Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Elkaar begroeten is een hele gewone menselijke activiteit, iets dat we iedere dag doen. De wijze van begroeten is weliswaar sterk cultureel bepaald, maar ik heb het hier voor het gemak over de vigerende Nederlandse 'normen en waarden'. En dat betekent dat mannen die elkaar niet kennen elkaar begroeten door elkaar (al dan niet stevig) de hand te schudden. Mannen en vrouwen die elkaar niet kennen, schudden elkaar eveneens de hand. Hetzelfde geldt voor vrouwen die elkaar niet kennen. Tot zover is er geen vuiltje aan de lucht; wat een uniformiteit!
Het wordt ietsje ingewikkelder bij vrienden en bekenden. Ofschoon, ook daar begroeten mannen elkaar doorgaans door elkaar de hand te schudden. Vrouwen daarentegen begroeten elkaar via één of meer kussen op de wang en dat geldt ook voor zogenoemde gemengde begroetingen. En daar is dan het spreekwoordelijke vuiltje aan de lucht. Want nu ik mij meer en meer manifesteer als vrouw is de etiquette zoals hierboven beschreven ineens niet meer zo vanzelfsprekend. Ik heb het dan specifiek over het begroeten van goede vrienden en bekenden van de mannelijke kunne. Tot voor kort zouden we elkaar hartelijk de hand schudden, maar hoe daar nu mee om te gaan? Ik merk aan mijn mannelijke vrienden dat zij ineens in dubio staan nu Remke voor hun neus staat en niet langer Remco. Ik zie de twijfel in hun open? Zelf wil ik ook niet het voortouw nemen door hen pontificaal op de wang te kussen. Dat zou in deze fase wellicht iets te vrijpostig zijn ;-). Ik moet hen natuurlijk ook de tijd gunnen om een nieuw evenwicht te vinden, één waar een ieder zich prettig bij voelt. En wellicht moet ik het ook niet ingewikkelder maken dan het is en het maar gewoon organisch laten gebeuren. Eens kijken wat er gebeurt. Tot nu toe hebben mijn mannelijke vrienden en ik ons gevonden in een tussenvorm, te weten de knuffel. Nou ja, nee, knuffel klinkt wat soft, te vrouwelijk. Ik bedoel natuurlijk de mannelijke variant, de omhelzing waarbij we elkaar stevig op de rug en schouders slaan ;-) Ik kan mij daar vooralsnog prima in vinden. Hoe zo iets simpels als elkaar begroeten kan verworden tot een complex dilemma ;-)

Liefs, Remke

We hebben het allemaal van onze ouders meegekregen: schelden doet geen pijn. Bottom line, laat je niet provoceren wanneer iemand je uitmaakt voor flikker, homo, klootzak of wat dies meer zij. Laat het van je afglijden en ga gewoon verder met je leven, daarmee degene die het scheldwoord heeft gebruikt in zijn of haar eigen sop gaar laten koken. Het is wellicht moeilijk te geloven, maar in uitzonderlijke gevallen is het wel fijn om een scheldwoord naar je hoofd gesmeten te krijgen, zoals mij gisteren overkwam.
Ik was een rondje aan het lopen met Taigo, onze poolhond, en zoals zoveel mensen tegenwoordig had ik ook mijn smartphone in de hand. Dat laatste is nog tot daar aan toe, maar ik zat ook regelmatig op dat apparaat te kijken, de wereld om mijn heen vergetend. Want hé, ik zou eens wat missen. Ja, social media zijn verslavend. Gevolg was wel dat ik niet oplette bij het oversteken en met Taigo een weg overstak, terwijl er blijkbaar een auto naderde, een BMW nog wel, die ik gewoon had gemist. Ik zal geen generaliserende opmerkingen maken over 'de gemiddelde BMW rijder', al was het maar omdat ik weet dat een aantal van mijn volgers ook een BMW rijdt. Maar goed, deze automobilist was van het type waar ik liever niet mee word geafficheerd. Deze meneer, nou ja meneer, draaide zijn raampje naar beneden en riep hard: "Hé trut, kun je niet uitkijken!" Normaliter had ik iets gezegd van 'mond spoelen met zeep', maar het scheldwoord 'trut' kreeg nu een geheel andere dimensie: ik werd erkend als 'vrouw'. Ik ging er namelijk vanuit dat deze meneer het woord 'trut reserveert voor vrouwen en een niet oplettende, overstekende man gewoon voor 'klootzak' of iets dergelijks zou uitmaken. Ik boog mijn hoofd, mompelde iets van sorry en stak zachtjes de loftrompet over deze erkenning. Yes, ik ben een vrouw ;-) Had deze voorkomende BWM rijder mij voor 'klootzak' uitgemaakt, ja, dan was dat wel degelijk een gevalletje geweest van 'schelden doet wél pijn'.

Liefs, Remke xxx

Mijn blogs teruglezend lijkt het net of ik geen fijn leven heb en dat de tegenslagen over elkaar heen buitelen om mij dwars te kunnen zitten. Mocht die indruk bij jullie hebben postgevat, dan wil ik die indruk hier graag rechtzetten, want ik ben gewoon een heel gezegend mens. Ik ben gezond, ik heb vrienden (virtueel en in real life) die mij steunen, ik heb een goede en leuke baan met fijne begripvolle collega's. Ik heb twee prachtige - inmiddels - volwassen kinderen en ook met mijn aanstaande ex mag ik in mijn handen knijpen. Natuurlijk, ik was liever geboren in het juiste lichaam, maar hé, zo hebben we allemaal wel iets. Ieder huisje heeft zijn kruisje. En dankzij het feit dat ik een transgender ben, raak ik ook regelmatig verzeild in grappige situaties, zoals laatst.

Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen, lig ik - zoals dat heet - in scheiding. Mijn aanstaande ex kan zich niet verenigen met mijn transformatie en ik kan/wil niet meer de kast in. Ik vind dat heel jammer en verdrietig, maar ik begrijp haar wel. Ik verwijt haar dan ook niets. Het is immers een gecompliceerde situatie, waar een compromis niet mogelijk is. We hebben zondag 1 november 2015 lang en uitgebreid met elkaar gesproken over de ontstane situatie met 'het voornemen tot echtscheiding' als onvermijdelijke uitkomst. In dat gesprek hebben mijn aanstaande ex en ik afgesproken om elkaar de ruimte te geven om ons leven opnieuw vorm te geven. Voor mij betekende die afspraak het voortzetten van de zoektocht naar mezelf en voor mijn aanstaande ex betekende die afspraak - naar nu blijkt - het op zoek gaan naar een nieuwe levenspartner. Zij had mij al eerder aangegeven geen type te zijn om alleen door het leven te gaan. Ik hield er dus serieus rekening mee dat mijn aanstaande ex (een hele leuke en lieve vrouw) op termijn (ik dacht over een paar jaar) met een nieuwe man op de proppen zou komen. Ik zag daar best een beetje tegenop. We hebben immers meer dan 35 jaar lied en leed gedeeld. Ik was dan ook hogelijk verbaast toen mijn aanstaande ex mij twee weken geleden vertelde dat zij via internet een nieuwe vriend heeft leren kennen. Die boodschap kwam hard aan. Begrijp me goed, ik ben heel blij voor mijn aanstaande ex. Ik zag dat zij weer plezier in het leven kreeg en dat het geluk haar - na een lange en heel moeizame periode - weer toelachte. Tegelijkertijd voelde ik me verdrietig, omdat ik mij terdege realiseerde dat iemand, van wie ik nog steeds hield, nu voor een ander heeft gekozen. Een paar dagen later was ik onbedoeld getuige van een gebeurtenis bij ons in de straat, waarbij ik zag dat een voor mij wildvreemde man uit een auto stapte en mijn aanstaande ex, die de hond uitliet, zoende. En ja, dat deed pijn, nee, het doet pijn...

Liefs, Remke xxx