Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Als ouder hoop je natuurlijk dat al die jaren opvoeding uiteindelijk hun vruchten gaan afwerpen. Dat geldt voor mij als liefhebbende ouder en dat geldt natuurlijk ook voor mijn ouders, die hun stinkende best hebben gedaan om drie jongens (nou ja, twee jongens en mij ;-). ) op te voeden tot zelfstandige, integere volwassenen met de juiste set aan normen, waarden en gedragsvormen. Ik durf best over mezelf te zeggen dat mijn ouders daar goed in zijn geslaagd. Aangezien mijn ouders niet beter wisten dan dat zij met drie jongens van doen hadden, ben ook ik opgevoed met wat in die jaren heel gewoon was: de deur open houden voor dames, dames in hun jas helpen, dames voor laten gaan (waarbij we onderling natuurlijk wel eens grapten:" Ja als de heren zijn geweest." ) etc. Kortom, mijn broers en ik zijn opgevoed met de juiste set gedragsvormen richting de vrouwelijke helft van de wereldbevolking. En dat die opvoeding wel degelijk is beklijft, toont onderstaande gebeurtenis van afgelopen maandag.

Ik reis iedere dag als forens tussen Zoetermeer en Den Haag waar ik werk. Het is een druk traject, met name wanneer ik eind van de middag rond 18 uur naar huis reis. Ik kan meestal wel zitten, maar bij het uitstappen is het vaak een gedrang om buiten te geraken. Afgelopen maandag had ik een zitplekje en bij station Zoetermeer Oost, waar ik eruit moest (en met mij vele anderen), begaf ik mij naar de uitgang, waarbij ik vaak  mensen die er ook uit moeten laat voorgaan. Zo ook deze maandag: ik liep via het smalle gangpad richting het balkon (heet dat nog zo?) van de trein, terwijl er ook nog mensen bij hun stoel stonden, die er ook uit moesten. Er stond een mevrouw te wachten totdat zij het gangpad op kon om zich eveneens richting uitgang te begeven. Toen ik ter hoogte van haar was stopte ik even, maakte wat ruimte en sprak de legendarische woorden: "Dames gaan voor", terwijl ik het handgebaar maakte dat zij voor mocht. Op hetzelfde moment realiseerde ik mij het idiote van mijn woorden, want was ik immers niet zelf ook een dame!? Deze mevrouw zag er de humor wel van is en zei adrem: " Precies, gaat u voor." Zij schoof vervolgens glimlachend achter mij aan en verliet de trein.
Tja, 50 jaar opvoeding als 'man' laat zich niet zo snel verdringen.

Liefs, Remke xxx

Er is inmiddels een jaar verstreken sinds mijn vrouw en ik zondag 1 november 2015 hebben besloten uit elkaar te gaan, omdat we tot de conclusie waren gekomen dat we elkaar op deze manier niet gelukkig zouden maken. Het was een emotioneel en moeilijk besluit, maar we zagen beiden in dat op deze manier doorgaan alleen verliezers zou opleveren. We zijn nu een jaar verder en er is veel gebeurd. De echtscheiding is overigens nog niet afgerond; sterker, het echtscheidingsconvenant is nog niet eens klaar. Uit elkaar gaan is, met name als er geen sprake is van ruzie, een ingewikkeld proces gebleken en omvat veel meer dan alleen het regelen van de financiën, het splitsen van de inboedel en het regelen van huisvesting. Het is tevens een proces van rouwen en afscheid nemen. Dat verklaart wellicht dat we nog gewoon onder hetzelfde dak wonen en hetzelfde bed delen. Het geeft ook aan hoezeer we nog op elkaar zijn gesteld, al is onze relatie natuurlijk wel een andere geworden, meer één van twee vriendinnen.
Zoals gezegd, we hebben niet stilgezeten de afgelopen 12 maanden. Mijn aanstaande ex heeft begin 2016 een nieuwe vriend leren kennen, waarmee zij haar verdere leven wil delen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat in het begin best heel moeilijk vond, maar gelijktijdig gun ik mijn aanstaande ex alle geluk van de wereld. Ik zie ook dat zij nu een stuk gelukkiger is dan een jaar geleden en daar kan ik - ondanks alles - toch ook van genieten. En die afspraak hebben we een jaar geleden ook gemaakt: we zouden elkaar de ruimte geven om ieders leven opnieuw of verder vorm te geven. Mijn aanstaande ex is actief - zonder dat ik dat wist - op zoek gegaan naar een andere partner en ik heb de ruimte genomen door als vrouw verder te leven en een andere, passende voornaam te kiezen. Via een 'prijsvraag' op Facebook en Instagram kwam een vriendin met de naam 'Remke' op de proppen. Dat was begin december. Ik was direct enthousiast, maar heb wel even de tijd genomen om daar goed over na te denken. Op 5 december, de geboortedag van mijn moeder, heb ik de knoop doorgehakt en heb ik besloten voortaan als Remke door het leven te gaan. Ik wilde echter dat die naam ook formeel zou worden geregistreerd. Het is sinds 1 juli 2014 voor transgenders mogelijk om geslacht én voornaam/voornamen te wijzigen in de Basisregistratie Personen (BRP) door overlegging van een zogenoemde deskundigenverklaring transgender. Die verklaring wordt afgegeven door een beperkt aantal mensen in Nederland die daartoe zijn bevoegd en gecertificeerd. Die hobbel heb ik 31 mei van dit jaar genomen. Na een twee uur durend gesprek met een psychologe had ik die deskundigenverklaring 'in the pocket'. En met die verklaring heb ik 6 juni 2016 (jazeker 0606 ;-) ) mijn geslacht en mijn voornamen laten wijzigen op mijn geboorteakte. Vanaf die datum ga ik officieel als Remke Charlotte Verdegem, geslacht 'vrouw' door het leven. Charlotte is overigens de tweede naam van mijn - te vroeg - overleden moeder.
En tenslotte heb ik in de zomer van 2016 mijn huisarts verzocht om mij door te verwijzen naar het genderteam van het VUmc in Amsterdam, omdat ik wil stoppen met de anti-conceptierpil (die alleen zorgt voor een verhoging van de hormoonspiegel oestrogeen) en wil starten met de hormoontherapie bij het genderteam van het VUmc, waarbij dan niet alleen vrouwelijke hormonen worden toegediend, maar tevens de mannelijke hormonen worden geblokkeerd. Mijn eerste afspraak was 19 oktober 2016 bij de endocrinoloog.
2016 was al met al een heel hectisch jaar en 2017 belooft niet minder hectisch te worden.

Liefs, Remke xxx