Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Nederland staat/stond internationaal alom bekend om zijn tolerante houding jegens minderheden, of dit nu ging om medelanders zijn met een migratieachtergrond, homoseksuelen of mensen met een andere religie. Door het opkomend populisme, ook in Nederland, staat deze tolerante houding de laatste jaren flink onder druk. Als ik inzoom op de positie van transgenders, dan is het beeld nog minder rooskleurig. "Uit nieuw onderzoek blijkt dat ruim 40% van de bevraagde transpersonen met discriminatie te maken heeft gehad: van ontslag tot pesterijen op de werkvloer. Hun tevredenheid over de eigen positie op de arbeidsmarkt leidt daaronder. Slechts 30% is tevreden. Terwijl van de transpersonen die geen last hebben van die discriminatie 60% tevreden is. Transgender Netwerk Nederland (TNN) vindt het zorgelijk dat de toenemende zichtbaarheid van trans personen nog niet leidt tot emancipatie op de werkvloer." (Bron: https://www.transgendernetwerk.nl/4715-2/)
Natuurlijk, in andere landen is het aanmerkelijk slechter gesteld mocht je daar als transgender worden geboren. Eigenlijk moet ik praten over 'transgender personen', want ik ben natuurlijk op de eerste plaats gewoon een persoon, een mens en veel meer dan alleen een transgender.
Wat veel mensen niet weten is dat ook de Nederlandse overheid (wellicht moet ik zeggen, de Nederlandse samenleving) het lange tijd niet echt goed voorhad met transgender personen. Ik liep al jaren rond met de gedachte om mijn voornaam en met name mijn geslacht in overeenstemming te brengen met mijn gevoel, mijn gender. Ik wilde graag als vrouw worden geregistreerd in de Basisregistratie Personen. Echter tot 1 juli 2014 (ja, het staat er echt, 1 juli 2014) was het alleen mogelijk om je geslacht te laten aanpassen in de Basisregistratie Personen (BRP) indien je én een geslachtsaanpassende operatie had ondergaan én indien je onvruchtbaar was gemaakt. Ja, jullie lezen het goed, onvruchtbaar was gemaakt! De toenmalige wet schreef voor dat een transgender persoon onvruchtbaar moest zijn gemaakt, wilde deze persoon zijn/haar geslacht (en voornaam) laten aanpassen in de BRP. Blijkbaar waren de overheid en daarmee wij als samenleving bang dat transgender personen zich zouden voortplanten en dat er dus meer van 'ons soort mensen' geboren zouden worden. Onvoorstelbaar dat zowel de toenmalige Tweede Kamer als de Eerste Kamer hebben ingestemd met een dergelijke wet!? Wat primitief, wat kortzichtig en wat denigrerend naar transgender personen toe. En dat voor een land dat zich laat voorstaan op tolerantie en diversiteit. Om die reden heb ik gewacht tot de wetswijziging van 1 juli 2014, waarbij beide eisen zijn losgelaten. Ik heb namelijk (nog) niet de behoefte aan een geslachtsaanpassende operatie. Sind 1 juli 2014 volstaat een 'deskundigenverklaring transgender' als bedoeld in artikel 28a van het Burgerlijk Wetboek. Een dergelijke verklaring wordt afgegeven door een gecertificeerde deskundige, veelal een psycholoog. Met die verklaring op zak heb ik mijn geslacht en voornamen laten aanpassen in de BPR, die basis is  voor alle officiële documenten, waaronder rijbewijs en paspoort. Mijn deskundigen verklaring hangt netjes ingelijst in mijn studeerkamer ;-)

Vrijdag 3 maart 2017 (voor de oplettende lezers, inderdaad 03-03) viel een enveloppe van onze advocaat op de deurmat met daarin de verwachte bevestiging van een ambtenaar van de burgerlijke stand van Zoetermeer dat het echtscheidingsconvenant, zoals vorige maand bekrachtigd door de rechter, is ingeschreven in het echtscheidingsregister en wel per 20-02 (hmm... ja sorry, ik heb iets met cijfers ;-) ). Daarmee is de echtscheiding wettelijk een feit. Slik... :(
Met het inschrijven van het document in het echtscheidingsregister heeft deze ambtenaar, die naar eer en geweten heeft gehandeld, onbewust maar wel formeel een streep gezet onder mijn relatie met L., een relatie die ruim 36 jaar heeft geduurd. En natuurlijk, als je samen een dergelijk traject ingaat, dan weet je dat dit het uiteindelijke resultaat zal zijn, maar toch... Als je het dan zwart-op-wit ziet staan, is het toch best wel confronterend en gingen mijn gedachten automatisch terug naar ons gedeeld verleden.
Niet dat ik met wrok omkijk naar de tijd die we samen hebben doorgebracht, integendeel. Ondanks de emotionele worsteling met mezelf, heb ik met L. mooie jaren beleefd. Eerst heel romantisch met ons tweetjes, later, na de geboorte van beide kinderen, gezellig met ons viertjes. De vele fotoboeken en herinneringen zijn het levende bewijs van deze periode van overwegend geluk en voorspoed. Natuurlijk, de laatste jaren waren best moeizaam, voor een belangrijk deel omdat het mij domweg niet langer lukte mijn gevoelens van vrouw-zijn te onderdrukken; ik kon het gewoon niet meer opbrengen. Ik realiseer mij terdege dat dit voor alle partijen een erg moeilijke periode is geweest, die nu wordt afgesloten met een echtscheiding, die zich gelukkig grotendeels in harmonie heeft voltrokken.
Dus ja, het is absoluut het einde van een tijdperk, maar tegelijkertijd is het een nieuw begin, zowel voor mijn ex die een nieuwe liefde heeft gevonden (wat ik haar natuurlijk van harte gun), maar ook voor mezelf. Ik sta aan het begin van een nieuwe fase, waarin ik eindelijk volledig mezelf kan zijn.

Liefs, Remke xxx