Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

donderdag 10 maart 2016

D-day

Met een buitenlandse dienstreis in april in het verschiet én met een 5 jaar oud paspoort in mijn bezit met de pasfoto van ene Remco, besloot ik vorige week vrijdag een nieuw paspoort aan te vragen en dat nieuwe paspoort te voorzien van een foto van Remke. Dat zou het inchecken op Schiphol en buitenlandse vliegvelden vergemakkelijken, zo was mijn inschatting. En zo toog ik naar het gemeentehuis van Zoetermeer met een pasfoto van Remke in mijn binnenzak. De ambtenaar van de burgerlijke stand nam de nieuwe pasfoto aan, checkte mijn identiteit aan de hand van mijn huidige paspoort en zei glimlachend: "Dat ziet er heel anders uit mét haar." Wel gaf ze aan dat ik in sommige landen mogelijk problemen zou kunnen krijgen door de combinatie van deze pasfoto met de vermelding M in mijn paspoort. Waarop ik de logische vraag stelde welke weg ik zou moeten bewandelen om de M om te zetten naar V en mijn naam van Remco naar Remke. De gemeenteambtenaar gaf aan dat een verklaring van een expert voldoende was, waarop ik adrem antwoordde dat die expert voor haar stond. Helaas blijkt dat een ervaringsdeskundige niet volstaat, jammer. Het moet een 'gecertificeerde' deskundige zijn. Of ik dan wellicht in behandeling ben bij het Genderteam in Amsterdam? "Eh... nee, ik ben niet in behandeling, ik ben geen patiënt!" Ik voel me kerngezond, zowel lichamelijk als psychisch. Bottomline: zou ik in behandeling zijn, dan zou ik die verklaring tegen betaling van een kleine vergoeding kunnen verkrijgen. Maar omdat ik niet in behandeling ben, moet ik op zoek naar zo'n deskundige. Eenmaal thuis heb ik direct op internet gezocht naar deze experts, waarvan er niet zo heel veel in Nederland voorhanden zijn. En die hebben het blijkbaar druk: ik kan pas dinsdag 31 mei a.s. terecht bij, in dit geval, een vrouwelijke therapeute, die in een 2 uur durende sessie vaststelt of ik al dan niet in het verkeerde lichaam huis. Ik vind dit best een heel spannende gebeurtenis, omdat de uitslag mede bepalend is voor de rest van mijn toekomst. Maar goed, morgen eerst maar mijn nieuwe paspoort ophalen met de foto van Remke prominent aanwezig. Dat vind ik al winst. De eerste vuurproef wordt dan maandag 11 april a.s op Schiphol met de paspoortcontrole door de koninklijke marechaussee, respectievelijk de paspoortcontrole op Heathrow. Maar de echte vuurproef vindt natuurlijk plaats dinsdag 31 mei a.s. Mijn eigen D-day! Wordt vervolgd.

Liefs, Remke xxx

dinsdag 1 maart 2016

Dubbel...

In mijn emotionele blogpost "Met pijn in mijn hart..." van 28 november 2015 heb ik jullie reeds verteld dat mijn vrouw en ik zondag 1 november 2015 hebben besloten om na 35 jaar (!) uit elkaar te gaan. Mijn aanstaande ex - voor het gemak noem ik haar L - kan zich niet verenigen met mijn verregaande transformatie en ik, ja ik  kan en wil niet meer terug de kast in om van daaruit mijn oude dubbelleven weer op te pakken. Dat stadium is wat mij betreft een gepasseerd station. Onz wederzijdse gevoelens van liefde blijken niet in staat deze breuk te lijmen. L en ik hebben in de dagen daarna afgesproken om elkaar de ruimte te geven om onze nieuwe levens vorm te geven. Vooral voor mij is dat belangrijk, omdat ik heel graag de ontwikkeling die ik heb ingezet, wil voortzetten. Voor mijn gevoel kom ik steeds dichter bij de kern van wie ik ben. En dat voelt heel fijn. En tegelijkertijd ben ik verdrietig om wat komen gaat. Het voelt heel dubbel! L en ik liggen sinds 1 november 2015 in scheiding, zoals dat heet (wat een rare uitdrukking is dat eigenlijk) en dat gaat gepaard met de nodige emoties, waaronder verdriet, boosheid en pijn. Het is vergelijkbaar met het proces van rouwverwerking, nadat een dierbare is overleden. Tegelijkertijd ga ik mij als mens steeds prettiger voelen nu ik meer dan voorheen mijn eigen leven kan leiden en ik mij niet langer gedwongen voel het leven van een ander te leiden. Begrijp mij niet verkeerd, ik vond die Remco geen onaardige jongen, sterker, hij had best wel zachte, vrouwelijke trekjes, maar het was simpelweg niet mijn leven! Met de geboorte van Remke neem ik langzaam afstand van deze Remco en ook dat is een proces van afscheid nemen, dat gepaard gaat met verdriet. Waar ik sinds enige maanden dacht gebroken te hebben met mijn dubbelleven, krijg ik er nu een dubbel gevoel voor terug. Wat liggen geluk en verdriet toch dicht bij elkaar!

Liefs, Remke xxx

;;