Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Er zijn van die mijlpalen in mijn leven als transgender waar ik enerzijds heel erg naar uitkijk, maar die mij tegelijkertijd vervullen met angst, angst voor de reacties van de 'boze' buitenwereld. In de afgelopen jaren heb ik heel geleidelijk aan verschillende mijlpalen bereikt, zoals zonder gene met gelakte nagels de deur uitgaan. Het is ooit begonnen met het lakken van mijn nagels met transparante nagellak, waarna ik een enkele nagel voorzag van een kleurtje en na verloop van tijd had ik al mijn nagels gelakt. Hetzelfde geldt voor het gebruik van make-up. Ook dat heb ik heel langzaam uitgebouwd: eerst alleen een beetje mascara, daarna een lijntje erbij, foundation en tenslotte ook (paarse ;-) ) oogschaduw. Ik schrijf het nu heel kort op, maar dit is een proces van jaren geweest. Ook in mijn kledingkeuze is een soortgelijke ontwikkeling waar te nemen. Ik ben voorzichtig gestart met vrouwelijke hemdjes, skinny broeken en op dit moment draag ik eigenlijk geen tradionele 'mannenkleding' meer en draag ik vooral damescolbertjes, kanten hemdjes en kleurrijke shawltjes. Ik ben nu in mijn persoonlijke groei als mens zo ver dat ik zonder reserves mezelf kan zijn, nou ja, bijna dan. Ik ga eigenlijk nooit zonder make-up de deur uit, mijn nagels zijn vrijwel altijd van een kleurtje voorzien en mijn kleding is ronduit androgyn of zelfs vrouwelijk. Welke mijlpaal boezemt mij dan nog altijd angst in? Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik heel graag jurken en rokken draag, maar dat ik dat niet buitenshuis doe. Dat is al heel lang mijn ultieme wens, naar buiten in een mooi lange rok, bijvoorbeeld die mooie lange zwarte rok die al tijden in mijn kast hangt. De afgelopen weken voelde ik wel dat het moment waarop dat zou gebeuren dichterbij komt. Mijn zelfvertrouwen is de afgelopen maanden enorm toegenomen, mede door de steun van jullie. Jullie hebben mij doen inzien dat ik dicht bij mezelf moet blijven en ik mij niets moet aantrekken van die bekrompen mensen die alles wat afwijkt van de norm vreemd en/of pervers vinden. En toen ik vanmorgen opstond had ik al het idee dat het vandaag wel eens zou kunnen gebeuren. Ik zou vandaag, als de omstandigheden gunstig zijn, in een rok naar buiten gaan. Nu ik het zo opschrijf, klinkt het heel triviaal, maar voor mij is dit een enorme stap, ook emotioneel. Ik voelde evenwel dat ik er klaar voor was. Maar eerst had ik nog wat klusjes te doen, waaronder het afronden van de klus met de vaatwasser. Nadat ik dat naar tevredenheid had afgerond, ben ik gaan nog gaan winkelen, waarbij ik een heel leuk truitje en een leuk kanten t-shirt met lange mouwen heb gekocht bij de H&M. Kortom, ik zat lekker in mijn vel en voelde mij sterk. Toen ik thuiskwam, keek Taigo, onze poolhond, mij met zijn vragende ogen aan: hij moest naar buiten om zijn behoefte te doen. Dit was het moment waar ik jaren naar had uitgekeken. Ik liep naar zolder om mijn nieuwe lange zwarte rok van 'New Look' aan te trekken in combinatie met mijn nieuwe spijkerjasje van 'Only'. Maar toen ik was omgekleed, sloeg de twijfel toch nog toe. Durfde ik deze stap hier en nu te zetten? Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik voor de deur stond. Ik had behoefte aan wat mentale steun, dus ik besloot mijn 'lifeline' in te schakelen in de persoon van Myrna met wie ik via Instagram en Whatsapp de afgelopen maanden veel heb gesproken over mijn leven (als een transgender.) Myrna stelde mij gerust en moedigde mij aan deze stap daadwerkelijk te zetten.  Letterlijk zei ze: "Gewoon rustig ademhalen en gaan. Schijt aan alles. Ik straal je kracht toe op dit moment. Kom op, ga rustig naar buiten." Dat deed mij besloten de deur te open en met Taigo naar buiten te stappen. Ik probeerde relaxed te lopen, maar ik zag werkelijk iedereen naar mij kijken: fietsers, voetgangers en automobilisten. En neem van mij aan, ik ben heus wel iets gewend. Maar dit sloeg echt alles! Gelukkig had ik mijn iPhone om naar te kijken met daarop Myrna die gedurende de gehele wandeling op mij in bleef praten. Na een paar minuten hervond ik mijn rust en kon ik ook genieten van de wandeling in het zonnetje. Na een rondje van circa 20 minuten was ik weer thuis. Ik was dolgelukkig, opgelucht en trots op mezelf. En wat was ik Myrna dankbaar dat zij mij dat noodzakelijke duwtje in de rug had gegeven. Na het bereiken van deze mijlpaal, kan ik voor mijn gevoel dat hele wereld aan. Mission accomplished!

Mission accomplished

There are  milestones in my life as a transgender I really look forward to, but at the same time they fill me with fear, fear of the reactions of the 'threatening' outside world. In recent years I have gradually achieved different milestones, such as going out with painted nails without feeling embarrassed. It all started with painting my nails with a transparent nail polish. Then I polished one nail in a color and after a while I had polished all my nails. The same applies to the use of makeup. At first I just used a little mascara, then a kayal line, foundation and finally (purple ;-) ) eyeshadow. I realize that I write this very briefly, but this has been a process of years. In my choice of clothing the same trend can be seen. I started with feminine tops, skinny trousers and at this moment I no longer wear traditional "men's clothing"; mostly I wear feminie jackets, lacy camisoles and colorful shawls. In my personal growth as a human being I have reached the point that I can be myself without reserve, well, almost. I actually never leave the house without make-up, my nails are almost always polished, and my dress is downright androgynous or feminine. What milestone still instills fear or fright in me? People who know me a little, know that I love to wear dresses and skirts, but that I will not wear it outdoors. It has been my ultimate wish for a long time, to go out in a beautiful long skirt. For example, that beautiful long black skirt that is hanging in my closet for ages. The past few weeks I felt that the moment that this would actually happen is getting closer. My confidence has increased dramatically in recent months, partly thanks to the support from you readers. You have made me realize that I must be true to myself and that I should ignore these narrow-minded people who think that everything that deviates from the norm is strange and/or perverse.
When I got up this morning I had the idea that it might happen today. I would today, if the conditions are right, to go outside in a skirt. I realize that reading the last sentence, it sounds trivial, but to me this is a huge step, emotionally. However, I felt that I was ready. But first I had to do some chores, such as finishing the job with the dishwasher. After I finished it to my satisfaction, I went shopping; I bought a very nice shirt and a nice lace long sleeve t-shirt at H & amp; M. In short, I felt great and strong. When I got home, I saw Taigo, our polar dog, looking at me with his questioning eyes: he had to go outside. This was the moment I had been looking forward to for years. I went to the attic to get my new long black skirt of 'New Look' to be combined with my new jeans jacket 'Only'. But when I was all dressed up, I hesitated. Did I have the guts to take this step here and now? My heart pounded in my throat as I stood at the door. I needed some moral support, so I decided to turn to my 'lifeline' in the person of Myrna with whom in recent months I have talked a lot via Instagram and Whatsapp  about my life (as a transgender.) Myrna reassured me and encouraged me to take this step today. Literally, she said, "Keep calm, breath and go. Fuck everything. I beam force to you at this time. Come on, step out quietly" Thanks to her I decided to open the door and to step outside with Taigo. I tried to walk relaxed, but I actually saw everyone looking at me: cyclists, pedestrians and motorists. And trust me, I'm really used to it that. But this really hit anything! Luckily, I had my iPhone to look at, displaying Myrna who kept talking to me during the entire walk. After a few minutes I regained my peace and I could enjoy the walk in the sun. After about 20 minutes I was back home. I was overjoyed, relieved and proud of myself. I am very grateful for Myrna given me the extra boost that I needed. After reaching this milestone, I can feel I can conquer the whole world. Mission accomplished!

Ik zat zo'n drie weken geleden niet lekker in mijn vel. Dat hebben jullie kunnen lezen in mijn blogpost "Ik ben niet gek, ik ben een vulkaan". Nu ik er weer bovenop aan het klauteren ben, is het de hoogste tijd om met de voeten op tafel te analyseren wat er nu exact is voorgevallen dat mij in die diepte heeft doen storten. Ik heb dat nu - na gesprekken met anderen - duidelijker op mijn netvlies en wil dat graag met jullie delen. Het volgende overkwam mij drie weken geleden: ik was aan het winkelen in het Stadshart in Zoetermeer, toen mij een mede transgender tegemoet kwam lopen. Ik liep helemaal rechts en zij liep vanuit mijn perspectief helemaal links, waardoor zij mij niet zag. En terwijl ik haar volgde tot zij bij de Sting naar binnen ging, werd ik uit het veld geslagen door twee observaties. Op de  eerste plaats zag ik voor het eerst heel duidelijk de reacties van andere mensen op een transgender en dan niet in haar gezicht, maar achter haar rug. Ik zag mensen elkaar aanstoten, wijzen en lachen. Dat deed mijn hart ineen krimpen, omdat ik mij ter plekke realiseerde dat dit dus ook achter mijn rug gebeurt. Dat had ik mij tot dat moment eigenlijk onvoldoende gerealiseerd. Een beetje naïef wellicht, maar toch... Op de tweede plaats betrapte ik mij erop dat ik deze persoon ook wel een beetje een vreemde verschijning vond, half man, half vrouw. En die constatering was veel schokkender en ingrijpender dan de eerste observatie. Ik zag iemand die in wezen op mij leek en ik wees haar als het ware af. Dat sloeg in als een bom. Ik was zo geschrokken van mijn eigen reactie, dat ik direct naar huis ben gegaan. Een kennis op Facebook stuurde mij vervolgens een citaat van een genderdysforische vriendin van hem: "Every time when you look in the mirror and you see a person who is completely different from the person in your head, it drains your energy." Een voltreffer! Het beeld dat ik van mezelf heb, wijkt af van mijn spiegelbeeld, dan wel van iemand die dat spiegelbeeld representeert. Dat was precies de reden dat ik de gelijkenis met de persoon in het winkelcentrum niet zag of niet wilde zien, terwijl die er wel degelijk was. Uiteindelijk ben ik ook gewoon iemand geboren in het lijf van een man met het gevoelsleven van een vrouw, die met kunst- en vliegwerk er het beste van probeert te maken, man en vrouw, man noch vrouw. In mijn hoofd echter beschouw ik mezelf als een eenheid, een ondeelbare, harmonische eenheid. Maar als ik dan in de spiegel kijk of geconfronteerd word met iemand die als het ware model staat voor dat spiegelbeeld, dan wil of kan ik die persoon niet oprecht in de ogen kijken. Ik schiet dan in de ontkenning. Maar wie houd ik voor de gek? Ik ben geen biologische vrouw en zal dat ook nooit worden. Toegegeven, het lakken van mijn nagels, het gebruik van make-up of het dragen van bijvoorbeeld rokken voelt goed en het past gevoelsmatig bij mij, maar ben ik uiteindelijk niet gewoon een 'man in een rok'? Enfin, ik kwam terecht in een existentiële crisis. Na verloop van tijd kwam ik tot de slotsom dat er principe twee wegen zijn om uit deze impasse te geraken: ofwel mijn zelfbeeld aanpassen aan mijn spiegelbeeld, ofwel mijn spiegelbeeld aanpassen aan mijn zelfbeeld. De laatste optie is de meest verregaande stap en impliceert uiteindelijk een gang naar de genderkliniek in Amsterdam en een geslachtsveranderende operatie, mocht ik daar überhaupt voor in aanmerking komen. Daar ben ik (nog) niet aan toe. De eerste optie - mijn zelfbeeld aanpassen aan mijn spiegelbeeld -  betekent nuchter en in alle eerlijkheid vaststellen wie ik ben en tevreden zijn met wie ik ben en wat ik heb bereikt, al weet ik dat ik nog niet ben waar ik zijn wil. Ik houd mij vast aan een zeer toepasselijke affiche van Loesje van een paar jaar geleden: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn." Ik hoop dat ik ooit mentaal net zo sterk ben als mijn lotgenoot in het winkelcentrum (die zich ogenschijnlijk niets aantrekt van wat anderen denken en vinden), zodat ook ik in de nabije toekomst mezelf kan zijn.

Mirror, mirror on the wall...

Mijn vorige blogpost "Ik ben niet gek, ik ben een vulkaan" heeft voor de nodige reacties gezorgd op Twitter, Facebook en Instagram. Veel lezers/lezeressen van mijn blog leefden met mij mee, maakten zich zorgen over mij en informeerden naar mijn gemoedstoestand. Dat heb ik zeer gewaardeerd: het leven van een transgender gaat niet over rozen. Maar laten we eerlijk zijn, wiens leven gaat nu wel over rozen? Met andere woorden, we hebben allemaal bij tijd en wijle een schouder nodig om uit te huilen, een aai over de bol, een steuntje in de rug of gewoon een complimentje. De afgelopen dagen hebben mij dat weer doen beseffen. Niet alleen dat het fijn is om door anderen gesteund te worden, maar ook door anderen tot steun te zijn. En juist deze week dat ik zelf wat in de put zat, plofte een brief op de deurmat. De brief was in zoverre anoniem dat ik niet precies weet wie er achter de brief zit. Maar gelukkig is wel duidelijk welke organisatie erachter zit, namelijk Cotton & Scents in Nijmegen.

een schattig armbandje in - hoe kan het ook anders - mijn favoriete kleur paars. De brief, die ga ik zorgvuldig bewaren (ik heb hem al gescand en digitaal opgeslagen) en tevoorschijn halen iedere keer als ik een dipje heb. En dat paarse armbandje? Die ga ik dragen als spreekwoordelijke knoop in de zakdoek, zodat ik dagelijks word herinnerd aan het feit dat geluk in kleine dingen zit en dat ook ik aan de hand van 'kleine gebaren' kan bijdragen aan het geluk van anderen.

To hearten me...

My previous blog post "I'm not crazy, I'm a volcano" has initiated the necessary responses on Twitter, Facebook and Instagram. Many followers of my blog sympathized with me, worried about me and inquired about my state of mind. I have very much appreciated your reactions: the life of a transgender is not about roses. But let's face it, whose life it's about roses? In other words, we all need a shoulder at times to cry, a pat on the head, a helping hand or just a compliment. The past few days have made me realize it again. Not only that it's fine to be supported by others, but also to support others. And just this week while I was in the pit, a letter was plopped on the doormat. The letter was anonymous to the extent that I do not know exactly who is behind the letter is. But fortunately it is clear which organization is behind it, namely Cotton & amp; Scents in Nijmegen .

Eh, nee hoor, ik beschouw mijzelf niet als psychisch gestoord of gek, al zullen sommige mensen daar anders over denken. Nee, het gevoel een 'vulkaan' te zijn heeft er vooral mee te maken dat het mij steeds zwaarder valt om mijn ware gevoelens te verbergen en mij aan te blijven passen aan de verwachtingen van mijn (sociale) omgeving. De Engelsen hebben daar zo'n prachtige uitdrukking voor, te weten "keeping up appearances". Ik heb mij daar heel lang naar weten te voegen, met de nodige ups and downs. Voor de goede vrede heb ik mij vele jaren aangepast aan het 'stereotiepe' beeld dat mensen hebben van een man, een vader, een hoofd van het gezin dat ik geacht werd te zijn. De laatste jaren ben ik bezig dat juk van mij af te gooien en mijn ware ik te vinden, een zoektocht naar de 'ik' die ik jaren heb onderdrukt. Vanzelfsprekend probeer ik daarbij rekening te houden met de gevoelens van mijn directe omgeving en met name met hen die mij zeer lief zijn. Ik doe verwoede pogingen hen uit te nodigen mij te vergezellen op de zoektocht naar wie ik daadwerkelijk ben en mij vooral niet alleen die moeilijke weg te laten afleggen: ik heb hun steun immers heel hard nodig. Echter het tempo, waarmee ik die weg afleg verschilt substantieel van het tempo van mijn geliefden. Ik probeer echt om op de rem te trappen en daar komt het gevoel vandaan een vulkaan te zijn: het borrelt enorm aan de binnenkant van mijn lijf, nou ja mijn lijf, het lijf waar ik het mee moet doen. De emoties gieren door mijn lijf en het kost mij steeds meer moeite mijn werkelijke gevoelens te onderdrukken. Sterker, er zijn inmiddels flinke bressen ontstaan in mijn verdedigingsmechanismen. Het lukt mij gewoon niet meer om te doen of er niet veel aan de hand is en dat dit slechts een binnenbrandje is. Aan de binnenkant loopt de temperatuur alsmaar op. Het is niet langer de vraag of de vulkaan tot uitbarsting komt, maar vooral wanneer. En ik heb werkelijk geen idee wat de verwoestende kracht zal zijn van die uitbarsting en wat er nog overeind zal staan als het stof is opgetrokken en het lava is gestold...

"I 'm not crazy, I 'm a volcano..."

Uh, no, I do not consider myself mentally disturbed or crazy, even though some people will think otherwise. No, the feeling being a 'volcano' has to do that it is increasingly difficult for me to hide my true feelings and to continue to adapt myself to the expectations of my (social) environment. In English there is a great expression, namely "keeping up appearances". For a long time I was able to adjust, denying myself, with ups and downs. For keeping the peace, I have played a role for many years to conform to the 'stereotype' image that people have of a husband, a father, a head of the family that I was supposed to be. In the last few years I am struggling to move away from that stereotype and to look for the true me, a quest for the 'real me' that I have suppressed for so many years. Obviously I am trying to take into account the feelings of the people in my immediate environment and especially with those who are very dear to me. I am desperately attempting to invite them to accompany me on the search for who I really am. I do need their support urgently. However, the speed with which I am travelling that road is substantially different from the speed of my beloved. I really try to put the brakes on and that causes the feeling of being a volcano: the huge bubbles inside of my body, well my body?, the body that I have been given. The emotions do their best to reach the surface and it takes me more and more effort to suppress my true feelings. There are already considerable gaps in my defense system. I can't go on pretending there is not much going on and that this is only a small fire. Inside, the temperature is rising at an alarming rate. It is no longer a question whether the eruption will start, but when it will take place. And I have absolutely no idea what the devastating effect will be of this eruption and what will be left standing when the dust settles and the lava has solidified...