Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Het einde van het jaar is traditioneel het moment om terug te kijken. Na al die jaaroverzichten (het nieuws, belangrijke sportgebeurtenissen, de oranjes en wat al dies meer zij) is het de beurt aan mij voor een heel persoonlijke terugblik op 2017. De mensen die mij echt goed kennen, weten dat ik niet houd van oneven getallen, nou ja, tenzij die getallen symmetrisch zijn, zoals bijvoorbeeld 1991 of mijn vorige huisnummer 141. In die zin ben ik blij dat 2017 er bijna opzit, al was 2017 - de eerlijkheid gebiedt dat te zeggen  - voor mij best een goed jaar, een jaar met de nodige hoogtepunten, maar natuurlijk ook met de onvermijdelijke dieptepunten.
2017 begon met een 'dieptepunt': het uitspreken van de echtscheiding door de Haagse rechtbank, waarmee een officieel einde kwam aan een relatie die 37 jaar heeft geduurd en waarin mijn ex en ik lief en leed hebben gedeeld. De echtscheidingspapieren ploften op Valentijnsdag (!)  op onze deurmat (tja, wat te denken van die timing), terwijl de echtscheiding zelf op 20 februari 2017 werd ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand. Wel een mooie even én symmetrische datum, 20-02, maar dat terzijde. Enerzijds natuurlijk een verdrietig moment, anderzijds een moment waar zoals mijn ex als ik naar hadden uitgekeken, want nu konden we eindelijk verder met onze eigen levens. We hadden afgesproken dat mijn ex in ons oude huis zou blijven wonen en dat ik zou uitkijken naar andere woonruimte. Daarover later meer.
In diezelfde maand februari had ik mijn laatste gesprek met de psycholoog van het VUmc/genderkliniek in het kader van de diagnostische fase. Na 4 gesprekken (normaliter staan daar 6 tot 10 gesprekken voor) was ook mijn psycholoog ervan overtuigd dat ik bij mijn geboorte het verkeerde lichaam had meegekregen van moedertje natuur. Dat wist ik zelf natuurlijk allang, maar een deskundige moet dat wel bevestigen ;) Zij zou mijn casus met een positief advies voorleggen aan het VUmc/genderteam. Bij groen licht van het team zou ik mogen starten met de hormoonbehandeling. Dat groene licht kwam inderdaad eind februari, waarna ik alsnog 4 maanden moest wachten voor de afspraak met de endocrinoloog. Tja, als je eenmaal in die medische mallemolen zit, dan leer je wel geduld te betrachten.
Ondertussen was ik druk doende met het zoeken naar andere woonruimte, want volgens het echtscheidingsconvenant moest ik uiterlijk een jaar na inschrijving in het echtscheidingsregister mijn oude huis hebben verlaten. Ik wilde graag opnieuw kopen, ofschoon de markt op dat moment al enigszins overspannen was. Ik had veel woningen bezichtigd in Zoetermeer en Den Haag, maar bij geen enkele woning had ik een goed gevoel. Tot ik op Funda een woning zag in Alphen aan den Rijn (ik had mijn jachtterrein inmiddels vergroot). Na de eerste bezichtiging van die woning wist ik zeker: hier wil ik wonen. Het voelde direct intuïtief goed. Een week later (op een zaterdag)  bracht ik een bod uit. De maandag daarop deed de verkoper een tegenbod, waar ik mee kon leven. En daarmee was ik de trotse eigenaar van een poortwoning in Alphen aan den Rijn, een woning waar ik eindelijk echt mezelf zou kunnen zijn. Ik kwam met de verkoper overeen dat de overdracht bij de notaris op 15 september  zou plaatsvinden.
Maar voor het zover was, had ik donderdag 30 juni dan eindelijk mijn afspraak met de endocrinoloog voor de start van de hormoonbehandeling. Na wat lichamelijke testjes en de onvermijdelijke anamnese kreeg ik diezelfde dag twee recepten mee: één voor vrouwelijke hormonen (die slikte ik overigens al een jaar via mijn huisarts) en één voor pillen die het mannelijke hormoon testosteron onschadelijk zouden maken, waarmee de concentratie testosteron in mijn bloed zou dalen. Daarmee was voor mij de transitie bijna afgerond. Het enige dat ik nog overweeg is een borstvergroting aangezien het slikken van vrouwelijke hormonen slechts een beperkte groei van borstweefsel met zich meebrengt.
Terug naar mijn verhuisperikelen: vrijdag 15 september kreeg ik dan eindelijk de sleutel van mijn nieuwe woning, iets waar ik sinds het tekenen van de voorlopige koopovereenkomst in mei heel erg naar had uitgekeken. Op de bewuste vrijdag reed ik met mijn auto volgeladen met kluspullen naar Alphen aan den Rijn. Ik maakte nog een selfie terwijl ik de deur opende. Maar waar ik had verwacht een geluksgevoel te ervaren, werd ik overvallen door gevoelens van verdriet: ik realiseerde mij op dat moment dat dit écht het einde betekende van onze relatie. Een week later zou ik immers verhuizen en staat er definitief een punt achter een tijdperk. Dat gevoel overheerste die vrijdag, maar toen de dag daarop vrienden kwamen helpen met klussen, maakte dat gevoel al snel plaats voor een gevoelens van geluk: hier kan ik als Remke opnieuw beginnen, in een nieuwe omgeving. Hier kan ik dan eindelijk helemaal mezelf zijn.
2017 was in heel veel opzichten een roerig jaar voor mij. Ik weet natuurlijk niet wat 2018 voor mij in petto heeft, maar ik kan mij niet voorstellen dat het nieuwe jaar 2017 gaat evenaren qua dynamiek, maar de tijd zal het leren. Rest mij jullie te bedanken voor alle steun en liefde die ik heb mogen ontvangen het afgelopen jaar. Ik wens jullie een hele fijne jaarwisseling en een spetterend en voorspoedig 2018!

Liefs, Remke xxx

5 december 2017. Heerlijk avondje is gekomen. Voor veel mensen, en vooral voor kleine kinderen, heeft 5 december een feestelijke en magische klank, terwijl deze dag voor mij sinds 22 jaar een hele andere gevoelswaarde heeft gekregen. 5 december is namelijk ook de verjaardag van mijn moeder. Zij zou vandaag 84 jaar zijn geworden. Helaas heeft het zo niet mogen zijn: op 61-jarige leeftijd werd zij getroffen door een fatale hartaanval. De liefste moeder van de wereld, die mij het leven had geschonken én die mij een beetje begreep, werd van het ene op het andere moment uit het leven gerukt. Niemand heeft afscheid van haar kunnen nemen. Over en uit! Ik kan mij dat verschrikkelijke telefoontje van het ziekenhuis nog herinneren als de dag van gisteren. Het ziekenhuis kon mijn vader niet bereiken en ik was blijkbaar de nummer twee op hun bellijst.

Mijn moeder nam en neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Zij vermoedde al in een vroeg stadium dat ik anders was dan mijn beide broers, dan andere jongetjes en dat ik meer eigenschappen had en/of gedrag vertoonde van een meisje dan van een jongen. De tijdgeest was er echter niet naar om daar nu direct iets mee te doen: het woord 'transgender' bestond niet en op transseksualiteit berustte een groot taboe. Mijn moeder wees mij wel heel subtiel op radiouitzendingen over transseksualiteit. Ik was toen een jaar of 14, een onzekere puber, worstelend met mijn gevoelens en met mijn gender (al had ik natuurlijk nog nooit van dat woord gehoord). Mijn beide ouders dachten echter dat het met mij wel goed ging, want ik was een rustige 'jongen' die nooit problemen veroorzaakte en 'zijn' best deed op school. Hun aandacht ging vooral uit naar mijn twee broers, die het mijn ouders veel lastiger maakten. Mijn interne worsteling wist ik voor mijn ouders blijkbaar heel goed te verbergen en die worsteling zou nog vele jaren voortduren, zoals jullie inmiddels weten.
Wat jullie echter niet weten, is dat mijn moeder heel graag een dochter had willen hebben. Zij gaf echter geboorte aan drie zonen, nou ja, twee zonen en mijn persoontje. Het is des te verdrietiger dat mijn moeder de transitie van Remco naar Remke niet heeft mogen meemaken en omgekeerd, ik had zo graag het 'eindresultaat' van mijn lange reis met haar gedeeld, al zou de echtscheiding haar ongetwijfeld ook verdriet hebben gedaan. Nu heb ik die lange reis vooral in mijn eentje moeten afleggen. En niet alleen mijn vrouw-zijn heeft mijn moeder niet mee mogen maken, ook de geboorte van mijn mooie dochter Esmée, haar kleindochter, was mijn moeder niet meer gegund. De gedachte aan mijn moeder draag ik iedere dag met mij mee en het biedt enige troost als familieleden en vrienden stellen dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken. Op die manier leeft mijn moeder een klein beetje in mij voort. Dat doet mij wel goed, ofschoon het verdriet natuurlijk blijft, ook nog na 22 jaar.

Voor altijd in mijn hart...

Liefs, Remke xxx

30 juni 2017 was het dan eindelijk zover. Na een serie gesprekken met de psycholoog had ik groen licht gekregen van het genderteam van VUmc om te starten met de hormoonbehandeling. Ik was weliswaar al anderhalf jaar aan de anti-conceptiepil via mijn huisarts, maar nu kreeg ik ook eindelijk 'cyproteronacetaat' (leuk woord voor galgje) om dat vermaledijde testosteron onschadelijk te maken. Maar voor je daadwerkelijk start, worden eerst vier buisjes bloed afgenomen (ik wist niet eens dat ik zoveel bloed had ;-) ) om een nulmeting te hebben. Allerlei stoffen in je bloed worden gemeten, variërend van gamma gt, kreatinine, glucose, hematocriet tot cholesterol en natuurlijk testosteron (mannelijk hormoon) en oestradiol (vrouwelijk hormoon). Na zo'n drie weken zouden de uitslagen zichtbaar zijn in mijn digitale medisch dossier. Toen ik de notificatie in mijn e-mailbox ontving, ben ik direct gaan kijken naar deze bloeduitslagen. Ik was natuurlijk vooral geïnteresseerd in de bloedwaarden van oestradiol en van testosteron. Bij de nulmeting bleek de waarde van oestradiol aan lage kant: minder dan 20 pmol/liter, waar deze waarde bij biologische vrouwen schommelt tussen de 184 en de 367 pmol/liter, ondanks het slikken van de anti-conceptiepil gedurende anderhalf jaar!? En desondanks hadden zich al lichamelijke veranderingen gemanifesteerd dankzij deze anti-conceptiepil (waaronder de vorming van borstklierweefsel) en dat stemde mij wel positief. Ik was meer verbaasd over de hoeveelheid testosteron in mijn bloed: 2,9 nmol/liter, waar deze normaliter schommelt tussen 0,8 en de 2,0 nmol/liter??? Ik was niet de enige die verbaasd was over deze hoge testosteronwaarde in mijn bloed. Ook mijn omgeving kon niet geloven dat ik een 'testosteronbom' was. Ik ben allesbehalve een macho, agressie is een woord dat in mijn vocabulaire niet voorkomt en qua spierontwikkeling ben ik een regelrecht ontwikkelingsland. Ik nam mij voor om opheldering te vragen aan mijn specialist bij de volgende afspraak, te weten 19 oktober 2017. Tijdens die afspraak werd ik eerst lichamelijk onderzocht, waarna ik haar vroeg of mijn dosis cyproteronacetaat niet moest worden verhoogd gezien de hoge testosteronwaarde in mijn bloed. Dit keer was het de endocrinoloog die verbaasd was en aangaf dat mijn testosteronwaarde voor een nulmeting juist aan de lage kant is. De normaalwaarde waar ik aan refereerde bleek die van biologische vrouwen te zijn en niet die van biologische mannen. Bij mannen ligt die waarde namelijk tussen 15 en 30 mol/liter! "Voor de wet - en dus ook voor het VUmc - ben je een vrouw en word je dus vergeleken met de waarden zoals die gelden voor (biologische) vrouwen." Tja, logisch natuurlijk. Met andere woorden, de waarde van 2,9 is weliswaar voor biologische vrouwen iets aan de hoge kant, maar voor een nulmeting best laag gezien het feit dat ik als man ben geboren. Kortom, waarschijnlijk heb ik altijd al weinig testosteron in mijn systeem gehad en ja, dat past inderdaad beter bij het beeld dat ik van mezelf heb. Eigenlijk ben ik dus altijd al een meisje geweest, niet alleen qua genderidentiteit, maar ook qua hormoonhuishouding ;-). Inmiddels slik ik ruim vier maanden cyproteronacetaat en is de bloedwaarde van testosteron verder gedaald naar 0,8 nmol/liter en daarmee zit ik aan de onderkant wat voor biologische vrouwen normaal is. Joehoe!

Liefs, Remke xxx

Het zal jullie niet zijn ontgaan dat ik mij de laatste tijd op het bloggersfront erg rustig heb gehouden. Deels vindt dat zijn oorzaak in de voorbereidingen van mijn verhuizing naar Alphen aan den Rijn, deels in de verhuizing zelf en alles wat daar bij komt kijken. Maar belangrijker is dat ik naar mijn gevoel de reis naar mezelf heb afgerond. Ik heb jullie de afgelopen jaren (vanaf begin 2014) deelgenoot gemaakt van de interne worsteling, de zoektocht naar mijn ware ik en de gevolgen daarvan voor mijn directe omgeving. Die worsteling en zoektocht zijn inmiddels afgerond. Ik heb mezelf gevonden: ik ga sinds 6 juni 2016 (0606) door het leven als Remke Charlotte Verdegem, geslacht vrouw, op basis van de 'transgenderverklaring', die ik 31 mei 2016 heb verkregen na een twee uur durend gesprek met een psycholoog. Daarmee is feitelijk een einde gekomen aan mijn queeste. Ik had van een professional de bevestiging dat ik inderdaad bij mijn geboorte het verkeerde lichaam heb gekregen van moeder natuur (en bedankt hè). Dat wist ik zelf natuurlijk al lang, maar het is fijn, en in dat geval ook noodzakelijk, dat een professional dat bevestigt.
In oktober 2016 had ik vervolgens mijn intake bij VUmc/genderkliniek, omdat ik de via mijn huisarts reeds gestarte hormoontherapie (vrouwelijke hormonen) wilde uitbreiden met anti-testosteron om af te komen van die vermaledijde mannelijke hormonen. Na 4 van de doorgaans 6-10 gesprekken met de pyscholoog was ook zij overtuigd van de diagnose 'genderdysforie' en mocht ik starten met de door VUmc nauw gemonitorde hormoontherapie.
Waar mijn worsteling met mezelf een happy end kende met de erkenning 'transgender' te zijn en met de wijziging voor de wet van mijn voornamen en geslacht, kende de worsteling met mijn directe omgeving een minder gelukkige afloop. De relatie met mijn partner heeft deze worsteling helaas niet overleefd. Heel verdrietig om na ruim 37 jaar lief en leed te hebben gedeeld, uit elkaar te moeten gaan, maar gelijktijdig - althans in ons geval - een onvermijdelijke uitkomst.
Tijdens deze worsteling en zoektocht heb ik heel veel steun van jullie mogen ontvangen en daar wil ik een ieder heel hartelijk voor bedanken. Het eindresultaat zou weliswaar niet anders zijn geweest, maar het voelde wel heel fijn om deze weg niet alleen af te leggen, maar met jullie als supporters langs de kant van de weg.
Natuurlijk zijn er nog wat open eindjes, zoals de afweging al dan niet logopedie en al niet niet een borstvergroting, maar dat zijn voor mij geen cruciale keuzes die de kern van mijn wezen raken.
Wat ik met deze blog - met daarin nog mijn oude naam  - ga doen weet ik nog weet. Wellicht neem ik er afscheid van en stop ik hier met bloggen, wellicht blijf ik hier gewoon melding maken van de wederwaardigheden waar ik als mens én transgender mee word geconfronteerd. En misschien ga ik op deze blog - op verzoek van velen- Indische gerechten uit de doeken doen.
Hoe dan ook, het ga jullie goed!

Liefs, Remke xxx

Het is een behoorlijke tijd stil geweest rond mijn persoontje, althans op deze blog. Ik ben de afgelopen weken erg druk geweest met het voorbereiden van mijn verhuizing van Zoetermeer naar Alphen aan den Rijn. Emotioneel best een grote stap, want ik heb meer dan 40 (!) jaar in Zoetermeer gewoond. En mijn beide kinderen wonen ook in Zoetermeer, al zal mijn dochter ook regelmatig bij mij wonen. Maar de woning die ik in het voorjaar bezichtigde, voelde direct zo goed dat ik wist dat ik hier wilde gaan wonen. Rationeel kan ik het niet onderbouwen, maar ik voelde dat dit huis voor mij was bestemd. En zo geschiedde.
Vrijdag 15 september jl. rond 9:15 uur kreeg ik bij de notaris de sleutels overhandigd door de voormalige eigenaar en stapte ik in mijn auto om mij richting Alphen aan den Rijn te begeven. Ik opende de deur van mijn nieuwe woning en stapte naar binnen. En terwijl ik maanden had uitgekeken naar dit moment, viel het mij - onverwacht - erg zwaar. De woning rook naar iemand anders en zag het er leeg heel anders uit dan toen de woning bezichtigde. Maar het was vooral het besef dat tot mij doordrong dat de scheiding nu echt definitief was, this was it! 1 november 2015 besloten we uit elkaar gegaan, maar tot en met donderdag 14 september woonden we gewoon samen, sterker, we sliepen nog samen (ja, wel geheel platonisch). Vooral het besef dat het nu definitief over was, dat er nu een einde was gekomen aan een tijdperk van 37 jaar, maakte dat ik moeite had om met plezier vooruit te kijken en mij aan te zetten tot de eerste klus, het witten van mijn toekomstige slaapkamer. Gelukkig kreeg ik zaterdag hulp van 3 vrienden van de mannelijke kunne bij het verhuizen en het klussen, waarmee het gevoel van melancholie plaats maakte voor enthousiasme. Langzaam zag ik de woning veranderen in de woning die ik in het voorjaar voor ogen had. En nu, twee weken later is de inrichting voor een groot deel klaar, op de gordijnen [vandaag besteld voor woon- en eetkamer] en de vele afwerkklusjes na. Ik voel mij er helemaal thuis en op mijn gemak, ook in de wijk. En wat (gelukkig) niet is veranderd: ook hier staren de mensen mij aan. Niks nieuws onder de zon... ;-)

Liefs, Remke xxx

Naar aanleiding van het aanvragen van een arbeidsongeschiktheidsverzekering bij Loyalis heb ik een hele waslijst aan (medische) vragen moeten beantwoorden. Dat heb ik netjes een week of twee geleden gedaan. Toen vandaag een enveloppe van Loyalis op de deurmat plofte dacht ik: dat zal de polis zijn. Het is geregeld, mooi.
Niets bleek minder waar! Naar aanleiding van mijn ingevulde vragenlijst blijkt Loyalis zeer geïnteresseerd in mijn rugklachten (in de afgelopen 40 jaar ben ik 4 of 5 keer bij een fysiotherapeut geweest), in mijn 'transgenderschap' (ja, serieus, dat woord werd door hen gebezigd) en in mijn psycho-mentale problemen (nooit geweten dat ik die had! En daar heb ik ook zeker geen melding van gemaakt in die vragenlijst). Was getekend, de adviserend geneeskundige van Loyalis!?
Ik wist niet wat ik las: mijn transgender-zijn werd letterlijk aangeduid als een ziekte, een aandoening, een gebrek of een klacht! Was die adviserend geneeskundige van Loyalis nu helemaal gek geworden. In welke eeuw denkt die meneer (ik weet dat het een meneer is) dat we leven?  En waar haalt deze figuur het recht vandaan om mijn transgender-zijn te duiden als een ziekte, een aandoening, een gebrek of een medische klacht? Waarschijnlijk beschouwt Loyalis homoseksualiteit ook nog als een ziekte. Als klap op de vuurpijl word mij gevraagd aan te geven sinds wanneer ik 'deze aandoening' heb??? Weet deze adviserend geneeskundige dan echt niet dat de kern van transgender-zijn is dat je bent geboren in het 'verkeerde' lichaam en dat het niet iets is dat je in de loop der jaren opdoet als ware het een verkoudheid of een zomergriepje.
Ik ben boos, teleurgesteld en verdrietig over zoveel onbegrip en onwetendheid bij deze verzekeraar en dan met name bij deze persoon die door moet gaan als adviserend geneeskundige en die mijn dossier moet beoordelen. Dit deelaspect van mij - ja, ik ben een transgender, maar ik ben op de eerste plaats een mens - wordt nu ten onrechte gemedicaliseerd. Het transgender-zijn heeft helemaal niets van doen met het risico arbeidsongeschikt te worden. Deze vragen worden - naar ik verwacht - toch ook niet gesteld aan cisgenders? Ja, meneer de adviserend geneeskundige, zoek op Google maar op wat dat woord betekent!
En tenslotte wenst deze adviserend geneeskundige, wiens naam ik uit respect niet zal noemen, dat ik hem machtig om contact op te nemen met mijn huisarts, mijn bedrijfsarts en mijn behandelend specialist. Ik heb werkelijk geen idee aan welke specialist wordt gerefereerd, maar dat terzijde. Ik ga maandag eerst maar eens bellen met Loyalis en het liefst wil ik de betreffende adviserend geneeskundige spreken. Gelukkig heb ik de zondag om weer kalm te worden, want op dit moment ben ik echt boos en dat overkomt mij niet snel!

Liefs Remke xxx

Na onze studiereis naar San Francisco en Palo Alto eind maart, was het plan om de resultaten van die studiereis terug te koppelen naar de rest van het personeel van het Nationaal Archief op een zogenoemde 'maandagochtend presentatie' die van 9 tot 10 uur zou plaatsvinden. We hadden alle vier ons eigen deel van de presentatie voorbereid en die betreffende maandagochtend zouden we de vier presentaties integreren. Onze directeur stelde voor om extra vroeg (rond 8:15 uur) bij elkaar te komen om dat te doen. Hij keek ons aan aan en vroeg mij of dat een probleem was. Nou nee, antwoordde ik, want dan zit ik normaliter al een uur achter mijn bureau. Op de vervolgvraag van de directeur hoe laat ik dan in de middag naar huis ga, moest ik even nadenken. Niet omdat ik het antwoord niet wist, maar meer omdat ik niet wist of ik dat antwoord wel wilde delen. Na een korte aarzeling gaf ik aan rond 17. 30 - 17:45 naar huis te gaan.
Het uitspreken hiervan ten overstaan van mijn collega's was wel een soort van wake-up call. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik ben weliswaar geen psycholoog, maar de verklaring is niet al te ingewikkeld: ik heb mezelf jaren op mijn werk gestort om maar vooral niet het hoeven 'voelen'. De gevoelens van frustratie, verdriet en onmacht wilde ik niet toelaten tot mezelf, omdat ik niet kon instaan voor de gevolgen. En dan is werk, en ik heb nog een leuke baan ook, een prima bezigheid om mij volledig op te storten. Ik maak inderdaad lange dagen: ik ga vroeg naar mijn werk, blijf lang hangen, kom laat thuis, schuif aan tafel aan voor het avondeten en rond 22:00 uur zoek ik mijn bed op, want om 5:45 uur gaat de wekker weer. Een prima aanpak om mijn gevoelsleven onder controle te houden. Want laten we wel wezen, dat heb ik best lang volgehouden (een jaartje of 30), maar uiteindelijk laten die gevoelens zich niet voor eeuwig onderdrukken; de vulkaan begon te borrelen en ik kon uiteindelijk niet anders dan mijn ware gevoelens geleidelijk aan de ruimte te geven. Ik gaf ze bij wijze van spreken een vinger, maar ze namen mijn hele hand, wat zeg ik, beide handen. En de vrouwelijke hormonen die ik inmiddels was gaan slikken kozen overduidelijk partij voor mijn ware gevoelens, die via de uitbarstende vulkaan naar buiten werden geschoten, ongecontroleerd. Een kennis van mij sprak gekscherend over 'weekmakers', want inderdaad, door die vrouwelijke hormonen kan ik sindsdien de waterlanders maar met moeite binnen houden en dat is prima. Ik heb lang genoeg mijn gevoelens weggedrukt.
Ik probeer sinds kort mijn leven wel te beteren door normale werkdagen te draaien van 9 uur (ik werk 4x9 uur). Niet dat dat direct slaagt, maar vorige week lukte het mij zowaar om de werkdagen te beperken tot 9:15 uur en 9:30 uur  ;-)
En afgelopen donderdag heb ik zelfs mijn werklaptop op mijn werk achtergelaten; dat doe ik anders nooit. Kortom, ook deze transitie geef ik langzaam aan handen en voeten. Ja, ik was/ben een workaholic, maar nu ik weet wat daar achter zit, kan ik er beter mee omgaan en het langzaam afbouwen en een begin maken met het genieten van het leven als Remke. En dat is best nog een hele opgave, want de weg van Remco naar Remke was een lange en een moeizame, maar de weg van workaholic naar levensgenieter is zeker niet korter, al ga ik mijn stinkende best doen deze weg wel sneller af te leggen. En als hardloper moet dat toch lukken ;-)

Veel liefs,  Remke xxx

Maandag 8 mei jl. ben ik geïnterviewd door dagblad Trouw naar aanleiding van het uitkomen van een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau, waaruit blijkt dat het aantal wijzigingen in geslachtsregistratie sterk is toegenomen, maar dat transgenders nog altijd een kwetsbare groep zijn: transgenders zitten vaker dan gemiddeld zonder baan en hebben gemiddeld een laag inkomen. Dagblad Trouw had mijn naam doorgekregen van Transgenders Netwerk Nederland, waar ik ambassadeur ben, en wilde van mij weten hoe ik mijn transitie heb aangepakt en hoe mijn omgeving, zowel privé als zakelijk, daarop heeft gereageerd. De neerslag van het interview, dat dinsdag 9 mei uitkwam, vind je hier: https://www.trouw.nl/samenleving/forse-toename-van-het-aantal-transgenders~a744689c/
Hoe het mij in mijn privéleven is vergaan, dat hebben jullie in mijn blogposts kunnen lezen. Met mijn werkomgeving, te weten het Nationaal Archief in Den Haag waar ik als IT'er werkzaam ben, heb ik het enorm getroffen: mijn collega's hebben mij gesteund in mijn proces;  nooit heb ik een onvertogen woord gehoord, integendeel. Ik moet er wel bij zeggen dat ik mijn collega's deelgenoot heb gemaakt van mijn transitie: zij hebben mij geleidelijkaan zien veranderen van Remco, hun 'mannelijke' collega in Remke, hun vrouwelijke collega. En nieuwe collega's weten natuurlijk niet beter. Die komen af en toe in oude stukken nog wel de naam Remco tegen en zullen vermoeden dat ik ooit als Remco door het leven ging. 
Toen ik de woensdag nadat Trouw was uitgekomen naar beneden ging om een cappuccino te bestellen - we hebben in de hal bij onze ingang een koffiebar die wordt gerund door vrijwilligers - werd ik enthousiast ontvangen door de dienstdoende vrijwilligster die eerst tegen mij zei:"Een cappuccino nietwaar? Om vervolgens te zeggen: "U stond gisteren in de krant hè?" Dat kon ik alleen maar bevestigend beantwoorden. Vervolgens zei deze dame tegen mij dat zij het zo leuk en moedig vond dat ik als transgender en als iemand die zij kende, in de krant stond dat zij daarom een cadeautje voor mij had gekocht. Een toilettastje met verschillende beauty producten. Ik stond perplex. Wat vond ik dat ontzettend lief van deze mevrouw, die mij overigens alleen kent van de cappuccino's die ik dagelijks beneden bestel. Mijn dag kon niet meer stuk! Wat was dat een lief gebaar!!!

Liefs, Remke xxx

Ik moet de laatste tijd regelmatig denken aan het prachtige liedje 'Laat me' van Ramses Shaffy. De eerste zinnen van de songtekst luiden alsvolgt: "Ik ben misschien te laat geboren, of in een land met ander licht. Ik voel me altijd wat verloren, al toont de spiegel mijn gezicht."
Ik word altijd een beetje melancholisch wanneer ik dit liedje hoor, omdat het zo herkenbaar is. Ik ben weliswaar niet te laat geboren, eerder te vroeg. Maar ik voel mij wel regelmatig een beetje verloren in een wereld die toch vooral denkt in of man of vrouw, kortom, heel binair. En natuurlijk heb ik reuze mijn best gedaan om mij aan dat concept aan te passen, maar daarin ben ik slechts ten deel geslaagd. De buitenwereld ziet mij doorgaans als een vreemd fenomeen, al moet ik zeggen dat de houding jegens transgenders best ten goede is gewijzigd ten opzichte van een aantal jaar geleden. En wellicht juist daarom heb ik het gevoel niet te laat maar juist te vroeg te zijn geboren, namelijk in een tijd dat het woord 'transgender' niet eens bestond en transseksuelen elkaar opzochten in 'schimmige' achterkamertjes van de toenmalige NVSH, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorimg. Het taboe op transseksualiteit was zo groot dat menig transseksueel er alles aan deed om zijn of haar ware gevoelens tot de andere sekse te behoren, zorgvuldig verborgen hield en alleen in de veilige omgeving van de verenigingsavonden voor die gevoelens durfde uit te komen. En ik kan het weten, want ik ook heb een tijd de T&T avonden bezocht en wel in Utrecht, toentertijd op de Wittevrouwensingel (what's in a name ;-) ).
Hoe anders is het tegenwoordig! Bij kinderen met genderdysforie, zoals de 'aandoening' officieel heet, wordt die diagnose veel eerder gesteld en kan worden overwogen de puberteit via medicatie uit te stellen, waardoor zij op een leeftijd van 18 jaar zelf kunnen besluiten waar hun hart ligt. Ik heb die optie nooit gehad met als gevolg dat de zogenoemde secundaire geslachtskenmerken bij mij alle ruimte hebben gekregen om zich te manifesteren. Vooral het lager worden van de stem is een onomkeerbare ontwikkeling, waar ik dagelijks mee word geconfronteerd. Tijdens telefoongesprekken word ik standaard met 'meneer' aangesproken en om iedere keer uit te leggen dat ik een mevrouw ben, gaat op een gegeven moment ook best tegenstaan. Gedane zaken nemen echter geen keer, dus ik zal hiermee moeten leren leven. Om in stijl met Ramses af te sluiten: "Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan."

Liefs, Remke xxx

Ik maak graag gebruik van citaten, omdat achter veel citaten een hele wereld schuilgaat, een wereld die je dan niet hoeft te beschrijven. Door stil te staan bij een bepaald citaat en er mijn gedachten over te laten gaan, word ik weer op andere gedachten gebracht en stel ik af en toe mijn mening bij. Ik zou een boek kunnen schrijven naar aanleiding van de vele citaten waar ik de afgelopen jaren gebruik van heb gemaakt, maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Ik heb wel een top 5 samengesteld van citaten die mij nu nog steeds zeer aanspreken, omdat zij mij persoonlijk raken.

Op nummer 5 staat een citaat dat ik in november 2016 tegenkwam in een gezellig eetcafé in Tilburg, waar ik een meet&greet had met een naamgenote, de Tilburgse Remke. In dat eetcafé hing aan de muur: "Wees altijd een eerste klas versie van jezelf in plaats van een tweederangs versie van een ander." Een op het eerste oog zo vanzelfsprekende uitspraak, maar als je er iets langer over nadenkt, is de conclusie wellicht dat je soms minder jezelf bent dan je zou willen.  Als ik naar mezelf kijk, moet ik vaststellen dat ik erg lang het leven van een 'ander' heb geleid. Niet zozeer qua karakter (wat dat betreft ben ik gewoon mezelf gebleven), maar vooral naar anderen toe. Ik paste mij aan aan wat anderen verwachten van een jongen, van een man. Ik heb mezelf anders voorgedaan, puur om te overleven, om het mezelf niet nog lastiger te maken. Dat een dergelijke houding uiteindelijk gaat knellen, is duidelijk en dat is precies de reden dat ik een paar jaar geleden het roer heb omgegooid en ik op zoek ben gegaan naar die eerste klas versie van mezelf. Of ik die versie ook daadwerkelijk heb gevonden, dat laat ik graag aan anderen over.

Nummer 4 sluit hier uitstekend op aan: "Het mooiste wat je kunt worden is jezelf." Uiteindelijk is dat waar alles om draait; jezelf worden of jezelf zijn. Dit impliceert voor mij ook 'mezelf accepteren', inclusief mijn imperfecties en tekortkomingen. Die heb ik plekjes gegeven in mijn leven en die laat ik vooral niet mijn leven gaan bepalen. Het is voor mij bijvoorbeeld heel makkelijk om te blijven hangen in een klaagzang: ja, bij de geboorte het verkeerde lichaam meegekregen en dan ook nog eens op jonge leeftijd mijn haar verliezen. Tuurlijk, er is altijd wel iets om over te klagen. En natuurlijk heb ik ook heus wel eens de pest in dat ik met dat rare mannenlichaam zit opgescheept, maar ik zie altijd wel weer de positieve kanten ervan in: ik kan nu eindelijk mezelf zijn, ja met alle ongemakken van dien, maar wel geheel mezelf en dat ik het mooiste dat ik mezelf ooit cadeau heb gedaan.


Op nummer 3 staat: "Walk a mile in my shoes, then see what I see, feel what I feel, THEN maybe you'll understand why I do what I do. Until then,... DON'T JUDGE ME." Dit citaat kan mij nog altijd heel erg emotioneren en roept zowel positieve gevoelens als gevoelens van boosheid en verdriet op. Zonder nu direct te willen generaliseren, kan ik niet anders dan concluderen dat er nog altijd een (grote) groep mensen is, die meent anderen te moeten beoordelen en te veroordelen, zonder deze groep anderen goed te kennen. Of het nu gaat om anderen met een andere geloofsovertuiging, met een andere huidskleur, met een andere beleving van sekssualiteit of zoals in mijn geval met de aandoening 'genderdysforie'. Waarom? Waarom is de tolerantie soms zo ver te zoeken? Verplaats je nu eerst eens in die ander: 'walk a mile in her of his shoes'. Als ik het op mezelf betrek, dan is helaas de observatie dat er nog altijd mensen zijn die mij maar een vreemd verschijnsel vinden en vervolgens menen dat zij dat ook mogen uiten al dan niet in mijn directe nabijheid. Geen idee wat deze mensen bezielt!? Ze geven in ieder geval blijk van een volledig gebrek aan empathisch vermogen. Gelukkig kom ik veel meer mensen tegen die mij wel gunstig zijn gezind.


We komen in de buurt van mijn meest favoriete citaat, maar eerst nummer 2: "I love the person I've become, because I fought to become her." Dit citaat behoeft eigenlijk geen nadere toelichting: ik heb een heel groot deel van mijn leven (ruime 50 jaar) geworsteld met mijn identiteit, op zoek naar antwoorden op ingewikkelde levensvragen, waarvan het antwoord mij soms angst inboezemde. Maar als je dan uiteindelijk na al die jaren van stijd jezelf hebt gevonden, beter, jezelf hebt veroverd op jezelf, ja dan mag ik met een gerust hart zeggen dat ik heel blij ben met de persoon die ik nu ben, Remke.


En dan op nummer 1 (op de achtergrond licht tromgeroffel) vinden jullie echt met een straatlengte voorsprong de oneliner van Loesje: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn." Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik er niet van houd om in het middelpunt van de belangstelling te staan, integendeel. Laat mij maar lekker op de achtergrond, daar voel ik mij het meest op mijn gemak. Gedurende een heel groot deel van mijn leven heb ik mij die instelling kunnen permitteren. Echter met het uit de kast komen als transgender, was het stante pede gedaan met mijn leventje op de achtergrond. Vanaf dat moment stond en sta ik in het - door mij zo verfoeide - middelpunt van de belangstelling. Waar ik kom, kijken mensen naar mij. Of het nu op een verjaardagsfeestje, de trein, een winkel of gewoon op straat is: ik val op. In het begin vond ik dat best moeilijk, maar nu ben ik er volledige aan gewend. Tja, ik ben nu eenmaal anders dan anderen, het zij zo. Niet omdat ik anders wíl zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn.

Liefs, Remke xxx

Toen Nancy mij vroeg of ik het leuk zou vinden om een stukje te schrijven op haar website voor de column: "Styled by..." heb ik toch wel even moeten nadenken, want... heb ik eigenlijk al wel een eigen kledingstijl? Het is immers slechts een jaar geleden dat ik van de ene op de andere dag al mijn mannenkleding in zakken heb gedaan en aan een goed doel heb geschonken. Ik had natuurlijk wel al wat dameskleding in de kast hangen, want we hebben in Nederland het gezegde: niet je oude schoenen weggooien vooraleer je nieuwe hebt gekocht. Maar om nu te zeggen dat ik al direct een beeld had van wat mijn eigen kledingstijl zou zijn, nou nee. Die moest ik immers nog ontdekken en ontwikkelen. In de maanden die volgden heb ik mijn damesgarderobe langzaam (en soms wat minder langzaam) uitgebouwd. Dat ging vanzelfsprekend gepaard met vallen en opstaan, met andere woorden, met de nodige miskopen. Maar op die manier ben ik er wel geleidelijk aan achtergekomen wat ik leuk vind en wat niet, wat mij staat en wat niet, maar ook welke kleuren ik goed kan hebben en welke juist niet. Want ja, iets kan er aan de kleerhanger of bij een ander leuk uitzien, maar dat wil nog niet zeggen dat het aan mijn lijf ook leuk staat. Zo vind ik jurkjes erg leuk, maar daar gooit mijn mannenlijf veelal roet in het eten: ik ben lang, slank, hoekig, voor een vrouw breedgeschouderd en ik mis helaas een taille. Mijn figuur laat zich het best omschrijven als recht en dan lijken jurkjes al snel op hobbezakken. Maar zo heeft natuurlijk iedereen wel iets aan te merken op haar of zijn figuur.  Gelukkig heb ik desondanks een paar jurkjes kunnen scoren, die wel goed zitten. Ook rokjes vind ik heerlijk om te dragen: strakke rokjes, korte rokjes, middellange rokjes, A-lijn rokjes, etc. Wellicht speelt daarin mee dat ik het dragen van rokjes en jurkjes heel lang heb moeten uitstellen en dat ik die verloren tijd nu tracht in te halen. Om mijn kledingstijl verder te verfijnen heb ik heel veel gekeken naar wat andere vrouwen dragen en met name hoe zij combineren, zowel qua kleur als qua kleding. Daar heb ik best veel van geleerd. En geleidelijk aan is zo mijn eigen kledingstijl ontstaan, die ik zou omschrijven als vrouwelijk, vlot en casual , maar af en toe ook wel als netjes of gekleed, als de omstandigheden daar om vragen. Ik houd overigens wel goed in de gaten dat ik mij niet ' te jong' kleed: ik wil niet aangemeld worden voor het programma 'Hotter than my daughter". By the way, ik heb een dochter van 19 jaar, dus ik heb een prima referentiepunt. Ik doe daar overigens niet al te ingewikkeld over. Als ik iets leuk vind en als ik zelf van mening ben dat het ook past bij wie ik ben en hoe ik mij voel, dan zal ik niet schromen om het te kopen. Zo heb ik een heel leuk zomers spijkerhesje, waarbij een heel klein reepje van mijn buik te zien is. Er zijn mensen die vinden dat dat niet meer kan gezien mijn leeftijd, maar ik ben het daar niet mee eens. Is mijn (kleding-)stijl daarmee 'af'? Nee, een stijl is natuurlijk nooit af en loopt parallel aan de ontwikkeling die je als persoon doormaakt. Er zit nog een stukje Remco in mij en mijn vrouw-zijn is nog niet tot volle wasdom gekomen. Dat zal zich mede uiten in mijn kledingstijl. En last, but not least, onvermijdelijk is dat ook het ouder worden van invloed zal zijn op mijn kledingkeuze en -stijl en dat is natuurlijk prima. Mijn motto: pluk de dag, of je nu jong bent of niet meer zo piep!

Liefs, Remke xxx

Nederland staat/stond internationaal alom bekend om zijn tolerante houding jegens minderheden, of dit nu ging om medelanders zijn met een migratieachtergrond, homoseksuelen of mensen met een andere religie. Door het opkomend populisme, ook in Nederland, staat deze tolerante houding de laatste jaren flink onder druk. Als ik inzoom op de positie van transgenders, dan is het beeld nog minder rooskleurig. "Uit nieuw onderzoek blijkt dat ruim 40% van de bevraagde transpersonen met discriminatie te maken heeft gehad: van ontslag tot pesterijen op de werkvloer. Hun tevredenheid over de eigen positie op de arbeidsmarkt leidt daaronder. Slechts 30% is tevreden. Terwijl van de transpersonen die geen last hebben van die discriminatie 60% tevreden is. Transgender Netwerk Nederland (TNN) vindt het zorgelijk dat de toenemende zichtbaarheid van trans personen nog niet leidt tot emancipatie op de werkvloer." (Bron: https://www.transgendernetwerk.nl/4715-2/)
Natuurlijk, in andere landen is het aanmerkelijk slechter gesteld mocht je daar als transgender worden geboren. Eigenlijk moet ik praten over 'transgender personen', want ik ben natuurlijk op de eerste plaats gewoon een persoon, een mens en veel meer dan alleen een transgender.
Wat veel mensen niet weten is dat ook de Nederlandse overheid (wellicht moet ik zeggen, de Nederlandse samenleving) het lange tijd niet echt goed voorhad met transgender personen. Ik liep al jaren rond met de gedachte om mijn voornaam en met name mijn geslacht in overeenstemming te brengen met mijn gevoel, mijn gender. Ik wilde graag als vrouw worden geregistreerd in de Basisregistratie Personen. Echter tot 1 juli 2014 (ja, het staat er echt, 1 juli 2014) was het alleen mogelijk om je geslacht te laten aanpassen in de Basisregistratie Personen (BRP) indien je én een geslachtsaanpassende operatie had ondergaan én indien je onvruchtbaar was gemaakt. Ja, jullie lezen het goed, onvruchtbaar was gemaakt! De toenmalige wet schreef voor dat een transgender persoon onvruchtbaar moest zijn gemaakt, wilde deze persoon zijn/haar geslacht (en voornaam) laten aanpassen in de BRP. Blijkbaar waren de overheid en daarmee wij als samenleving bang dat transgender personen zich zouden voortplanten en dat er dus meer van 'ons soort mensen' geboren zouden worden. Onvoorstelbaar dat zowel de toenmalige Tweede Kamer als de Eerste Kamer hebben ingestemd met een dergelijke wet!? Wat primitief, wat kortzichtig en wat denigrerend naar transgender personen toe. En dat voor een land dat zich laat voorstaan op tolerantie en diversiteit. Om die reden heb ik gewacht tot de wetswijziging van 1 juli 2014, waarbij beide eisen zijn losgelaten. Ik heb namelijk (nog) niet de behoefte aan een geslachtsaanpassende operatie. Sind 1 juli 2014 volstaat een 'deskundigenverklaring transgender' als bedoeld in artikel 28a van het Burgerlijk Wetboek. Een dergelijke verklaring wordt afgegeven door een gecertificeerde deskundige, veelal een psycholoog. Met die verklaring op zak heb ik mijn geslacht en voornamen laten aanpassen in de BPR, die basis is  voor alle officiële documenten, waaronder rijbewijs en paspoort. Mijn deskundigen verklaring hangt netjes ingelijst in mijn studeerkamer ;-)

Vrijdag 3 maart 2017 (voor de oplettende lezers, inderdaad 03-03) viel een enveloppe van onze advocaat op de deurmat met daarin de verwachte bevestiging van een ambtenaar van de burgerlijke stand van Zoetermeer dat het echtscheidingsconvenant, zoals vorige maand bekrachtigd door de rechter, is ingeschreven in het echtscheidingsregister en wel per 20-02 (hmm... ja sorry, ik heb iets met cijfers ;-) ). Daarmee is de echtscheiding wettelijk een feit. Slik... :(
Met het inschrijven van het document in het echtscheidingsregister heeft deze ambtenaar, die naar eer en geweten heeft gehandeld, onbewust maar wel formeel een streep gezet onder mijn relatie met L., een relatie die ruim 36 jaar heeft geduurd. En natuurlijk, als je samen een dergelijk traject ingaat, dan weet je dat dit het uiteindelijke resultaat zal zijn, maar toch... Als je het dan zwart-op-wit ziet staan, is het toch best wel confronterend en gingen mijn gedachten automatisch terug naar ons gedeeld verleden.
Niet dat ik met wrok omkijk naar de tijd die we samen hebben doorgebracht, integendeel. Ondanks de emotionele worsteling met mezelf, heb ik met L. mooie jaren beleefd. Eerst heel romantisch met ons tweetjes, later, na de geboorte van beide kinderen, gezellig met ons viertjes. De vele fotoboeken en herinneringen zijn het levende bewijs van deze periode van overwegend geluk en voorspoed. Natuurlijk, de laatste jaren waren best moeizaam, voor een belangrijk deel omdat het mij domweg niet langer lukte mijn gevoelens van vrouw-zijn te onderdrukken; ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Ik realiseer mij terdege dat dit voor alle partijen een erg moeilijke periode is geweest, die nu wordt afgesloten met een echtscheiding, die zich gelukkig grotendeels in harmonie heeft voltrokken.
Dus ja, het is absoluut het einde van een tijdperk, maar tegelijkertijd is het een nieuw begin, zowel voor mijn ex die een nieuwe liefde heeft gevonden (wat ik haar natuurlijk van harte gun), maar ook voor mezelf. Ik sta aan het begin van een nieuwe fase, waarin ik eindelijk volledig mezelf kan zijn.

Liefs, Remke xxx

Het ene moment lijken bepaalde zaken helemaal vast te zitten en is het onduidelijk wanneer er weer wat beweging in komt. Het volgende moment schieten diezelfde zaken als volleerde atleten uit de startblokken. Zo leek er in het afronden van mijn scheiding maar geen schot te zitten. De papieren waren door mijn aanstaande ex en door mijzelf op nota bene 5 (!) december 2016 getekend en via onze gezamenlijke advocaat aan de rechtbank Den Haag aangeboden, maar het was inmiddels bijna half februari en taal noch teken van de rechtbank. Totdat geheel onverwachts op dinsdag 14 februari 2017 (jazeker, op Valentijnsdag; ja, dat verzin je niet!) de echtscheidingspapieren op de deurmat ploften. Eindelijk! We kunnen nu de volgende stap zetten, te weten de akte van berusting (ja, ik heb het niet zelf bedacht hè  ;-) ) via onze advocaat aanbieden aan de ambtenaar van de burgerlijke stand in Zoetermeer, waarna deze bescheiden worden ingeschreven in het echtscheidingsregister. Daarmee is de echtscheiding een feit. Natuurlijk was het best even slikken toen die papieren tastbaar op de eettafel lagen, maar de realiteit is dat we nu in ieder geval de volgende stap in het proces kunnen zetten en dat is natuurlijk fijn, voor beiden.
Vervolgens had ik afgelopen donderdag mijn vierde gesprek met de psycholoog van het genderteam van het VUmc Amsterdam. De inschatting was dat we, nou ja we, de psycholoog vooral, ongeveer zes gesprekken nodig zou hebben om mij te leren kennen en om de diagnose 'genderdysforie' te kunnen vaststellen. Maar omdat ik zelf al zo ver was in mijn eigen proces (ik ging immers al als vrouw door het leven en ik had met de deskundigenverklaring in bezit reeds mijn voornamen én geslacht laten aanpassen in de Basisregistratie Personen, voordat ik mij had aangemeld bij het VUmc) was haar inschatting dat het wellicht iets sneller zou kunnen. En tot mijn aangename verrassing gaf mijn psycholoog in het vierde gesprek afgelopen donderdag aan dat zij zich in die vier gesprekkken een prima beeld heeft kunnen vormen over mij als om mijn dossier met een positief advies voor te leggen aan het genderteam. Zij zag geen enkele belemmering om mij toe te laten tot het behandeltraject, maar formeel gezien moet het genderteam die beslissing nemen. Maandag 6 maart aanstaande hoor ik de uitslag. Spannend!
Wat een week! De achtbaan die tijdelijk tot stilstand was gekomen (gelukkig niet in een looping) , stort zich nu weer vol overgave in de diepte en ik geniet ervan. Er gloort weer hoop en perspectief aan de einder. Niet alleen kan ik binnenkort woningen en appartementen bezichtigen, ik kan dan ook daadwerkelijk een bod uitbrengen in een poging om een eigen plekkie te bemachtigen. En daarnaast zal ik ergens in april of mei kunnen beginnen met de hormoonbehandeling (gemakshalve ervan uitgaand dat ik maandag 6 maart a.s. groen licht krijg). Het leven lacht mij weer toe.

Liefs, Remke xxx

Ik heb het jaar 2017 gebombardeerd tot het jaar van mijn wedergeboorte, het jaar waarin Remke tot wasdom moet komen en waarin ik een eigen stekkie moet vinden. Immers, mijn aanstaande ex en haar nieuwe vriend kopen mij uit, zoals dat netjes heet, en ik zal dus op zoek moeten naar andere woonruimte. Geheel vrijwillig overigens, want ik wil zalf heel graag op een andere plek als het ware opnieuw beginnen. En dat betekent dat ik sinds begin 2016 aan het rondkijken ben naar andere woonruimte. In de eerste helft van 2016 was dat geen enkel probleem: het aanbod was groot en de prijzen alleszins redelijk. Maar inmiddels is die situatie drastisch veranderd. De vraag naar koopwoningen/-appartementen is sterk toegenomen, het aanbod daalt, terwijl de prijzen stijgen. Tja, dat zijn de wetten van de vrijemarkteconomie. Vooralsnog maak ik mij geen al te grote zorgen en wil ik nu vooral vaststellen waar ik graag zou willen wonen, waar ik mij op mijn gemak zou voelen: welke plaatsen, welke wijken, welke straten? Waar mijn eigen plekkie aan moet voldoen? Tja, ik heb best veel noten op mijn zang! Ik zoek een appartement met twee (ruime) slaapkamers (één voor mijn dochter en één voor mijzelf) en een ruime woonkamer, omdat ik graag mijn bureau en twee boekenkasten uit mijn huidige studeerkamer in de woonkamer wil plaatsen. De woonkamer moet daarmee voldoende ruim zijn: om en nabij de 38 vierkante meter. En o ja, liefst een aparte ruimte voor de wasmachine, dus niet weggemoffeld in de keuken of badkamer. En omdat ik erg van (zon-)licht houd, wil ik veel ramen en een balkon of terras op het westen of zuidwesten. En natuurlijk zou het heel fijn zijn als de badkamer en de keuken naar wens zijn, zodat ik in ieder geval die de eerste jaren niet hoef te vervangen. Dat is het ideaalplaatje. De praktijk zal zonder meer weerbarstiger zijn en dan zal ik de verschillende eisen en wensen tegen elkaar moeten afwegen. Maar gelukkig ben ik behept met twee rechterhanden, dus als de nood aan de man komt (nooit aan de vrouw, dat is opvallend nietwaar ;-) ), dan zou ik zelf het één en ander kunnen klussen.
Ik heb er in ieder geval heel veel zin in. Het klinkt misschien wat vreemd, want dit nieuwe begin betekent tevens definitief het einde van de relatie met de vrouw met wie ik meer dan 35 jaar lief en leed heb gedeeld, maar ik weet dat we beide inzien dat dit de enige weg is die we kunnen bewandelen om weer gelukkig te worden. Voor mij is die weg wellicht wat kronkeliger: immers, ik moet andere woonruimte zien te vinden en ik ga voor het eerst als alleenstaande én als vrouw door het leven. Wat een spannend en soms ook beangstigend idee. Maar dat is inherent aan een nieuw begin.

Liefs, Remke xxx

Nee, was het maar waar! Ik ben inmiddels zo'n kleine anderhalf jaar aan de hormonen, waarvan het laatste jaar onder toezicht van mijn huisarts en de eerste zes maanden, nou ja, een beetje illegaal. Ik heb het hier over de anti-conceptiepil. Ik ben primair met de anti-conceptiepil begonnen om mijn gezichtsbeharing terug te dringen in combinatie met het laseren van mijn gezicht. Een prettige bijwerking van de pil was het groeien van mijn borsten. Daar moet je je overigens niet te veel van voorstellen. Ik heb het dan over een toename van circa 2 centimeter, maar het voelde erg fijn, vrouwelijk. En anders dan bij bodybuilders - waar het vooral spierweefsel is - groeide bij mij daadwerkelijk borstklierweefsel. De anti-conceptiepil bevat een redelijke dosis vrouwelijke hormonen, maar wat ik node mis is een remmer van mijn mannelijke hormonen, waarvan de productie tot op hoge leeftijd doorgaat helaas. Die remmers mag mijn huisarts echter niet voorschrijven en dat betekent een doorverwijzing naar het VUmc, zorgteam Genderdysforie, in Amsterdam. Dat is een traject dat ik eigenlijk had willen vermijden, omdat ik mezelf niet als ziek of als patiënt beschouw. Maar dat verandert heel snel zodra je een ziekenhuis binnenwandelt, want de eerste handeling die je moet verrichten is het aanvragen van een patiëntenpasje. En daarmee ben ik sinds 19 oktober 2016 officieel een 'patiënt' bij het VUmc. Ja, er zijn ergere dingen, ik weet het.