Hokjes? Wat nou hokjes...!?

"Cogito ergo sum" was het adagium van René Descartes, een Franse filosoof uit de 17e eeuw. In goed Nederlands: ik denk dus ik besta. Vanzelfsprekend denken wij mensen na over van alles en nog wat. Ik ben daarop absoluut geen uitzondering. Maar hoe lang ik ook nadenk over sommige vragen, het antwoord blijft uit. Met name de veel gestelde 'waarom vraag' blijkt vaak lastig te beantwoorden en dan specifiek de vraag:"Waarom overkomt juist mij dit? Over die 'waarom' vraag heb ik ook regelmatig mijn hoofd gebroken, vanzelfsprekend zonder resultaat: Waarom heeft Moeder Natuur in haar wijsheid besloten mij op te zadelen met het verkeerde lichaam? En alsof dat niet erg genoeg was, waarom heeft zij mij vervolgens uitgekozen voor een vorm van kaalheid die zich al manifesteerde toen ik begin 20 was? Enfin, jullie weten net als ik dat het volstrekt zinloos is om deze vragen te stellen, domweg omdat er geen antwoorden zijn. Sommige dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn, punt uit. Zover ben ik inmiddels ook. Dus ja, ik heb door een speling van de natuur een mannenlichaam meegekregen bij mijn geboorte, en ja, aan de binnenkant ben ik een vrouw, het zij zo! Niets aan te doen. In het kader van het omdenken leg ik mij neer bij de feiten en richt ik mij niet langer op de nadelen, maar op de voordelen van dit voor mij wat ongebruikelijke lichaam, waar ik het mee moet doen.
En om maar direct met de deur in huis te vallen: ik word niet ongesteld, nooit en te nimmer en dat is voorwaar niet slecht hè. Geen maandelijkse ongemakken en ja altijd gewoon kunnen gymmen op school.
Een ander voordeel: als ik word geconfronteerd met vieze toiletten, bijvoorbeeld onderweg met de auto naar een zonnige vakantiebestemming, dan kan ik altijd nog gebruik maken van dat slangetje tussen mijn benen om staand te plassen. Of nóg beter, ik kan, als het echt niet anders kan, wildplassen tegen een boom ;-) Probeer dat maar eens met dat orgaantje waar biologische vrouwen mee zijn uitgerust. Mission impossible!
Verder ben ik een lange afstand loper en dan is iedere kilo er één te veel. Wanneer ik ga hardlopen, dan leg ik mijn siliconen borstprothesen terzijde en werk ik mijn training zonder die ballast af. Scheelt toch al snel meer dan een kilo.
Een ander voordeel van dat mannenlijf is dat ik, zoals gezegd, niet veel haar meer heb op mijn hoofd en dat betekent dat ik mijn haar niet meer hoef te wassen. Als ik zie hoeveel tijd mijn dochter en aanstaande ex nodig hebben voor het wassen, drogen, föhnen en in model brengen van hun haar, dan heb ik een makkie met mijn haarwerkje (ook wel pruik genoemd), dat ik slechts één keer in de week 10 minuten in een handwarm badje met shampoo hoef te leggen. Vervolgens met een handdoek deppen en laten drogen. Klaar-is-Kees.
En last but not least, ik kan nooit zwanger worden en dat komt niet omdat ik de anticonceptie-pil slik (die slik ik trouwens wel, maar dat is om mijn gezichtsbeharing terug te dringen), maar omdat een baarmoeder geen standaard onderdeel van het mannenlichaam.
Kortom, als ik mijn best doe met dat omdenken, dan is het niet eens zo verkeerd om een mannenlichaam te hebben, maar eerlijk is eerlijk, dan moet ik wel héél erg mijn best doen ;-)

Liefs, Remke xxx

Zoals jullie wellicht nog weten 'hangen' mijn eerste zelf gekochte pumps in het Amsterdam Museum in het kader van de tentoonstelling "Transmission" (tot en met 13 maart a.s.). Ik had nog geen gelegenheid de tentoonstelling zelf te bezoeken en ik was best wel benieuwd naar mijn eigen bijdrage in real life en naar de bijdragen van andere transgenders. Mijn goede (virtuele) vriendin Tamara Dutoit (woonachtig in Vlaanderen!) gaf aan dat zij ook heel graag die tentoonstelling zou willen bezoeken en dat zij ook heel graag mij een keer in real life zou willen ontmoeten. Dat was geheel wederzijds en zo spraken wij af om elkaar vrijdag 12 februari 2016 te ontmoeten bij de ingang van het Centraal Station Amsterdam. Tamara zou samen met haar vriend Tony komen. Echter, die betreffende vrijdag sloeg het noodlot toe: één van de veertjes van de beugel van Tamara was die ochtend gebroken en zij kon pas rond de middag terecht bij haar orthodontist. Gelukkig konden we alledrie ook de zaterdag daarop en zo begaf ik mij zaterdagochtend per trein richting Amsterdam Centraal Station. Via de whatsapp had ik contact met Tamara en zo wist ik dat zij en Tony op schema lagen voor onze rendez-vous rond 12.30 uur.

En zo stond ik rond 12.30 uur voor het station in het zonnetje te wachten. Ik herkende mijn Vlaamse vrienden direct. Na een hartelijk ontvangst kwamen Tamara en Tony met een cadeautje op de proppen in verband met de 'geboorte' van Remke. Zo'n lief gebaar van beiden en wat een prachtige armband van Swarovski. En dan ook nog eens in het paars.

Vervolgens zetten we ons in de richting van de Kalverstraat waar het Amsterdam Museum is gevestigd. Tony zou gaan shoppen, terwijl Tamara en ik de tentoonstelling zouden bezoeken. In het Amsterdam Museum zijn verschillende tentoonstellingen gehuisvest, die alle zijn voorzien van een audiotour zodat je via een apparaatje dat je bij je oor dient te houden, informatie krijgt over de diverse objecten in de betreffende tentoonstelling. Een heel leuke manier om iets te leren over Amsterdam. Om de tentoonstelling Transmission te bereiken, waar wij uiteindelijk voor kwamen, moesten wij heel wat andere tentoonstellingen door. Maar onze volharding werd beloond: Transmission!


En ofschoon ik de tekst van dat audiofragment zelf heb geschreven én tot 3 keer heb ingesproken, schoot ik toch weer vol, mijn levensverhaal terugluisterend (voor de tekst van het audiofragment, zie mijn blogpost van woensdag 6 januari 2016). Toen we naar buiten liepen, kwamen we Tony tegen en via diverse winkels, waaronder ICI Paris (prachtige palettes van Urban Decay ;-) ) liepen  we terug naar het Centraal Station, waar Tamara en Tony de veerpont namen en ik de trein. Wat een heerlijke dag en wat een lieve mensen die Tamara en Tony!