Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Afgelopen donderdag 9 juni jl. zou mijn aanstaande ex met haar nieuwe vriend eerst uit eten gaan om daarna nog een bezoek aan het theater te brengen. Mijn dochter van 18 had die donderdag vrij van haar stage en had toegezegd gezellig voor ons beiden te koken. Om ongeveer 17.00 uur kreeg ik een Whatsappje van haar met de vraag waar ik zin in had. Echter, alles wat ik opperde, kon op weinig enthousiasme bij mijn dochter rekenen, die 'by the way' de middelbare hotelschool doet. Uiteindelijk stelde ik voor om bij een Julia's in Den Haag te gaan eten om daarna nog even te gaan shoppen bij de mac vestiging in Den Haag. Mac Cosmetics dan hè voor de niet-kenners onder ons, niet mac de fastfoodketen ;-)
Zo gezegd, zo gedaan. Om iets over zessen hadden we afgesproken bij mijn werk (ik werk pal naast het Centraal Station in Den Haag). De eerste stop was Julia's op de Turfmarkt, waar dochterlief haar lievelingsgerecht bestelde, te weten penne met pesto pollo en ik ging voor de penne met zalm en roomsaus. Zo lekker! Daarna wandelden we rustig keuvelend via het Binnenhof naar de Hoogstraat, waar Mac Cosmetics een eigen vestiging heeft, het walhalla voor liefhebbers van make-up, hetgeen we beiden zijn. Dochterlief wilde heel graag een foundation van mac. Nou, keuze genoeg. Na twee pogingen was zij eruit: Studio Sculpt NW20. Heel grappig, want dat is nou precies de foundation die ik zelf ook al jaren gebruik, maar ik heb één tintje donkerder, NW25. En omdat die van mij bijna op was, nam ik ook een exemplaar. Met alle plezier rekende ik beide foundations af (immers, best dure cosmetica voor een arme studente ;-) ). Vervolgens hebben we nog wat kledingwinkels bezocht. Tenslotte wilde dochterlief nog een cadeaubon van de Douglas verzilveren. Bij binnenkomst bij Douglas werden we begroet met "Dag dames..." waarna mijn dochter mij aanstootte en zij mij een blik van verstandhouding toewierp. Iets van, goed hè, dat ook jij met 'dame' wordt aangesproken. Ze leek oprecht blij voor mij. En ik.. ? Ik was vooral heel erg gelukkig met de reactie van dochterlief. Wat is zij gegroeid de afgelopen 8 maanden! Het is voor haar evenmin een makkelijke periode geweest, maar ze slaat zich er prima doorheen. Ik ben een hele trotse... ouder!

Liefs, Remke xxx

Afgelopen dinsdag 31 mei 2016 was een buitengewoon spannende dag. Twee maanden lang stond deze afspraak in mijn geheugen gegrift; in mijn agenda zetten was dan ook volstrekt overbodig. Ik wist het gewoon: 31 mei 2016, 10.00 uur in Woerden, bij Psycho Informa Instellingen, daar moest het voor mij gebeuren: in een sessie van twee uur zou door - in dit geval - een psychologe worden vastgesteld of mijn overtuiging tot het andere geslacht te horen, hout snijdt. Er is helaas slechts een handjevol psychologen in Nederland die deze gesprekken mag voeren; vandaar de betrekkelijk lange wachttijd van twee maanden. Het effect was dat ik al weken van tevoren dit gesprek met mezelf aan het voeren was, bijvoorbeeld als ik wakker lag in bed (wat de laatste tijd helaas weer te vaak gebeurt, maar dat terzijde). Mijn levensverhaal heb ik trouwens al meerdere keren verteld aan vrienden, familie en collega's. En verder heb ik dit relaas beschreven in mijn blog, dus wat kon mij gebeuren. Desondanks was ik best nerveus toen ik die dinsdag in de auto stapte om mij richting Woerden te begeven. Omdat ik niet het risico wilde lopen te laat te komen (bijvoorbeeld door een file op de A12) ging ik ruimschoots op tijd weg. Gelukkig was het betrekkelijk rustig op de weg met als resultaat dat ik een half uur te vroeg op de plek van bestemming arriveerde. Ik besloot een kwartiertje in de auto tot rust te komen door naar de radio te luisteren. Dat bleek helaas niet te werken; ik kon mij niet echt ontspannen, ik wilde dat gesprek voeren! Om 9:45 uur hield ik het niet meer en begaf ik mij naar de ingang van het gebouwtje waar een gezondheidscentrum was gehuisvest, waaronder 'Psycho Informa Instellingen'. Ik meldde mij netjes bij het receptie, waar men inderdaad van mijn komst op de hoogte was. Dat was in ieder geval geruststellend. Ik nam plaats in de wachtkamer en wachtte tot ik zou worden opgeroepen. Het werd 10.00 uur, 10.10 uur, 10.20 uur en ik werd er niet bepaald rustiger van. Om 10.25 uur ging ik toch maar informeren bij de receptie of het nog goed zou komen met mijn afspraak. De mevrouw van de receptie liet mij desgevraagd weten dat de Tanja van Hengel, de psychologe met wie ik afspraak had, altijd uitliep. Toch liep zij naar de spreekkamer om poolshoogte te nemen. Bijna klaar... En inderdaad, iets over half elf werd ik opgehaald door Tanja van Hengel. Zij excuseerde zich voor de vertraging. Zowel zijzelf als haar cliënten hadden vastgezeten in de file. Ik was de vertraging allang vergeten en was blij dat ik aan de beurt was. Tanja legde kort uit dat aan de hand van een vast protocol wordt vastgesteld of ik in aanmerking kom voor wat men noemt 'een deskundigen verklaring transgender', een verklaring als bedoeld in artikel 28a van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek, waarvan akte. Het protocol is overigens ook uitdrukkelijk bedoeld om de kandidaat te informeren over de consequenties van deze stap.
Na registratie van de noodzakelijke persoonlijke gegevens in het systeem, was de eerste vraag (en voor de hand liggende vraag) wanneer ik voor het eerst had gemerkt dat ik mogelijk in het verkeerde lichaam huisde. Als jongetje van 5 jaar oud had ik al in de gaten dat ik anders was dan andere jongetjes, waaronder mijn één jaar oudere broer. En al vertellende over mijn zoektocht tot nu toe (ik zal jullie de details besparen) herbeleefde ik als het ware alle pijnlijke momenten en worstelingen die ik als 'transgender avant la lettre' heb doorgemaakt. Het woord 'transgender' bestond in die tijd immers nog niet. En let wel, voor de jongere lezers,  ik ben van vóór het internet tijdperk. Mijn enige bron van informatie toentertijd was de openbare bibliotheek. Google bestond no niet! Het enige dat ik met zekerheid wist, was dat er iets niet klopte bij mij, dat ik continu werd geteisterd door gevoelens van onrust en ongemak, domweg omdat ik niet gelukkig was met wie ik was. En ondanks het feit dat ik dit verhaal al vele malen heb verteld aan verschillende mensen, hield ik het tegenover Tanja op diverse momenten niet droog; blijkbaar toch nog de nodige onverwerkte emoties. Maar eind goed al goed: ik heb de sessie goed doorstaan met als resultaat dat ik die verklaring in tweevoud heb ontvangen: één om af te geven in het gemeente waar ik ben geboren, opdat mijn voornaam en geslacht kan worden gewijzigd op mijn geboorteakte (en in de Basisregistratie Personen) en één voor de eigen administratie, bijvoorbeeld om in te lijsten, aldus Tanja al grappend. Dat laatste heb ik overigens bij thuiskomst direct gedaan ;-) Eindelijk erkenning door een deskundige, wat voelde dat goed!!! En zo liep ik als een gelukkig mens, néé, als een gelukkige vrouw, terug naar mijn auto, waar ik werd overmand door emoties. Het eerste kwartier heb ik zitten huilen in de auto en eenmaal thuis heb ik die dinsdag meerdere keren de sluizen niet kunnen dichthouden. En nu ik dit nu opschrijf, biggelen wederom de tranen over mijn wangen. Aan een lange, moeizame en bij tijd en wijle pijnlijke zoektocht is na 50 (!) jaar dan eindelijk een einde gekomen. Natuurlijk zijn er nog dingen die ik moet regelen, maar dit kunnen ze mij niet meer afnemen. 31 mei 2016 zal voor mij de boeken ingaan als mijn D-day. 31 mei zal nooit meer dezelfde zijn ;-)

Liefs, Remke xxx