Ik maak graag gebruik van citaten, omdat achter veel citaten een hele wereld schuilgaat, een wereld die je dan niet hoeft te beschrijven. Door stil te staan bij een bepaald citaat en er mijn gedachten over te laten gaan, word ik weer op andere gedachten gebracht en stel ik af en toe mijn mening bij. Ik zou een boek kunnen schrijven naar aanleiding van de vele citaten waar ik de afgelopen jaren gebruik van heb gemaakt, maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Ik heb wel een top 5 samengesteld van citaten die mij nu nog steeds zeer aanspreken, omdat zij mij persoonlijk raken.
Op nummer 5 staat een citaat dat ik in november 2016 tegenkwam in een gezellig eetcafé in Tilburg, waar ik een meet&greet had met een naamgenote, de Tilburgse Remke. In dat eetcafé hing aan de muur: "Wees altijd een eerste klas versie van jezelf in plaats van een tweederangs versie van een ander." Een op het eerste oog zo vanzelfsprekende uitspraak, maar als je er iets langer over nadenkt, is de conclusie wellicht dat je soms minder jezelf bent dan je zou willen. Als ik naar mezelf kijk, moet ik vaststellen dat ik erg lang het leven van een 'ander' heb geleid. Niet zozeer qua karakter (wat dat betreft ben ik gewoon mezelf gebleven), maar vooral naar anderen toe. Ik paste mij aan aan wat anderen verwachten van een jongen, van een man. Ik heb mezelf anders voorgedaan, puur om te overleven, om het mezelf niet nog lastiger te maken. Dat een dergelijke houding uiteindelijk gaat knellen, is duidelijk en dat is precies de reden dat ik een paar jaar geleden het roer heb omgegooid en ik op zoek ben gegaan naar die eerste klas versie van mezelf. Of ik die versie ook daadwerkelijk heb gevonden, dat laat ik graag aan anderen over.
Nummer 4 sluit hier uitstekend op aan: "Het mooiste wat je kunt worden is jezelf." Uiteindelijk is dat waar alles om draait; jezelf worden of jezelf zijn. Dit impliceert voor mij ook 'mezelf accepteren', inclusief mijn imperfecties en tekortkomingen. Die heb ik plekjes gegeven in mijn leven en die laat ik vooral niet mijn leven gaan bepalen. Het is voor mij bijvoorbeeld heel makkelijk om te blijven hangen in een klaagzang: ja, bij de geboorte het verkeerde lichaam meegekregen en dan ook nog eens op jonge leeftijd mijn haar verliezen. Tuurlijk, er is altijd wel iets om over te klagen. En natuurlijk heb ik ook heus wel eens de pest in dat ik met dat rare mannenlichaam zit opgescheept, maar ik zie altijd wel weer de positieve kanten ervan in: ik kan nu eindelijk mezelf zijn, ja met alle ongemakken van dien, maar wel geheel mezelf en dat ik het mooiste dat ik mezelf ooit cadeau heb gedaan.
Op nummer 3 staat: "Walk a mile in my shoes, then see what I see, feel what I feel, THEN maybe you'll understand why I do what I do. Until then,... DON'T JUDGE ME." Dit citaat kan mij nog altijd heel erg emotioneren en roept zowel positieve gevoelens als gevoelens van boosheid en verdriet op. Zonder nu direct te willen generaliseren, kan ik niet anders dan concluderen dat er nog altijd een (grote) groep mensen is, die meent anderen te moeten beoordelen en te veroordelen, zonder deze groep anderen goed te kennen. Of het nu gaat om anderen met een andere geloofsovertuiging, met een andere huidskleur, met een andere beleving van sekssualiteit of zoals in mijn geval met de aandoening 'genderdysforie'. Waarom? Waarom is de tolerantie soms zo ver te zoeken? Verplaats je nu eerst eens in die ander: 'walk a mile in her of his shoes'. Als ik het op mezelf betrek, dan is helaas de observatie dat er nog altijd mensen zijn die mij maar een vreemd verschijnsel vinden en vervolgens menen dat zij dat ook mogen uiten al dan niet in mijn directe nabijheid. Geen idee wat deze mensen bezielt!? Ze geven in ieder geval blijk van een volledig gebrek aan empathisch vermogen. Gelukkig kom ik veel meer mensen tegen die mij wel gunstig zijn gezind.
We komen in de buurt van mijn meest favoriete citaat, maar eerst nummer 2: "I love the person I've become, because I fought to become her." Dit citaat behoeft eigenlijk geen nadere toelichting: ik heb een heel groot deel van mijn leven (ruime 50 jaar) geworsteld met mijn identiteit, op zoek naar antwoorden op ingewikkelde levensvragen, waarvan het antwoord mij soms angst inboezemde. Maar als je dan uiteindelijk na al die jaren van stijd jezelf hebt gevonden, beter, jezelf hebt veroverd op jezelf, ja dan mag ik met een gerust hart zeggen dat ik heel blij ben met de persoon die ik nu ben, Remke.
En dan op nummer 1 (op de achtergrond licht tromgeroffel) vinden jullie echt met een straatlengte voorsprong de oneliner van Loesje: "Transgender, niet omdat ik anders wil zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn." Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik er niet van houd om in het middelpunt van de belangstelling te staan, integendeel. Laat mij maar lekker op de achtergrond, daar voel ik mij het meest op mijn gemak. Gedurende een heel groot deel van mijn leven heb ik mij die instelling kunnen permitteren. Echter met het uit de kast komen als transgender, was het stante pede gedaan met mijn leventje op de achtergrond. Vanaf dat moment stond en sta ik in het - door mij zo verfoeide - middelpunt van de belangstelling. Waar ik kom, kijken mensen naar mij. Of het nu op een verjaardagsfeestje, de trein, een winkel of gewoon op straat is: ik val op. In het begin vond ik dat best moeilijk, maar nu ben ik er volledige aan gewend. Tja, ik ben nu eenmaal anders dan anderen, het zij zo. Niet omdat ik anders wíl zijn, maar omdat ik mezelf wil zijn.
Liefs, Remke xxx
