a she". I see meself as "He's a she too." That suggests something of a middle position, a balance between man and woman, which I thought for a long time would be my modus operandi, giving me peace of mind. After a long struggle with myself and my environment, I thought to have found this way in the middle, where - to a certain degree - I can be myself. I hoped to have found a balance in my life and in the life of my beloved ones, but it appears to be a mistake. Wearing men's clothes increasingly started to annoy me and I tended more and more to androgynous clothing and for clothing meant for the opposite sex, clothes that suit me better emotionally. I deliberately say emotionally because physically of course it is far from perfect ;-).

 
And so my feminine side becomes stronger and stronger at the expense of my masculine side, with the result that last week for the first time in my life (!)  I decided to give the woman in myself the necessary space. And it felt great. It's hard to put into words that feeling, but it felt like a relief. All the pieces fell into place, so to speak. Of course, at the same time, it was pretty scary to expose myself, but eventually the feeling of being myself overcame my fear of being vulnerable. Being myself, walking in the street, shopping, that felt really good, a feeling of coming home! However, this observation has a downside, as everything has a downside, because very slowly the ultimate consequence of this feeling of coming home penetrates on me: that I wasn't the transgender I thought I was, namely a transgender in the middle (both male and female, or neither man nor wife), but that I actually was born in the wrong body...

Natuurlijk is het niet alleen kommer en kwel en maak ik ook regelmatig hele leuke dingen mee, ontmoet ik oprecht geïnteresseerde mensen en af en toe ben ik onbedoeld het middelpunt van een - achteraf - grappige situatie. Zo zat ik enige tijd geleden in de trein naar huis, dat is de trein van Den Haag Centraal naar Zoetermeer Oost. Dat is een typische forensentrein waarvan, naast de nodige ambtenaren, werkzaam in de Hofstad, ook veel studenten van de Haagse Hogeschool en InHolland gebruik maken. De trein waar ik op dat moment instapte was nog niet al te druk en ik nam plaats schuin tegenover een meisje van een jaar of 18 dat uitsluitend aandacht had voor haar smartphone (wie niet tegenwoordig) en mij in eerste instantie compleet negeerde. Pas toen de trein zich in beweging had gezet, kreeg zij oog voor mij. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat zij mij meerdere keren intensief observeerde, van top en teen. Nou ja, eerder van top tot gelakte vingernagels. Wellicht had zij nog niet eerder een transgender 'in het wild' gezien. Dat staren ben ik overigens wel gewend, vind dat verder ook geen probleem (tenzij het echt heel gênant wordt) en ik ging dan ook ongestoord verder met waarmee ik bezig was, waarschijnlijk twitteren, Instagrammen of het nieuws lezen op NU.nl. Op een gegeven moment echter zag ik dat het meisje haar smartphone op een wat ongebruikelijke manier voor zich hield. Het zou toch niet zo zijn dat ze...!? Ik kreeg het idee dat zij van plan was om 'onopvallend' een foto van mij te nemen, als ware ik een BN'er. Maar voordat ik de kans kreeg om daar iets van te vinden, ging de flits af van haar smartphone, zat ik met een reisgenote schijn tegenover me met een rood hoofd (het onopvallend nemen van de foto ging de mist in aangezien zij had verzuimd de flits uit te zetten!) en ik met een glimlach op mijn gezicht. Want ja, dit vond ik best een grappige situatie, vooral omdat het meisje, ondanks haar rode boei, verder deed of er niets gebeurd was. Pas later realiseerde ik mij dat er wellicht ergens op Facebook of Twitter een foto van mij circuleert, waar ik geen weet van heb. Of zou het meisje die foto van mij terstond hebben verwijderd, gezien de gênante situatie. Ik weet het niet, het boeit mij verder ook niet, maar ik  kan er achteraf wel om lachen én smakelijk over vertellen. Wie 'verre' reizen maakt, kan veel verhalen.

A picture, voluntarily or not...

Of course it's not all doom and gloom and I regularly encounter very nice things as well. I meet people who are genuinely interested in me and once in a while unintentionally I am the center of a - in retrospect - funny situation. One day I was sitting in the train going home, that's the train from Den Haag Centraal to Zoetermeer Oost. This is a typical commuter train with besides to the usual civil servants working in The Hague, many students of The Hague University and InHolland. The train I got on was not too busy at that time of embarking and I sat opposite a girl about 18 years old who was only paying attention to her smartphone (who doesn't these days?) and initially I was completely ignored. When the train was put in motion, she got an eye for me. From the corner of my eye I noticed that she was intensively observing me, from head to toe. Well, actually from head to painted fingernails ;-). Maybe this was the first time she spotted a transgender 'in the wild'. By the way I am quite used to begin stared at and that's fine by me, unless it's really embarrassing. So I continued   with what I was doing, probably twittering, Instagramming or reading the news my iPhone. At some point, however, I saw that the girl was holding her smartphone in a somewhat unusual way. It would not be that she ...!? I got the idea that she was going to 'unobtrusive' take a picture of me, as if I were a celebrity. But before I got the chance to think about that option, the flash of her smartphone fired and I was looking at a traveling companion opposite of me with a red head (the unobtrusively taking of the shot completely failed as she had forgotten to turn the flash off. I was sitting with a smile on my face. I thougth it was a funny situation, especially since the girl, despite her red head, acted as if nothing had happened. Only later I realized that there might circulate pictures on Facebook or Twitter of my in the train. pictues I do not know about. Or would the girl have immediately removed my photo, because of the embarrassing situation. I do not know, I don't care either. I can laugh about it afterwards and tell tasty storiesl. Who travels, has stories to tell.