4 jaar geleden
maandag 31 augustus 2015
Normaliter is de vrijdag mijn vaste vrije dag, maar vrijdag 21 augustus jl zou ik op verzoek van mijn manager een ochtend komen werken aan de spendanalyse 2014-2015 en aan het jaarplan 2016. Best een flinke klus. Rond 16.00 uur hield ik de ochtend voor gezien en stapte ik in de trein van Den Haag naar Zoetermeer Oost. Bij de trein aangekomen was het nog erg rustig in de trein en ik besloot lekker ruim te gaan zitten op een plek waar vier mensen kunnen zitten (twee bankjes tegenover elkaar). Vlak voor het vertrek nam een mevrouw van rond de 45 jaar plaats schuin tegenover mij. Zij groette mij beleefd en ik groette vanzelfsprekend netjes terug, want zo ben ik immers opgevoed. Vervolgens gingen we beiden over tot de orde van de dag, lees, het bestuderen van onze smartphone. Toen de trein zich in beweging had gezet, boog de mevrouw zich naar voren en complimenteerde mij met mijn gelakte nagels. Zij vertelde mij dat ze het heel goed vond dat ik mijn nagels gewoon lakte en dat ik mij niet liet weerhouden door het overheersende idee dat nagellak is voorbehouden aan vrouwen. Meestal zijn alleen de blikken van starende mensen mijn deel. De reactie van deze innemende mevrouw deed mij zo goed dat het gevoel dat ik gewerkt had op mijn vrije dag als sneeuw voor de zon was verdwenen. Bij Den Haag Ypenburg was zij op de plaats van bestemming en wenste zij mij een prettige voortzetting van de reis. Zo lief! Mijn dag kon niet meer stuk. Geluk zit inderdaad in de kleine dingen.
A fleeting train encounter...
Normally Friday is my regular day off, but that specific Friday, 21 st August 2015, my manager asked me if I was willing to come to work that morning on the spend analysis 2014 and 2015 and to work on our plan for 2016. Quite a challenge. Around 16:00 hrs I decided that the morning was over. I walked to the railway station to take the train to Zoetermeer Oost. When I got into the train it was still very quiet so I decided to sit all alone where four people can sit (two benches facing each other). Just before the departure of the train a lady of around 45 years was sitting opposite of me. She said hallo to me politely and I said hallo to her, because that's the way I am raised. Then we both focussed on our smartphone, what else. When the train was put in motion, the lady bent over to me a little and complimented me with my purple polished nails. She told me that she thought it was very good of me that I painted my nails and that I wasn't stopped by the prevailing idea that nail polish is reserved for women. Usually I only encounter looks of people staring at me. The reaction of this charming lady made me feel so good that the feeling that I had worked almost all day vanished like frost under the morning sun. At Den Haag Ypenburg station she was at her destination and she wished me a pleasant journey. So sweet! She really made my day. Happiness you will find indeed in the little things.Labels: nagellak, roldoorbrekend
vrijdag 14 augustus 2015
Toen ik gisteren als
forens in de trein van Zoetermeer naar Den Haag reisde viel mijn oog op de
column van Sigrid Stamkot in de Metro met als titel: "En waarom ook
niet?". Sigrid verbaasde zich over het keurslijf van de mode. "Als
meisje droeg je een jurk en als jongen een broek. Klaar. Punt. Dat was
nou eenmaal zo: het lag voor je klaar en je trok het aan, niets meer, niets
minder." Sigrid constateert dat de laatste tijd de grenzen vervagen tussen mannen en vrouwen en dat een toonaangevend warenhuis als Selfridges zelfs een genderneutrale mode-afdeling heeft geopend. De kleding hangt er door elkaar en is dus niet onderverdeeld. In Amsterdam is in maart door het kledingmerk 'Nobody Has To Know' (NHTK) een winkel geopend waar uit niets is op te maken of de kleding voor mannen of voor vrouwen is. "En waarom ook niet?" Vervolgens geeft Sigrid voorbeelden uit eigen ervaring dat grenzen vervangen en dat ook zij gewoon op de mannenafdeling shopt en daar af en toe een leuke trui scoort. Zij geeft daarbij aan niet de enige te zijn: "Ik zie ook vaak genoeg meiden de broek van hun vriend aantrekken." Conclusie van Sigrid: "En zo komen we maar weer terug op de grote Coco Chanel, die in de jaren twintig al besloot dat het onzin was dat vrouwen rokken en jurken aan moesten... Het duurt even honderd jaar, maar de modewereld en steeds meer ook het straatbeeld is inmiddels zo ver." Volgens mij waren de modewereld en ook het straatbeeld al lang zo ver, althans voor de meisjes en de vrouwen, die reeds lange tijd in principe alles kunnen dragen. Het omgekeerde echter, dat mannen shoppen op de damesafdeling, of nog een stapje verder, dat mannen de jurk of rok van hun vriendin aantrekken, nou, dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. De modewereld heeft daartoe zeker wel pogingen ondernomen (denk maar aan de mannenrok van een modeontwerper als Jean Paul Gaultier), maar het straatbeeld (lees, de doorsnee man én vrouw) is zeker nog niet zo ver, al doe ik natuurlijk mijn best dit te veranderen ;-). Maar dit zal ook wel weer even zo'n honderd jaar duren.
And why not?
Yesterday when I was travelling by train from Zoetermeer to The Hague, where I work, my eye was caught by a column by Sigrid Stamkot in the Metro newspaper with the title: "Why not?". Sigrid was surprised by the straitjacket of fashion. "Girls wear dresses and boys wear pants. Period. That is just the way things go... The dress or pant is waiting for you and you put it on, nothing more, nothing less." Sigrid notes that lately the boundaries between men and women are vanishing and that a leading department store like Selfridges even opened a gender-neutral fashion department. The clothes just hang together and is not divided by sexe. In Amsterdam in March this year the clothing brand 'Nobody Has To Know' (NHTK) opened a store where there is no distinction between clothing for men or for women. "And why not?" Sigrid then gives examples from her own experience that boundaries are vanishing and that she has no problem shopping in the men's department. Last time she bought a cute sweater. She acknowledges that she not the only one: "I often see enough girls wearing the pants of their friend." Sigrid concludes her column: "And so we go back in time again to the great Coco Chanel, who already decided in the twenties that it was nonsense that women had to wear skirts and dresses ... It took a hundred years, but the world of fashion and more and more the street scene finally got there." However according to me the fashion world and the street scenes have reached that mile stone long ago, at least for the girls and the women who can wear, thanks to Coco Chanel, basically everything. The opposite however, men shopping in the women's department, or men wearing dresses or skirts of their girlfriends, well, I don't see that happen in the nearby future. The fashion world centainly has made attempts (think of fashion designers like Jean Paul Gaultier), but the street scene (the average man and the average woman) certainly is not ready for it, although I do my best, of course, to change this ;-). But I suppose this will take another hunderd years.
Labels: genderneutraal, modewereld, NHTK
;;
Subscribe to:
Posts (Atom)
