Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

vrijdag 22 juli 2016

Vorige week waren mijn dochter en aanstaande ex met vakantie in Griekenland en had ik het rijk alleen. Nou ja, alleen...? Ik was thuis met Taigo, onze poolhond. Het was zaterdagavond en ik had een film gekeken en nog wat rondgehangen op social media en daarbij was het later geworden dan normaal. Zo rond 0.45 uur ging ik naar buiten voor het laatste rondje met Taigo. Ik loop 's avonds meestal hetzelfde rondje langs wat bedrijven om vervolgens halverwege om te keren en langs een sloot naar huis te lopen. Bij het keerpunt zag ik in de verte twee fietsers naderen, twee jonge mannen meende ik te herkennen. Ik liep langs de sloot terug en verwachtte ieder moment dat de fietsers mij zouden inhalen. Toen dat niet gebeurde keek ik even om. Ik zag de twee fietsers, inderdaad twee jonge mannen, die mij tot op 20 meter waren genaderd en erg langzaam fietsten, verdacht langzaam bedacht ik mij. Ik moet erbij zeggen, ik liep op een rustig en verlaten stukje Zoetermeer. En voor het eerst van mijn leven schoot de verontrustende gedachte door mijn hoofd dat deze twee mannen mij als een vrouw zagen (wat ik feitelijk ook ben) en daarmee wellicht als een mogelijk slachtoffer. En van het ene op het andere moment kwam er een angst over mij heen die ik niet eerder heb ervaren. Waren deze twee jonge mannen wellicht iets van plan? Mijn hart klopte in mijn keel. Taigo echter voelde mijn angst feilloos aan en ging heel dicht en waaks naast mij lopen. Toen de beide mannen naast mij reden, begon Taigo gemeen te grommen en moest ik hem kort houden. De mannen fietsten echter onverstoorbaar door, zij het iets minder langzaam dan daarvoor. Waarschijnlijk was er helemaal niets aan de hand en ben ik deze twee jonge mannen mijn oprechte excuses verschuldigd. Ik was mij er slechts voor de allereerste keer van bewust dat ik een vrouw ben én ook als zodanig word gezien door anderen en dat ik daarmee dus een potentieel slachtoffer ben, meer dan toen ik nog als man door het leven ging.

Liefs, Remke xxx

donderdag 14 juli 2016

Een gelukkig mens...

Zoals de meesten van jullie weten gaat maandag 6 juni 2016 de boeken in als mijn hergeboorte. De geboorte van Remke Charlotte Verdegem, geslacht 'vrouw'. Voor de meeste mensen, voor wie er geen discrepantie is tussen biologische geslacht en gender (de zogenoemde 'cisgenders'), is het ongetwijfeld zeer lastig voor te stellen hoe het is om bij de geboorte van moeder natuur het verkeerde lichaam in bruikleen te krijgen. Ik kan jullie vertellen, dat gun je niemand. In mijn vorige blogposts heb ik pogingen gedaan een inkijkje te geven in hoe dat is. Dat ga ik hier niet dunnetjes overdoen. De wijziging van mijn geboorteakte per 6 juni 2016 is het sluitstuk van een jarenlange zoektocht (worsteling is eigenlijk een beter woord) naar wie ik eigenlijk ben. Mijn reis is daarmee ten einde, mijn belevenissen als transgender zeker nog niet. Daarom heb ik besloten deze blog nog aan te houden, omdat ik zeker weet dat ik nog de nodige leuke en minder leuke dingen ga meemaken, die ik natuurlijk graag met jullie wil delen, al was het maar omdat ik heel erg op jullie gesteld ben geraakt de afgelopen jaren. Ik sta dan wel in de boeken als vrouw, uiteindelijk blijf ik een transgender, waar ik overigens vrede mee heb, een trotse transgender, dat dan wel weer.
Ik heb nooit durven dromen om te komen op het punt waar ik nu sta. Wat heb ik jarenlang gemodderd en geworsteld met mezelf en met mijn identiteit. En wat heb ik mezelf, maar zeker ook de mensen om mij heen, bij tijd en wijle tekort gedaan, doordat ik gefrustreerd en boos was en doordat ik domweg ongelukkig was. Dat heb ik af en toe afgereageerd op mijn omgeving. Terugkijkend betreur ik dat natuurlijk ten zeerste, maar gelijktijdig realiseer ik mij dat er geen andere weg was dan de hobbelige weg die ik ben gegaan. Vergeet niet, ik heb de eerste 35 jaar van mijn zoektocht geen gebruik kunnen maken van de elektronische snelweg, het internet. Ik moest het doen met papieren routekaarten en ik wil jullie best verklappen: ik kan echt niet kaartlezen! Het is daarmee een moeizame en pijnlijke reis geworden en dan heb ik zeker niet alleen over mezelf, die mij uiteindelijk heeft gebracht waar ik nu sta. Daar zijn - in overdrachtelijke zin - wel slachtoffers bij gevallen.
Aan de andere kant, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu; ik wist niet eens meer hoe dat voelde. Eindelijk volledig mezelf en de erkenning als vrouw door alle (officiële) organisaties. Ik kan nog steeds intens genieten van brieven, ja zelfs brieven van die vermaledijde belastingdienst, gericht aan mevrouw R.C. Verdegem. En het feit dat ik eindelijk weet wie ik ben, dat uitdraag en daar trots op ben, maakt ook dat ik niet langer mensen en/of situaties ontloop. Ik ben ik en daar moet men het maar mee doen. "Transgender: niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn" (met dank aan Loesje).

Liefs, Remke

;;