Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Zondag 1 november 2015 heb ik contact gezocht met het Amsterdam Museum naar aanleiding van de expositie "Transmission", een door Miep (1949) gekozen titel voor de fototentoonstelling, waarvan zij het onderwerp is. De prachtige portretten van Miep, gemaakt door de fotografen Koos Breugel en Milette Raats, vormden voor het Amsterdams Museum aanleiding om een podium te bieden aan meer verhalen van en over transgenders. En omdat ik al jaren naar buiten treed om ruchtbaarheid te geven aan mijn worsteling en zoektocht als transgender, vond ik dit de uitgelezen gelegenheid om een deel van mijn verhaal via dit podium aan de man/vrouw te brengen en wel aan de hand van een zelf gekozen voorwerp. Een ieder stond het vrij een eigen object mee te nemen en daar een eigen audiofragment bij in te spreken. Ik had heel graag de trouwjurk van mijn moeder willen inbrengen, maar helaas heeft mijn moeder die jurk een aantal jaren na het trouwen weggedaan. Heel jammer, want ik heb die jurk zo vaak aangehad als kind en die had mooi symbool kunnen staan voor mijn ontluikende identiteit. Maar toen ik op zolder mijn allereerste zelf gekochte pumps terugvond, wist ik dat dit het voorwerp zou zijn voor de tentoonstelling, waar ik mijn verhaal aan zou koppelen.

 Hieronder vind je de tekst zoals ik die vandaag heb ingesproken.Binnenkort zijn mijn schoenen in combinatie met het audiofragment (en die van vele anderen natuurlijk) te bewonderen in het Amsterdam Museum.

"Deze zwarte pumps zijn de eerste damesschoenen die ik als dertiger eigenhandig, weliswaar met bonzend hart en met zweet in mijn handen, heb gekocht in een gewone Amsterdamse schoenenwinkel op de Overtoom. Deze zwarte high heels, die natuurlijk voor geen meter liepen, markeren in feite het moment waarop ik uit de kast kwam als transgender.

Daarnaast staan deze zwarte pumps letterlijk en figuurlijk symbool voor de wankele zoektocht die ik als klein en onzeker jongetje van vijf jaar ben begonnen, een zoektocht naar mezelf, naar antwoorden op de vele vragen die ik had. Want al heel jong voelde ik dat ik anders was dan andere jongetjes en dat ik dingen leuk vond die vooral tot het domein van de meisjes behoorden, zoals het dragen van de trouwjurk en de pumps van mijn moeder en niet te vergeten haar make-up en nagellak. Ik was mij er gelijktijdig heel erg van bewust dat mijn sociale omgeving dit gedrag zou afkeuren. En daarmee was mijn dubbelleven geboren.

Mijn puberteit was vervolgens een buitengewoon verwarrende periode, want je wil als puber immers niets liever dan ergens bij horen, maar ik voelde mij niet thuis bij de jongens en was lichamelijk overduidelijk geen meisje. Pas toen ik in Amsterdam sociale wetenschappen ging studeren aan de UvA, locatie Grote Bickerstraat, kwam ik lotgenoten tegen, vooral transseksuelen, want het woord transgender bestond toen nog niet. Daarna ben ik geleidelijk aan mijzelf verder gaan ontdekken en ontwikkelen en kan ik zeggen dat ik na 50 jaar eindelijk mijn zoektocht heb voltooid.

Of ik antwoorden heb gevonden op al mijn vragen? Nou nee, maar dat is misschien ook iets te veel gevraagd. En dat onzekere jongetje van vijf…? Nou, dat jongetje is inmiddels veranderd in een zelfbewuste transgender, die vrede heeft met zichzelf en dat ook trots uitdraagt."