Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

donderdag 29 december 2016

Wedergeboorte

Het is eind december 2016 en uit de radio schalt de Top 2000. Dit is traditioneel dé tijd van het jaar om uitgebreid terug te kijken en vooruit te blikken. Ik heb op deze blog feitelijk niet anders gedaan dan terugkijken op mijn leven en daarvan heb ik jullie met veel plezier deelgenoot gemaakt. Ik neem nu de gelegenheid te baat om vooruit kijken naar het jaar 2017. Maar laat ik beginnen met een bekentenis: ik heb het niet zo op oneven nummers. Of dit nu huisnummers of jaartallen zijn. Nou ja, als de oneven nummers symmetrisch zijn, zoals mijn huisnummer (141), dan kan ik er mee leven. Ja, sorry, een kleine afwijking van mijn kant. 20l7 is in die zin een weinig gelukkige start van het nieuwe jaar voor mij. Maar als ik dan wat afstand neem van mijn onverklaarbare eigenaardigheden, dan heb ik veel zin in 2017. Het afgelopen jaar (toch nog even omkijken) was vooral het jaar van het afscheid nemen: het afscheid nemen van Remco en niet te vergeten het geleidelijk aan afscheid nemen van mijn huwelijk, vergelijkbaar met een rouwproces. Het valt immers niet mee om ruim 35 jaar samenzijn, nu achter me te moeten laten. Dat heeft zijn tijd echt nodig gehad. Het nieuwe jaar 2017 zie ik vooral als het jaar van mijn wedergeboorte, het ontluiken van Remke in al haar aspecten. Naar verwachting zal begin 2017 de scheiding formeel worden uitgesproken. En aangezien mijn aanstaande ex en haar nieuwe vriend in 'ons' huis gaan wonen (en mij dus zullen uitkopen) moet ik binnenkort actief op zoek naar andere woonruimte. Ik heb de afgelopen maanden weliswaar af en toe woningen in de regio bekeken, maar niet zozeer met het oogmerk een woning te kopen, maar meer om een gevoel te krijgen waar ik wel en waar ik niet zou willen wonen. Daarnaast is het ook gewoon leuk om na ruim 16 jaar weer woningen te bezichtigen: een inkijkje hoe mensen hun huis hebben ingericht. Maar zoals gezegd, in 2017 moet ik serieus de woningmarkt op. Ik ben er nu ook echt aan toe om mijn nieuwe leven als Remke verder vorm te geven in een nieuwe omgeving. Ik heb de scheiding (grotendeels) verwerkt, ik heb mijn voorganger Remco (een lieve jongen, daar niet van) definitief achter mij gelaten en ik wil volop genieten van mijn nieuw verworven identiteit in een nieuwe omgeving. Het voelt echt als een wedergeboorte. 2017 moet het jaar van mijn wedergeboorte worden. En natuurlijk zijn jullie van harte uitgenodigd om plaats te nemen aan dit virtuele kraambed, teneinde de wedergeboorte en het opgroeien van Remke op de voet te volgen.
Om 2016 in gepaste stijl te eindigen wens ik jullie, ondanks het rare oneven nummer, heel veel liefde en gezondheid toe in 2017.

Liefs, Remke xxx

vrijdag 25 november 2016

Dames gaan voor...

Als ouder hoop je natuurlijk dat al die jaren opvoeding uiteindelijk hun vruchten gaan afwerpen. Dat geldt voor mij als liefhebbende ouder en dat geldt natuurlijk ook voor mijn ouders, die hun stinkende best hebben gedaan om drie jongens (nou ja, twee jongens en mij ;-). ) op te voeden tot zelfstandige, integere volwassenen met de juiste set aan normen, waarden en gedragsvormen. Ik durf best over mezelf te zeggen dat mijn ouders daar goed in zijn geslaagd. Aangezien mijn ouders niet beter wisten dan dat zij met drie jongens van doen hadden, ben ook ik opgevoed met wat in die jaren heel gewoon was: de deur open houden voor dames, dames in hun jas helpen, dames voor laten gaan (waarbij we onderling natuurlijk wel eens grapten:" Ja als de heren zijn geweest." ) etc. Kortom, mijn broers en ik zijn opgevoed met de juiste set gedragsvormen richting de vrouwelijke helft van de wereldbevolking. En dat die opvoeding wel degelijk is beklijft, toont onderstaande gebeurtenis van afgelopen maandag.

Ik reis iedere dag als forens tussen Zoetermeer en Den Haag waar ik werk. Het is een druk traject, met name wanneer ik eind van de middag rond 18 uur naar huis reis. Ik kan meestal wel zitten, maar bij het uitstappen is het vaak een gedrang om buiten te geraken. Afgelopen maandag had ik een zitplekje en bij station Zoetermeer Oost, waar ik eruit moest (en met mij vele anderen), begaf ik mij naar de uitgang, waarbij ik vaak  mensen die er ook uit moeten laat voorgaan. Zo ook deze maandag: ik liep via het smalle gangpad richting het balkon (heet dat nog zo?) van de trein, terwijl er ook nog mensen bij hun stoel stonden, die er ook uit moesten. Er stond een mevrouw te wachten totdat zij het gangpad op kon om zich eveneens richting uitgang te begeven. Toen ik ter hoogte van haar was stopte ik even, maakte wat ruimte en sprak de legendarische woorden: "Dames gaan voor", terwijl ik het handgebaar maakte dat zij voor mocht. Op hetzelfde moment realiseerde ik mij het idiote van mijn woorden, want was ik immers niet zelf ook een dame!? Deze mevrouw zag er de humor wel van is en zei adrem: " Precies, gaat u voor." Zij schoof vervolgens glimlachend achter mij aan en verliet de trein.
Tja, 50 jaar opvoeding als 'man' laat zich niet zo snel verdringen.

Liefs, Remke xxx

woensdag 9 november 2016

Een bewogen 2016

Er is inmiddels een jaar verstreken sinds mijn vrouw en ik zondag 1 november 2015 hebben besloten uit elkaar te gaan, omdat we tot de conclusie waren gekomen dat we elkaar op deze manier niet gelukkig zouden maken. Het was een emotioneel en moeilijk besluit, maar we zagen beiden in dat op deze manier doorgaan alleen verliezers zou opleveren. We zijn nu een jaar verder en er is veel gebeurd. De echtscheiding is overigens nog niet afgerond; sterker, het echtscheidingsconvenant is nog niet eens klaar. Uit elkaar gaan is, met name als er geen sprake is van ruzie, een ingewikkeld proces gebleken en omvat veel meer dan alleen het regelen van de financiën, het splitsen van de inboedel en het regelen van huisvesting. Het is tevens een proces van rouwen en afscheid nemen. Dat verklaart wellicht dat we nog gewoon onder hetzelfde dak wonen en hetzelfde bed delen. Het geeft ook aan hoezeer we nog op elkaar zijn gesteld, al is onze relatie natuurlijk wel een andere geworden, meer één van twee vriendinnen.
Zoals gezegd, we hebben niet stilgezeten de afgelopen 12 maanden. Mijn aanstaande ex heeft begin 2016 een nieuwe vriend leren kennen, waarmee zij haar verdere leven wil delen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat in het begin best heel moeilijk vond, maar gelijktijdig gun ik mijn aanstaande ex alle geluk van de wereld. Ik zie ook dat zij nu een stuk gelukkiger is dan een jaar geleden en daar kan ik - ondanks alles - toch ook van genieten. En die afspraak hebben we een jaar geleden ook gemaakt: we zouden elkaar de ruimte geven om ieders leven opnieuw of verder vorm te geven. Mijn aanstaande ex is actief - zonder dat ik dat wist - op zoek gegaan naar een andere partner en ik heb de ruimte genomen door als vrouw verder te leven en een andere, passende voornaam te kiezen. Via een 'prijsvraag' op Facebook en Instagram kwam een vriendin met de naam 'Remke' op de proppen. Dat was begin december. Ik was direct enthousiast, maar heb wel even de tijd genomen om daar goed over na te denken. Op 5 december, de geboortedag van mijn moeder, heb ik de knoop doorgehakt en heb ik besloten voortaan als Remke door het leven te gaan. Ik wilde echter dat die naam ook formeel zou worden geregistreerd. Het is sinds 1 juli 2014 voor transgenders mogelijk om geslacht én voornaam/voornamen te wijzigen in de Basisregistratie Personen (BRP) door overlegging van een zogenoemde deskundigenverklaring transgender. Die verklaring wordt afgegeven door een beperkt aantal mensen in Nederland die daartoe zijn bevoegd en gecertificeerd. Die hobbel heb ik 31 mei van dit jaar genomen. Na een twee uur durend gesprek met een psychologe had ik die deskundigenverklaring 'in the pocket'. En met die verklaring heb ik 6 juni 2016 (jazeker 0606 ;-) ) mijn geslacht en mijn voornamen laten wijzigen op mijn geboorteakte. Vanaf die datum ga ik officieel als Remke Charlotte Verdegem, geslacht 'vrouw' door het leven. Charlotte is overigens de tweede naam van mijn - te vroeg - overleden moeder.
En tenslotte heb ik in de zomer van 2016 mijn huisarts verzocht om mij door te verwijzen naar het genderteam van het VUmc in Amsterdam, omdat ik wil stoppen met de anti-conceptierpil (die alleen zorgt voor een verhoging van de hormoonspiegel oestrogeen) en wil starten met de hormoontherapie bij het genderteam van het VUmc, waarbij dan niet alleen vrouwelijke hormonen worden toegediend, maar tevens de mannelijke hormonen worden geblokkeerd. Mijn eerste afspraak was 19 oktober 2016 bij de endocrinoloog.
2016 was al met al een heel hectisch jaar en 2017 belooft niet minder hectisch te worden.

Liefs, Remke xxx

zaterdag 15 oktober 2016

Ambassadeur...

Een ieder die mijn blog enigszins volgt, weet dat ik een jarenlange zoektocht naar mezelf achter de rug heb, een weg met vele hobbels en obstakels, om eindelijk te geraken waar ik nu ben. En ofschoon het een hele moeizame en emotionele weg is geweest, heb ik er erg veel van geleerd en ben ik heel tevreden wat het mij uiteindelijk heeft gebracht. Die kennis en ervaring wil ik heel graag inzetten om andere transgenders een hart onder de riem te steken en hen te laten zien dat het wel degelijk mogelijk is om je eigen weg te gaan, op zoek naar je ware identiteit, veelal tegen de stroom in, maar wel met een mooi eindresultaat.

Transgender Netwerk Nederland is een stichting 'die zich landelijk inzet voor de emancipatie van transgender personen en hun omgeving. Bestrijding van discriminatie van transgender personen is één van de meest actuele speerpunten van TNN. Het doel is een genderdiverse samenleving mogelijk te maken.' (uit: https://www.transgendernetwerk.nl/tnn/). Transgender Netwerk Nederland  is in 2016 een nieuw project gestart, waarbij transgender personen die actief zijn in de emancipatiestrijd van transgenders centraal staan. Zij ondersteunen de stichting bij het signaleren van problemen en ontwikkelingen. Daarnaast kunnen zij de standpunten van TNN uitdragen.
Toen TNN rond de zomer een oproep deed voor het werven van deze "trans ambassadeur", heb ik geen moment getwijfeld. Dit is voor mij de ideale gelegenheid om als transgender en vanuit mijn betrokkenheid bij de transgender gemeenschap, mijn steentje bij te dragen aan de emancipatie van transgenders. Daarnaast blijf ik natuurlijk bloggen en hoop ik transgenders en hun omgeving te bereiken en waar mogelijk en gewenst met hen in gesprek te gaan. Inmiddels weet ik dat mijn blog wordt gevonden in de transgender gemeenschap (en trouwens ook daarbuiten ;-) ). Daar zijn ook al wat concrete gesprekken in real life uit voortgekomen. Tenslotte ben ik via het ministerie van OCW, waar ik als medewerker van het Nationaal Archief, onderdeel van ben, actief om aandacht te vragen voor de positie van transgenders op de arbeidsmarkt.

Ik ben heel blij dat ik nu zover ben in mijn eigen acceptatieproces en emancipatie dat ik daadwerkelijk anderen kan helpen. Het heeft mij weliswaar vele jaren gekost, maar dan heb je ook wat... En zeg eens eerlijk, wie wil er nu geen ambassadeur zijn? ;-)

Liefs, Remke xxx



vrijdag 23 september 2016

Een paar weken geleden ben ik met mijn vader en mijn tante in Scheveningen (of is het 'op Scheveningen'?) uit eten geweest in restaurant Spijs ter ere van mijn verjaardag. Het was erg gezellig en het eten was uitstekend. We hebben ook ronduit gepraat over van alles en nog wat. Als je wat ouder wordt - ik heb het over mijn vader hè ;-) - dan ben je eerder geneigd of heb je eerder de behoefte om herinneringen op te halen. En zo kwamen we te praten over mijn kinderjaren. Ik had blijkbaar de naam om als kind wat lui te zijn en regelmatig te opteren voor wat men in goed Nederlands placht te noemen: 'de weg van de minste weerstand'. Het moest blijkbaar makkelijk, anders hoefde het voor mij niet. En ja dat herken ik wel. Ontkennen is ook zinloos. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik het type bruggenbouwer en vredesstichter ben. Ik heb een hekel aan conflicten en ruzies. Confrontaties ging en ga ik nog steeds liever uit de weg. Dat kan weliswaar betekenen dat ik in bepaalde situaties onvoldoende opkom voor mijn eigen belangen en die van de ander laat prevaleren, soit. Het zij zo. Ik voel mij er doorgaans prima bij: de weg van de minste weerstand dus ;-).
Deze weg staat echter op gespannen voet met mijn uit de kast komen als transgender of eigenlijk als transgenderist (dat begrip dekt de lading beter in mijn geval). Dan is er immers geen gemakkelijke weg meer en is het vrijwel onmogelijk om moeilijke situaties en confrontaties uit de weg te gaan. Die komen op je pad; er is geen ontkomen aan. En waar ik in het verleden dus veelal koos voor de weg van de minste weerstand, heb ik nu bewust of onbewust gekozen voor de weg van de meeste weerstand. Uiteindelijk wil je jezelf zijn, ongeacht het prijskaartje dat eraan hangt. Want wat is mijn leven ingewikkeld geworden sinds ik eind 2015 besloot als vrouw door het leven te gaan, uiteindelijk resulterend in de aanpassing van mijn geboorteakte per 6 juni 2016. Alledaagse zaken als toiletgebruik, naar het zwembad gaan, saunabezoek, de kleedkamer van sportverenigingen, sport beoefenen, alles is erg complex geworden. Ja, op papier en voor de wet ben ik weliswaar een vrouw, maar zodra ik uit de kleren ga, zien veel mensen toch vooral een man, dan wel een combinatie van beiden. Dat laatste is voor een aantal mensen verwarrend en roept zelfs agressie op. Wellicht dat mijn voorkomen inmiddels best vrouwelijk is, maar zodra ik mijn mond opendoe, is daar luid en duidelijk een mannenstem.
Heb ik spijt van mijn coming out en het bewandelen van deze weg van de meeste weerstand? Volstrekt niet. Zeker, het is niet altijd leuk, maar wie heeft gezegd dat het leven alleen uit leuke dingen bestaat? Ik kan nu eindelijke mezelf zijn en dat is zonder meer de hoofdprijs van de weg die ik heb afgelegd, weerstand of geen weerstand.

Liefs, Remke xxx

dinsdag 30 augustus 2016

Over kaatsende ballen...

Als je afwijkt van de norm (als transgender blijk ik van verschillende normen af te wijken), dan lijkt het wel of je vogelvrij bent. Daar ben ik inmiddels wel aan gewend. Ik loop regelmatig mensen tegen het lijf die het om de een of andere reden nodig vinden om iets van of over mij te vinden én die vervolgens menen dit hardop te moeten delen met hun omgeving, zodat ik er ook van kan meegenieten. Zo liep ik afgelopen weekend in het Stadshart, het kloppend hart van winkelend Zoetermeer (of zoiets ;-) ). Het was gezellig druk en het was ook nog eens lekker weer. Kortom, geen vuiltje aan de lucht. Op een gegeven moment lopen een man en een vrouw mij tegemoet. Ik beoordeel mensen doorgaans niet op hun voorkomen en dat ga ik hier dan ook niet doen. Toen het stel vlak bij mij was, zei de man luid tegen zijn vrouw of vriendin:" Ik dacht even dat dat een vent was". Normaliter negeer ik dit soort onbenullige opmerkingen, maar deze vond ik te mooi om te laten lopen, want ik antwoordde adrem: "Dat dacht ik nou ook van jou". Dat kon deze 'meneer' echter geenszins waarderen, want er volgden wat scheldwoorden aan mijn adres (een dame onwaardig) en hij kwam dreigend op mij af. Het leek mij wel zo verstandig om snel door te lopen en om de eerste de beste damesmodewinkel in te schieten. Tja, wie de bal kaatst...

Liefs, Remke xxx

zondag 21 augustus 2016

Bevrijd...!

Nu ik sinds 6 juni 2016 officieel als vrouw door het leven ga, krijg ik regelmatig de vraag hoe het met mij gaat nu die juridische drempel is genomen. En ik moet eerlijk bekennen dat een gevoel van enorme blijdschap zich meester van mij maakte toen ik die bewuste maandag 6 juni 2016 de aangepaste geboorteakte in handen kreeg met daarop de vermelding van mijn nieuwe voornamen en van mijn aangepaste geslacht. Het was fijn om eindelijk na al die jaren ploeteren de erkenning te krijgen in de vorm van een officieel stuk, waarin ik de bevestiging vond dat ik inderdaad ben wie ik altijd al dacht te zijn. En ja, ik voel mij op dat moment erg gelukkig. Maar het is natuurlijk niet zo dat mijn geluksgevoel uitsluitend gebaseerd is op dit juridische document, al helpt het wel een klein beetje ;-) Ik heb al eerder geschreven en tegen vrienden en bekenden verteld dat ik mij als mens nog nooit zo gelukkig heb gevoeld, ondanks het naderende afscheid van mijn jeugdliefde. Terugkijkend heb ik jarenlang het leven van een ander geleid, waarbij ik sporadisch én in het geniep de ruimte nam om delen van mijn ware ik te laten zien. Dat dubbelleven ging enorm aan mij knagen, sterker, ik ging er kapot aan. Geleidelijk aan nam ik steeds meer afscheid van het leven van deze Remco en liet ik steeds meer van mijn ware ik zien. Dat ging met horten en stoten en dat maakte mijn leven buitengewoon complex en frustrerend. Ik durfde mijn ware ik niet zo maar van de ene op de andere dag aan iedereen te tonen. Gedurende jaren waarin ik voorzichtig mijn transitie in beweging had gezet, heb ik bepaalde situaties en mij bekende mensen ontlopen, vooral familie en vrienden die nog niet op de hoogte waren van mijn transitie. En met name dat is een enorme verandering ten opzichte van mijn huidige situatie, waarbij ik niets en niemand meer uit de weg ga. Ik ben trots op wie ik ben en draag dat uit. En als anderen daar problemen mee hebben, so be it. Ik heb even moeten zoeken naar het juiste woord om mijn gevoel goed onder woorden te brengen en het woord 'bevrijd' beschrijft dit gevoel het beste. Ja, ik voel mij bevrijd, vooral van mijn eigen angsten, terughoudendheid en gêne. Ik ben vrij...

Liefs, Remke xxx

vrijdag 22 juli 2016

Vorige week waren mijn dochter en aanstaande ex met vakantie in Griekenland en had ik het rijk alleen. Nou ja, alleen...? Ik was thuis met Taigo, onze poolhond. Het was zaterdagavond en ik had een film gekeken en nog wat rondgehangen op social media en daarbij was het later geworden dan normaal. Zo rond 0.45 uur ging ik naar buiten voor het laatste rondje met Taigo. Ik loop 's avonds meestal hetzelfde rondje langs wat bedrijven om vervolgens halverwege om te keren en langs een sloot naar huis te lopen. Bij het keerpunt zag ik in de verte twee fietsers naderen, twee jonge mannen meende ik te herkennen. Ik liep langs de sloot terug en verwachtte ieder moment dat de fietsers mij zouden inhalen. Toen dat niet gebeurde keek ik even om. Ik zag de twee fietsers, inderdaad twee jonge mannen, die mij tot op 20 meter waren genaderd en erg langzaam fietsten, verdacht langzaam bedacht ik mij. Ik moet erbij zeggen, ik liep op een rustig en verlaten stukje Zoetermeer. En voor het eerst van mijn leven schoot de verontrustende gedachte door mijn hoofd dat deze twee mannen mij als een vrouw zagen (wat ik feitelijk ook ben) en daarmee wellicht als een mogelijk slachtoffer. En van het ene op het andere moment kwam er een angst over mij heen die ik niet eerder heb ervaren. Waren deze twee jonge mannen wellicht iets van plan? Mijn hart klopte in mijn keel. Taigo echter voelde mijn angst feilloos aan en ging heel dicht en waaks naast mij lopen. Toen de beide mannen naast mij reden, begon Taigo gemeen te grommen en moest ik hem kort houden. De mannen fietsten echter onverstoorbaar door, zij het iets minder langzaam dan daarvoor. Waarschijnlijk was er helemaal niets aan de hand en ben ik deze twee jonge mannen mijn oprechte excuses verschuldigd. Ik was mij er slechts voor de allereerste keer van bewust dat ik een vrouw ben én ook als zodanig word gezien door anderen en dat ik daarmee dus een potentieel slachtoffer ben, meer dan toen ik nog als man door het leven ging.

Liefs, Remke xxx

donderdag 14 juli 2016

Een gelukkig mens...

Zoals de meesten van jullie weten gaat maandag 6 juni 2016 de boeken in als mijn hergeboorte. De geboorte van Remke Charlotte Verdegem, geslacht 'vrouw'. Voor de meeste mensen, voor wie er geen discrepantie is tussen biologische geslacht en gender (de zogenoemde 'cisgenders'), is het ongetwijfeld zeer lastig voor te stellen hoe het is om bij de geboorte van moeder natuur het verkeerde lichaam in bruikleen te krijgen. Ik kan jullie vertellen, dat gun je niemand. In mijn vorige blogposts heb ik pogingen gedaan een inkijkje te geven in hoe dat is. Dat ga ik hier niet dunnetjes overdoen. De wijziging van mijn geboorteakte per 6 juni 2016 is het sluitstuk van een jarenlange zoektocht (worsteling is eigenlijk een beter woord) naar wie ik eigenlijk ben. Mijn reis is daarmee ten einde, mijn belevenissen als transgender zeker nog niet. Daarom heb ik besloten deze blog nog aan te houden, omdat ik zeker weet dat ik nog de nodige leuke en minder leuke dingen ga meemaken, die ik natuurlijk graag met jullie wil delen, al was het maar omdat ik heel erg op jullie gesteld ben geraakt de afgelopen jaren. Ik sta dan wel in de boeken als vrouw, uiteindelijk blijf ik een transgender, waar ik overigens vrede mee heb, een trotse transgender, dat dan wel weer.
Ik heb nooit durven dromen om te komen op het punt waar ik nu sta. Wat heb ik jarenlang gemodderd en geworsteld met mezelf en met mijn identiteit. En wat heb ik mezelf, maar zeker ook de mensen om mij heen, bij tijd en wijle tekort gedaan, doordat ik gefrustreerd en boos was en doordat ik domweg ongelukkig was. Dat heb ik af en toe afgereageerd op mijn omgeving. Terugkijkend betreur ik dat natuurlijk ten zeerste, maar gelijktijdig realiseer ik mij dat er geen andere weg was dan de hobbelige weg die ik ben gegaan. Vergeet niet, ik heb de eerste 35 jaar van mijn zoektocht geen gebruik kunnen maken van de elektronische snelweg, het internet. Ik moest het doen met papieren routekaarten en ik wil jullie best verklappen: ik kan echt niet kaartlezen! Het is daarmee een moeizame en pijnlijke reis geworden en dan heb ik zeker niet alleen over mezelf, die mij uiteindelijk heeft gebracht waar ik nu sta. Daar zijn - in overdrachtelijke zin - wel slachtoffers bij gevallen.
Aan de andere kant, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu; ik wist niet eens meer hoe dat voelde. Eindelijk volledig mezelf en de erkenning als vrouw door alle (officiële) organisaties. Ik kan nog steeds intens genieten van brieven, ja zelfs brieven van die vermaledijde belastingdienst, gericht aan mevrouw R.C. Verdegem. En het feit dat ik eindelijk weet wie ik ben, dat uitdraag en daar trots op ben, maakt ook dat ik niet langer mensen en/of situaties ontloop. Ik ben ik en daar moet men het maar mee doen. "Transgender: niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn" (met dank aan Loesje).

Liefs, Remke

maandag 13 juni 2016

Trots...

Afgelopen donderdag 9 juni jl. zou mijn aanstaande ex met haar nieuwe vriend eerst uit eten gaan om daarna nog een bezoek aan het theater te brengen. Mijn dochter van 18 had die donderdag vrij van haar stage en had toegezegd gezellig voor ons beiden te koken. Om ongeveer 17.00 uur kreeg ik een Whatsappje van haar met de vraag waar ik zin in had. Echter, alles wat ik opperde, kon op weinig enthousiasme bij mijn dochter rekenen, die 'by the way' de middelbare hotelschool doet. Uiteindelijk stelde ik voor om bij een Julia's in Den Haag te gaan eten om daarna nog even te gaan shoppen bij de mac vestiging in Den Haag. Mac Cosmetics dan hè voor de niet-kenners onder ons, niet mac de fastfoodketen ;-)
Zo gezegd, zo gedaan. Om iets over zessen hadden we afgesproken bij mijn werk (ik werk pal naast het Centraal Station in Den Haag). De eerste stop was Julia's op de Turfmarkt, waar dochterlief haar lievelingsgerecht bestelde, te weten penne met pesto pollo en ik ging voor de penne met zalm en roomsaus. Zo lekker! Daarna wandelden we rustig keuvelend via het Binnenhof naar de Hoogstraat, waar Mac Cosmetics een eigen vestiging heeft, het walhalla voor liefhebbers van make-up, hetgeen we beiden zijn. Dochterlief wilde heel graag een foundation van mac. Nou, keuze genoeg. Na twee pogingen was zij eruit: Studio Sculpt NW20. Heel grappig, want dat is nou precies de foundation die ik zelf ook al jaren gebruik, maar ik heb één tintje donkerder, NW25. En omdat die van mij bijna op was, nam ik ook een exemplaar. Met alle plezier rekende ik beide foundations af (immers, best dure cosmetica voor een arme studente ;-) ). Vervolgens hebben we nog wat kledingwinkels bezocht. Tenslotte wilde dochterlief nog een cadeaubon van de Douglas verzilveren. Bij binnenkomst bij Douglas werden we begroet met "Dag dames..." waarna mijn dochter mij aanstootte en zij mij een blik van verstandhouding toewierp. Iets van, goed hè, dat ook jij met 'dame' wordt aangesproken. Ze leek oprecht blij voor mij. En ik.. ? Ik was vooral heel erg gelukkig met de reactie van dochterlief. Wat is zij gegroeid de afgelopen 8 maanden! Het is voor haar evenmin een makkelijke periode geweest, maar ze slaat zich er prima doorheen. Ik ben een hele trotse... ouder!

Liefs, Remke xxx

zondag 5 juni 2016

D-day...

Afgelopen dinsdag 31 mei 2016 was een buitengewoon spannende dag. Twee maanden lang stond deze afspraak in mijn geheugen gegrift; in mijn agenda zetten was dan ook volstrekt overbodig. Ik wist het gewoon: 31 mei 2016, 10.00 uur in Woerden, bij Psycho Informa Instellingen, daar moest het voor mij gebeuren: in een sessie van twee uur zou door - in dit geval - een psychologe worden vastgesteld of mijn overtuiging tot het andere geslacht te horen, hout snijdt. Er is helaas slechts een handjevol psychologen in Nederland die deze gesprekken mag voeren; vandaar de betrekkelijk lange wachttijd van twee maanden. Het effect was dat ik al weken van tevoren dit gesprek met mezelf aan het voeren was, bijvoorbeeld als ik wakker lag in bed (wat de laatste tijd helaas weer te vaak gebeurt, maar dat terzijde). Mijn levensverhaal heb ik trouwens al meerdere keren verteld aan vrienden, familie en collega's. En verder heb ik dit relaas beschreven in mijn blog, dus wat kon mij gebeuren. Desondanks was ik best nerveus toen ik die dinsdag in de auto stapte om mij richting Woerden te begeven. Omdat ik niet het risico wilde lopen te laat te komen (bijvoorbeeld door een file op de A12) ging ik ruimschoots op tijd weg. Gelukkig was het betrekkelijk rustig op de weg met als resultaat dat ik een half uur te vroeg op de plek van bestemming arriveerde. Ik besloot een kwartiertje in de auto tot rust te komen door naar de radio te luisteren. Dat bleek helaas niet te werken; ik kon mij niet echt ontspannen, ik wilde dat gesprek voeren! Om 9:45 uur hield ik het niet meer en begaf ik mij naar de ingang van het gebouwtje waar een gezondheidscentrum was gehuisvest, waaronder 'Psycho Informa Instellingen'. Ik meldde mij netjes bij het receptie, waar men inderdaad van mijn komst op de hoogte was. Dat was in ieder geval geruststellend. Ik nam plaats in de wachtkamer en wachtte tot ik zou worden opgeroepen. Het werd 10.00 uur, 10.10 uur, 10.20 uur en ik werd er niet bepaald rustiger van. Om 10.25 uur ging ik toch maar informeren bij de receptie of het nog goed zou komen met mijn afspraak. De mevrouw van de receptie liet mij desgevraagd weten dat de Tanja van Hengel, de psychologe met wie ik afspraak had, altijd uitliep. Toch liep zij naar de spreekkamer om poolshoogte te nemen. Bijna klaar... En inderdaad, iets over half elf werd ik opgehaald door Tanja van Hengel. Zij excuseerde zich voor de vertraging. Zowel zijzelf als haar cliënten hadden vastgezeten in de file. Ik was de vertraging allang vergeten en was blij dat ik aan de beurt was. Tanja legde kort uit dat aan de hand van een vast protocol wordt vastgesteld of ik in aanmerking kom voor wat men noemt 'een deskundigen verklaring transgender', een verklaring als bedoeld in artikel 28a van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek, waarvan akte. Het protocol is overigens ook uitdrukkelijk bedoeld om de kandidaat te informeren over de consequenties van deze stap.
Na registratie van de noodzakelijke persoonlijke gegevens in het systeem, was de eerste vraag (en voor de hand liggende vraag) wanneer ik voor het eerst had gemerkt dat ik mogelijk in het verkeerde lichaam huisde. Als jongetje van 5 jaar oud had ik al in de gaten dat ik anders was dan andere jongetjes, waaronder mijn één jaar oudere broer. En al vertellende over mijn zoektocht tot nu toe (ik zal jullie de details besparen) herbeleefde ik als het ware alle pijnlijke momenten en worstelingen die ik als 'transgender avant la lettre' heb doorgemaakt. Het woord 'transgender' bestond in die tijd immers nog niet. En let wel, voor de jongere lezers,  ik ben van vóór het internet tijdperk. Mijn enige bron van informatie toentertijd was de openbare bibliotheek. Google bestond no niet! Het enige dat ik met zekerheid wist, was dat er iets niet klopte bij mij, dat ik continu werd geteisterd door gevoelens van onrust en ongemak, domweg omdat ik niet gelukkig was met wie ik was. En ondanks het feit dat ik dit verhaal al vele malen heb verteld aan verschillende mensen, hield ik het tegenover Tanja op diverse momenten niet droog; blijkbaar toch nog de nodige onverwerkte emoties. Maar eind goed al goed: ik heb de sessie goed doorstaan met als resultaat dat ik die verklaring in tweevoud heb ontvangen: één om af te geven in het gemeente waar ik ben geboren, opdat mijn voornaam en geslacht kan worden gewijzigd op mijn geboorteakte (en in de Basisregistratie Personen) en één voor de eigen administratie, bijvoorbeeld om in te lijsten, aldus Tanja al grappend. Dat laatste heb ik overigens bij thuiskomst direct gedaan ;-) Eindelijk erkenning door een deskundige, wat voelde dat goed!!! En zo liep ik als een gelukkig mens, néé, als een gelukkige vrouw, terug naar mijn auto, waar ik werd overmand door emoties. Het eerste kwartier heb ik zitten huilen in de auto en eenmaal thuis heb ik die dinsdag meerdere keren de sluizen niet kunnen dichthouden. En nu ik dit nu opschrijf, biggelen wederom de tranen over mijn wangen. Aan een lange, moeizame en bij tijd en wijle pijnlijke zoektocht is na 50 (!) jaar dan eindelijk een einde gekomen. Natuurlijk zijn er nog dingen die ik moet regelen, maar dit kunnen ze mij niet meer afnemen. 31 mei 2016 zal voor mij de boeken ingaan als mijn D-day. 31 mei zal nooit meer dezelfde zijn ;-)

Liefs, Remke xxx

maandag 16 mei 2016

Elkaar begroeten is een hele gewone menselijke activiteit, iets dat we iedere dag doen. De wijze van begroeten is weliswaar sterk cultureel bepaald, maar ik heb het hier voor het gemak over de vigerende Nederlandse 'normen en waarden'. En dat betekent dat mannen die elkaar niet kennen elkaar begroeten door elkaar (al dan niet stevig) de hand te schudden. Mannen en vrouwen die elkaar niet kennen, schudden elkaar eveneens de hand. Hetzelfde geldt voor vrouwen die elkaar niet kennen. Tot zover is er geen vuiltje aan de lucht; wat een uniformiteit!
Het wordt ietsje ingewikkelder bij vrienden en bekenden. Ofschoon, ook daar begroeten mannen elkaar doorgaans door elkaar de hand te schudden. Vrouwen daarentegen begroeten elkaar via één of meer kussen op de wang en dat geldt ook voor zogenoemde gemengde begroetingen. En daar is dan het spreekwoordelijke vuiltje aan de lucht. Want nu ik mij meer en meer manifesteer als vrouw is de etiquette zoals hierboven beschreven ineens niet meer zo vanzelfsprekend. Ik heb het dan specifiek over het begroeten van goede vrienden en bekenden van de mannelijke kunne. Tot voor kort zouden we elkaar hartelijk de hand schudden, maar hoe daar nu mee om te gaan? Ik merk aan mijn mannelijke vrienden dat zij ineens in dubio staan nu Remke voor hun neus staat en niet langer Remco. Ik zie de twijfel in hun open? Zelf wil ik ook niet het voortouw nemen door hen pontificaal op de wang te kussen. Dat zou in deze fase wellicht iets te vrijpostig zijn ;-). Ik moet hen natuurlijk ook de tijd gunnen om een nieuw evenwicht te vinden, één waar een ieder zich prettig bij voelt. En wellicht moet ik het ook niet ingewikkelder maken dan het is en het maar gewoon organisch laten gebeuren. Eens kijken wat er gebeurt. Tot nu toe hebben mijn mannelijke vrienden en ik ons gevonden in een tussenvorm, te weten de knuffel. Nou ja, nee, knuffel klinkt wat soft, te vrouwelijk. Ik bedoel natuurlijk de mannelijke variant, de omhelzing waarbij we elkaar stevig op de rug en schouders slaan ;-) Ik kan mij daar vooralsnog prima in vinden. Hoe zo iets simpels als elkaar begroeten kan verworden tot een complex dilemma ;-)

Liefs, Remke

zondag 8 mei 2016

We hebben het allemaal van onze ouders meegekregen: schelden doet geen pijn. Bottom line, laat je niet provoceren wanneer iemand je uitmaakt voor flikker, homo, klootzak of wat dies meer zij. Laat het van je afglijden en ga gewoon verder met je leven, daarmee degene die het scheldwoord heeft gebruikt in zijn of haar eigen sop gaar laten koken. Het is wellicht moeilijk te geloven, maar in uitzonderlijke gevallen is het wel fijn om een scheldwoord naar je hoofd gesmeten te krijgen, zoals mij gisteren overkwam.
Ik was een rondje aan het lopen met Taigo, onze poolhond, en zoals zoveel mensen tegenwoordig had ik ook mijn smartphone in de hand. Dat laatste is nog tot daar aan toe, maar ik zat ook regelmatig op dat apparaat te kijken, de wereld om mijn heen vergetend. Want hé, ik zou eens wat missen. Ja, social media zijn verslavend. Gevolg was wel dat ik niet oplette bij het oversteken en met Taigo een weg overstak, terwijl er blijkbaar een auto naderde, een BMW nog wel, die ik gewoon had gemist. Ik zal geen generaliserende opmerkingen maken over 'de gemiddelde BMW rijder', al was het maar omdat ik weet dat een aantal van mijn volgers ook een BMW rijdt. Maar goed, deze automobilist was van het type waar ik liever niet mee word geafficheerd. Deze meneer, nou ja meneer, draaide zijn raampje naar beneden en riep hard: "Hé trut, kun je niet uitkijken!" Normaliter had ik iets gezegd van 'mond spoelen met zeep', maar het scheldwoord 'trut' kreeg nu een geheel andere dimensie: ik werd erkend als 'vrouw'. Ik ging er namelijk vanuit dat deze meneer het woord 'trut reserveert voor vrouwen en een niet oplettende, overstekende man gewoon voor 'klootzak' of iets dergelijks zou uitmaken. Ik boog mijn hoofd, mompelde iets van sorry en stak zachtjes de loftrompet over deze erkenning. Yes, ik ben een vrouw ;-) Had deze voorkomende BWM rijder mij voor 'klootzak' uitgemaakt, ja, dan was dat wel degelijk een gevalletje geweest van 'schelden doet wél pijn'.

Liefs, Remke xxx

zaterdag 7 mei 2016

Mijn blogs teruglezend lijkt het net of ik geen fijn leven heb en dat de tegenslagen over elkaar heen buitelen om mij dwars te kunnen zitten. Mocht die indruk bij jullie hebben postgevat, dan wil ik die indruk hier graag rechtzetten, want ik ben gewoon een heel gezegend mens. Ik ben gezond, ik heb vrienden (virtueel en in real life) die mij steunen, ik heb een goede en leuke baan met fijne begripvolle collega's. Ik heb twee prachtige - inmiddels - volwassen kinderen en ook met mijn aanstaande ex mag ik in mijn handen knijpen. Natuurlijk, ik was liever geboren in het juiste lichaam, maar hé, zo hebben we allemaal wel iets. Ieder huisje heeft zijn kruisje. En dankzij het feit dat ik een transgender ben, raak ik ook regelmatig verzeild in grappige situaties, zoals laatst.

Ik stond in de rij bij de Jumbo met de dagelijkse boodschappen, die ik op de band aan het leggen was. Achter mij stond een mevrouw van pakweg 40 jaar, die mij alleen van de achterkant had gezien. Nadat ik weer overeind was gekomen, vroeg zij mij:"Bent u niet de moeder van...?". Toen ik mij naar haar omdraaide, zag zij haar fout in, waarna zij stamelde: "O nee, sorry... ik ziet het al." Deze lieve mevrouw was duidelijk een beetje van haar apropos en wist niet zo goed raad met de situatie. Ik besloot haar een handje te helpen door te zeggen dat het geen enkel probleem was en dat het biologisch een klein wonder zou zijn als ik daadwerkelijk de moeder zou zijn van... waarna zowel deze mevrouw als de caissière in lachen uitbarstten. Met een beetje humor kun je veel problemen oplossen! Zouden meer mensen moeten doen.

Liefs, Remke xxx

donderdag 5 mei 2016

Het doet pijn...

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, lig ik - zoals dat heet - in scheiding. Mijn aanstaande ex kan zich niet verenigen met mijn transformatie en ik kan/wil niet meer de kast in. Ik vind dat heel jammer en verdrietig, maar ik begrijp haar wel. Ik verwijt haar dan ook niets. Het is immers een gecompliceerde situatie, waar een compromis niet mogelijk is. We hebben zondag 1 november 2015 lang en uitgebreid met elkaar gesproken over de ontstane situatie met 'het voornemen tot echtscheiding' als onvermijdelijke uitkomst. In dat gesprek hebben mijn aanstaande ex en ik afgesproken om elkaar de ruimte te geven om ons leven opnieuw vorm te geven. Voor mij betekende die afspraak het voortzetten van de zoektocht naar mezelf en voor mijn aanstaande ex betekende die afspraak - naar nu blijkt - het op zoek gaan naar een nieuwe levenspartner. Zij had mij al eerder aangegeven geen type te zijn om alleen door het leven te gaan. Ik hield er dus serieus rekening mee dat mijn aanstaande ex (een hele leuke en lieve vrouw) op termijn (ik dacht over een paar jaar) met een nieuwe man op de proppen zou komen. Ik zag daar best een beetje tegenop. We hebben immers meer dan 35 jaar lied en leed gedeeld. Ik was dan ook hogelijk verbaast toen mijn aanstaande ex mij twee weken geleden vertelde dat zij via internet een nieuwe vriend heeft leren kennen. Die boodschap kwam hard aan. Begrijp me goed, ik ben heel blij voor mijn aanstaande ex. Ik zag dat zij weer plezier in het leven kreeg en dat het geluk haar - na een lange en heel moeizame periode - weer toelachte. Tegelijkertijd voelde ik me verdrietig, omdat ik mij terdege realiseerde dat iemand, van wie ik nog steeds hield, nu voor een ander heeft gekozen. Een paar dagen later was ik onbedoeld getuige van een gebeurtenis bij ons in de straat, waarbij ik zag dat een voor mij wildvreemde man uit een auto stapte en mijn aanstaande ex, die de hond uitliet, zoende. En ja, dat deed pijn, nee, het doet pijn...

Liefs, Remke xxx

vrijdag 15 april 2016

In mijn vorige blogpost kondigde ik al aan dat ik in april een dienstreis naar Oxford zou gaan maken, dé reden om mijn paspoort te vernieuwen en te voorzien van een pasfoto van Remke, want om nu bij de douane tegen te worden gehouden omdat de pasfoto in mijn paspoort onvoldoend gelijkenis vertoont met de houder ervan, daar had ik natuurlijk geen zin in.
Afgelopen maandag 11 april jl. was het zover en zou ik voor het eerst als Remke naar het buitenland afreizen. Ik nam met een gezonde spanning in mijn lijf de trein naar Schiphol; ik was best wel benieuwd of ik openlijk als transgender zonder problemen naar Groot Brittannië zou kunnen reizen, dan wel dat ik of op Schiphol en/of op London Heathrow staande zou worden gehouden ;-) Welnu, Schiphol leverde geen enkel probleem op, integendeel. De paspoortcontrole bleek inmiddels geheel geautomatiseerd, waarbij je paspoort wordt gescand en je pasfoto wordt vergeleken met de houder van het paspoort. Wat was ik op dat moment blij dat een pasfoto van Remke op mijn paspoort prijkte. Vervolgens moest mijn handbagage worden gecontroleerd en volgde de 'visitatie', waarbij ik netjes met mevrouw werd aangesproken (jippie!) en ik een vrouwelijke beveiligingsmedewerker kreeg toegewezen voor het fouilleren. Mijn hart sprong op, ik werd 'gezien' als een vrouw! Mijn dag kon niet meer stuk. Bij aankomst op Heathrow was er weer even een beetje spanning, maar ook hier leverde de paspoortcontrole geen probleem op, omdat ook hier de paspoortcontrole geheel was geautomatiseerd.
By the way, ik was in Groot Brittannië voor de jaarlijkse 2-daagse internationale gebruikersgroep Preservica, een softwareoplossing voor het duurzaam bewaren van digitale objecten (tekstdocumenten, spreadsheets, databases, websites, afbeeldingen, video, etc.). Mijn volgende blogpost zal ik wijden aan mijn verblijf in de prachtige historische stad Oxford, waar de geest van Harry Potter nog altijd prominent rondwaart.

Liefs, Remke xxx

donderdag 10 maart 2016

D-day

Met een buitenlandse dienstreis in april in het verschiet én met een 5 jaar oud paspoort in mijn bezit met de pasfoto van ene Remco, besloot ik vorige week vrijdag een nieuw paspoort aan te vragen en dat nieuwe paspoort te voorzien van een foto van Remke. Dat zou het inchecken op Schiphol en buitenlandse vliegvelden vergemakkelijken, zo was mijn inschatting. En zo toog ik naar het gemeentehuis van Zoetermeer met een pasfoto van Remke in mijn binnenzak. De ambtenaar van de burgerlijke stand nam de nieuwe pasfoto aan, checkte mijn identiteit aan de hand van mijn huidige paspoort en zei glimlachend: "Dat ziet er heel anders uit mét haar." Wel gaf ze aan dat ik in sommige landen mogelijk problemen zou kunnen krijgen door de combinatie van deze pasfoto met de vermelding M in mijn paspoort. Waarop ik de logische vraag stelde welke weg ik zou moeten bewandelen om de M om te zetten naar V en mijn naam van Remco naar Remke. De gemeenteambtenaar gaf aan dat een verklaring van een expert voldoende was, waarop ik adrem antwoordde dat die expert voor haar stond. Helaas blijkt dat een ervaringsdeskundige niet volstaat, jammer. Het moet een 'gecertificeerde' deskundige zijn. Of ik dan wellicht in behandeling ben bij het Genderteam in Amsterdam? "Eh... nee, ik ben niet in behandeling, ik ben geen patiënt!" Ik voel me kerngezond, zowel lichamelijk als psychisch. Bottomline: zou ik in behandeling zijn, dan zou ik die verklaring tegen betaling van een kleine vergoeding kunnen verkrijgen. Maar omdat ik niet in behandeling ben, moet ik op zoek naar zo'n deskundige. Eenmaal thuis heb ik direct op internet gezocht naar deze experts, waarvan er niet zo heel veel in Nederland voorhanden zijn. En die hebben het blijkbaar druk: ik kan pas dinsdag 31 mei a.s. terecht bij, in dit geval, een vrouwelijke therapeute, die in een 2 uur durende sessie vaststelt of ik al dan niet in het verkeerde lichaam huis. Ik vind dit best een heel spannende gebeurtenis, omdat de uitslag mede bepalend is voor de rest van mijn toekomst. Maar goed, morgen eerst maar mijn nieuwe paspoort ophalen met de foto van Remke prominent aanwezig. Dat vind ik al winst. De eerste vuurproef wordt dan maandag 11 april a.s op Schiphol met de paspoortcontrole door de koninklijke marechaussee, respectievelijk de paspoortcontrole op Heathrow. Maar de echte vuurproef vindt natuurlijk plaats dinsdag 31 mei a.s. Mijn eigen D-day! Wordt vervolgd.

Liefs, Remke xxx

dinsdag 1 maart 2016

Dubbel...

In mijn emotionele blogpost "Met pijn in mijn hart..." van 28 november 2015 heb ik jullie reeds verteld dat mijn vrouw en ik zondag 1 november 2015 hebben besloten om na 35 jaar (!) uit elkaar te gaan. Mijn aanstaande ex - voor het gemak noem ik haar L - kan zich niet verenigen met mijn verregaande transformatie en ik, ja ik  kan en wil niet meer terug de kast in om van daaruit mijn oude dubbelleven weer op te pakken. Dat stadium is wat mij betreft een gepasseerd station. Onz wederzijdse gevoelens van liefde blijken niet in staat deze breuk te lijmen. L en ik hebben in de dagen daarna afgesproken om elkaar de ruimte te geven om onze nieuwe levens vorm te geven. Vooral voor mij is dat belangrijk, omdat ik heel graag de ontwikkeling die ik heb ingezet, wil voortzetten. Voor mijn gevoel kom ik steeds dichter bij de kern van wie ik ben. En dat voelt heel fijn. En tegelijkertijd ben ik verdrietig om wat komen gaat. Het voelt heel dubbel! L en ik liggen sinds 1 november 2015 in scheiding, zoals dat heet (wat een rare uitdrukking is dat eigenlijk) en dat gaat gepaard met de nodige emoties, waaronder verdriet, boosheid en pijn. Het is vergelijkbaar met het proces van rouwverwerking, nadat een dierbare is overleden. Tegelijkertijd ga ik mij als mens steeds prettiger voelen nu ik meer dan voorheen mijn eigen leven kan leiden en ik mij niet langer gedwongen voel het leven van een ander te leiden. Begrijp mij niet verkeerd, ik vond die Remco geen onaardige jongen, sterker, hij had best wel zachte, vrouwelijke trekjes, maar het was simpelweg niet mijn leven! Met de geboorte van Remke neem ik langzaam afstand van deze Remco en ook dat is een proces van afscheid nemen, dat gepaard gaat met verdriet. Waar ik sinds enige maanden dacht gebroken te hebben met mijn dubbelleven, krijg ik er nu een dubbel gevoel voor terug. Wat liggen geluk en verdriet toch dicht bij elkaar!

Liefs, Remke xxx

vrijdag 26 februari 2016

Ik denk om, dus ik ben...

"Cogito ergo sum" was het adagium van René Descartes, een Franse filosoof uit de 17e eeuw. In goed Nederlands: ik denk dus ik besta. Vanzelfsprekend denken wij mensen na over van alles en nog wat. Ik ben daarop absoluut geen uitzondering. Maar hoe lang ik ook nadenk over sommige vragen, het antwoord blijft uit. Met name de veel gestelde 'waarom vraag' blijkt vaak lastig te beantwoorden en dan specifiek de vraag:"Waarom overkomt juist mij dit? Over die 'waarom' vraag heb ik ook regelmatig mijn hoofd gebroken, vanzelfsprekend zonder resultaat: Waarom heeft Moeder Natuur in haar wijsheid besloten mij op te zadelen met het verkeerde lichaam? En alsof dat niet erg genoeg was, waarom heeft zij mij vervolgens uitgekozen voor een vorm van kaalheid die zich al manifesteerde toen ik begin 20 was? Enfin, jullie weten net als ik dat het volstrekt zinloos is om deze vragen te stellen, domweg omdat er geen antwoorden zijn. Sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn, punt uit. Zover ben ik inmiddels ook. Dus ja, ik heb door een speling van de natuur een mannenlichaam meegekregen bij mijn geboorte, en ja, aan de binnenkant ben ik een vrouw, het zij zo! Niets aan te doen. In het kader van het omdenken leg ik mij neer bij de feiten en richt ik mij niet langer op de nadelen, maar op de voordelen van dit voor mij wat ongebruikelijke lichaam, waar ik het mee moet doen.
En om maar direct met de deur in huis te vallen: ik word niet ongesteld, nooit en te nimmer en dat is voorwaar niet slecht hè. Geen maandelijkse ongemakken en ja altijd gewoon kunnen gymmen op school.
Een ander voordeel: als ik word geconfronteerd met vieze toiletten, bijvoorbeeld onderweg met de auto naar een zonnige vakantiebestemming, dan kan ik altijd nog gebruik maken van dat slangetje tussen mijn benen om staand te plassen. Of nóg beter, ik kan, als het echt niet anders kan, wildplassen tegen een boom ;-) Probeer dat maar eens met dat orgaantje waar biologische vrouwen mee zijn uitgerust. Mission impossible!
Verder ben ik een lange afstand loper en dan is iedere kilo er één te veel. Wanneer ik ga hardlopen, dan leg ik mijn siliconen borstprothesen terzijde en werk ik mijn training zonder die ballast af. Scheelt toch al snel meer dan een kilo.
Een ander voordeel van dat mannenlijf is dat ik, zoals gezegd, niet veel haar meer heb op mijn hoofd en dat betekent dat ik mijn haar niet meer hoef te wassen. Als ik zie hoeveel tijd mijn dochter en aanstaande ex nodig hebben voor het wassen, drogen, föhnen en in model brengen van hun haar, dan heb ik een makkie met mijn haarwerkje (ook wel pruik genoemd), dat ik slechts één keer in de week 10 minuten in een handwarm badje met shampoo hoef te leggen. Vervolgens met een handdoek deppen en laten drogen. Klaar-is-Kees.
En last but not least, ik kan nooit zwanger worden en dat komt niet omdat ik de anticonceptie-pil slik (die slik ik trouwens wel, maar dat is om mijn gezichtsbeharing terug te dringen), maar omdat een baarmoeder geen standaard onderdeel van het mannenlichaam.
Kortom, als ik mijn best doe met dat omdenken, dan is het niet eens zo verkeerd om een mannenlichaam te hebben, maar eerlijk is eerlijk, dan moet ik wel héél erg mijn best doen ;-)

Liefs, Remke xxx

vrijdag 19 februari 2016

A day at the museum...

Zoals jullie wellicht nog weten 'hangen' mijn eerste zelf gekochte pumps in het Amsterdam Museum in het kader van de tentoonstelling "Transmission" (tot en met 13 maart a.s.). Ik had nog geen gelegenheid de tentoonstelling zelf te bezoeken en ik was best wel benieuwd naar mijn eigen bijdrage in real life en naar de bijdragen van andere transgenders. Mijn goede (virtuele) vriendin Tamara Dutoit (woonachtig in Vlaanderen!) gaf aan dat zij ook heel graag die tentoonstelling zou willen bezoeken en dat zij ook heel graag mij een keer in real life zou willen ontmoeten. Dat was geheel wederzijds en zo spraken wij af om elkaar vrijdag 12 februari 2016 te ontmoeten bij de ingang van het Centraal Station Amsterdam. Tamara zou samen met haar vriend Tony komen. Echter, die betreffende vrijdag sloeg het noodlot toe: één van de veertjes van de beugel van Tamara was die ochtend gebroken en zij kon pas rond de middag terecht bij haar orthodontist. Gelukkig konden we alledrie ook de zaterdag daarop en zo begaf ik mij zaterdagochtend per trein richting Amsterdam Centraal Station. Via de whatsapp had ik contact met Tamara en zo wist ik dat zij en Tony op schema lagen voor onze rendez-vous rond 12.30 uur.












En zo stond ik rond 12.30 uur voor het station in het zonnetje te wachten. Ik herkende mijn Vlaamse vrienden direct. Na een hartelijk ontvangst kwamen Tamara en Tony met een cadeautje op de proppen in verband met de 'geboorte' van Remke. Zo'n lief gebaar van beiden en wat een prachtige armband van Swarovski. En dan ook nog eens in het paars.

Vervolgens zetten we ons in de richting van de Kalverstraat waar het Amsterdam Museum is gevestigd. Tony zou gaan shoppen, terwijl Tamara en ik de tentoonstelling zouden bezoeken. In het Amsterdam Museum zijn verschillende tentoonstellingen gehuisvest, die alle zijn voorzien van een audiotour zodat je via een apparaatje dat je bij je oor dient te houden, informatie krijgt over de diverse objecten in de betreffende tentoonstelling. Een heel leuke manier om iets te leren over Amsterdam. Om de tentoonstelling Transmission te bereiken, waar wij uiteindelijk voor kwamen, moesten wij heel wat andere tentoonstellingen door. Maar onze volharding werd beloond: Transmission!
Een kleine, maar erg mooie tentoonstelling met zeer persoonlijke verhalen van transgenders en betrokkenen. Ieder object is namelijk voorzien van een audiofragment, ingesproken door degene die het object in bruikleen heeft gegeven aan de museum. Ik heb alle fragmenten beluisterd om af te sluiten met mijn pumps en mijn geluidsfragment


En ofschoon ik de tekst van dat audiofragment zelf heb geschreven én tot 3 keer heb ingesproken, schoot ik toch weer vol, mijn levensverhaal terugluisterend (voor de tekst van het audiofragment, zie mijn blogpost van woensdag 6 januari 2016). Toen we naar buiten liepen, kwamen we Tony tegen en via diverse winkels, waaronder ICI Paris (prachtige palettes van Urban Decay ;-) ) liepen  we terug naar het Centraal Station, waar Tamara en Tony de veerpont namen en ik de trein. Wat een heerlijke dag en wat een lieve mensen die Tamara en Tony!

woensdag 6 januari 2016

Zondag 1 november 2015 heb ik contact gezocht met het Amsterdam Museum naar aanleiding van de expositie "Transmission", een door Miep (1949) gekozen titel voor de fototentoonstelling, waarvan zij het onderwerp is. De prachtige portretten van Miep, gemaakt door de fotografen Koos Breugel en Milette Raats, vormden voor het Amsterdams Museum aanleiding om een podium te bieden aan meer verhalen van en over transgenders. En omdat ik al jaren naar buiten treed om ruchtbaarheid te geven aan mijn worsteling en zoektocht als transgender, vond ik dit de uitgelezen gelegenheid om een deel van mijn verhaal via dit podium aan de man/vrouw te brengen en wel aan de hand van een zelf gekozen voorwerp. Een ieder stond het vrij een eigen object mee te nemen en daar een eigen audiofragment bij in te spreken. Ik had heel graag de trouwjurk van mijn moeder willen inbrengen, maar helaas heeft mijn moeder die jurk een aantal jaren na het trouwen weggedaan. Heel jammer, want ik heb die jurk zo vaak aangehad als kind en die had mooi symbool kunnen staan voor mijn ontluikende identiteit. Maar toen ik op zolder mijn allereerste zelf gekochte pumps terugvond, wist ik dat dit het voorwerp zou zijn voor de tentoonstelling, waar ik mijn verhaal aan zou koppelen.


 Hieronder vind je de tekst zoals ik die vandaag heb ingesproken.Binnenkort zijn mijn schoenen in combinatie met het audiofragment (en die van vele anderen natuurlijk) te bewonderen in het Amsterdam Museum.

"Deze zwarte pumps zijn de eerste damesschoenen die ik als dertiger eigenhandig, weliswaar met bonzend hart en met zweet in mijn handen, heb gekocht in een gewone Amsterdamse schoenenwinkel op de Overtoom. Deze zwarte high heels, die natuurlijk voor geen meter liepen, markeren in feite het moment waarop ik uit de kast kwam als transgender.

Daarnaast staan deze zwarte pumps letterlijk en figuurlijk symbool voor de wankele zoektocht die ik als klein en onzeker jongetje van vijf jaar ben begonnen, een zoektocht naar mezelf, naar antwoorden op de vele vragen die ik had. Want al heel jong voelde ik dat ik anders was dan andere jongetjes en dat ik dingen leuk vond die vooral tot het domein van de meisjes behoorden, zoals het dragen van de trouwjurk en de pumps van mijn moeder en niet te vergeten haar make-up en nagellak. Ik was mij er gelijktijdig heel erg van bewust dat mijn sociale omgeving dit gedrag zou afkeuren. En daarmee was mijn dubbelleven geboren.

Mijn puberteit was vervolgens een buitengewoon verwarrende periode, want je wil als puber immers niets liever dan ergens bij horen, maar ik voelde mij niet thuis bij de jongens en was lichamelijk overduidelijk geen meisje. Pas toen ik in Amsterdam sociale wetenschappen ging studeren aan de UvA, locatie Grote Bickerstraat, kwam ik lotgenoten tegen, vooral transseksuelen, want het woord transgender bestond toen nog niet. Daarna ben ik geleidelijk aan mijzelf verder gaan ontdekken en ontwikkelen en kan ik zeggen dat ik na 50 jaar eindelijk mijn zoektocht heb voltooid.

Of ik antwoorden heb gevonden op al mijn vragen? Nou nee, maar dat is misschien ook iets te veel gevraagd. En dat onzekere jongetje van vijf…? Nou, dat jongetje is inmiddels veranderd in een zelfbewuste transgender, die vrede heeft met zichzelf en dat ook trots uitdraagt."

;;