Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Een paar weken geleden ben ik met mijn vader en mijn tante in Scheveningen (of is het 'op Scheveningen'?) uit eten geweest in restaurant Spijs ter ere van mijn verjaardag. Het was erg gezellig en het eten was uitstekend. We hebben ook ronduit gepraat over van alles en nog wat. Als je wat ouder wordt - ik heb het over mijn vader hè ;-) - dan ben je eerder geneigd of heb je eerder de behoefte om herinneringen op te halen. En zo kwamen we te praten over mijn kinderjaren. Ik had blijkbaar de naam om als kind wat lui te zijn en regelmatig te opteren voor wat men in goed Nederlands placht te noemen: 'de weg van de minste weerstand'. Het moest blijkbaar makkelijk, anders hoefde het voor mij niet. En ja dat herken ik wel. Ontkennen is ook zinloos. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik het type bruggenbouwer en vredesstichter ben. Ik heb een hekel aan conflicten en ruzies. Confrontaties ging en ga ik nog steeds liever uit de weg. Dat kan weliswaar betekenen dat ik in bepaalde situaties onvoldoende opkom voor mijn eigen belangen en die van de ander laat prevaleren, soit. Het zij zo. Ik voel mij er doorgaans prima bij: de weg van de minste weerstand dus ;-).
Deze weg staat echter op gespannen voet met mijn uit de kast komen als transgender of eigenlijk als transgenderist (dat begrip dekt de lading beter in mijn geval). Dan is er immers geen gemakkelijke weg meer en is het vrijwel onmogelijk om moeilijke situaties en confrontaties uit de weg te gaan. Die komen op je pad; er is geen ontkomen aan. En waar ik in het verleden dus veelal koos voor de weg van de minste weerstand, heb ik nu bewust of onbewust gekozen voor de weg van de meeste weerstand. Uiteindelijk wil je jezelf zijn, ongeacht het prijskaartje dat eraan hangt. Want wat is mijn leven ingewikkeld geworden sinds ik eind 2015 besloot als vrouw door het leven te gaan, uiteindelijk resulterend in de aanpassing van mijn geboorteakte per 6 juni 2016. Alledaagse zaken als toiletgebruik, naar het zwembad gaan, saunabezoek, de kleedkamer van sportverenigingen, sport beoefenen, alles is erg complex geworden. Ja, op papier en voor de wet ben ik weliswaar een vrouw, maar zodra ik uit de kleren ga, zien veel mensen toch vooral een man, dan wel een combinatie van beiden. Dat laatste is voor een aantal mensen verwarrend en roept zelfs agressie op. Wellicht dat mijn voorkomen inmiddels best vrouwelijk is, maar zodra ik mijn mond opendoe, is daar luid en duidelijk een mannenstem.
Heb ik spijt van mijn coming out en het bewandelen van deze weg van de meeste weerstand? Volstrekt niet. Zeker, het is niet altijd leuk, maar wie heeft gezegd dat het leven alleen uit leuke dingen bestaat? Ik kan nu eindelijke mezelf zijn en dat is zonder meer de hoofdprijs van de weg die ik heb afgelegd, weerstand of geen weerstand.