Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Maandag 8 mei jl. ben ik geïnterviewd door dagblad Trouw naar aanleiding van het uitkomen van een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau, waaruit blijkt dat het aantal wijzigingen in geslachtsregistratie sterk is toegenomen, maar dat transgenders nog altijd een kwetsbare groep zijn: transgenders zitten vaker dan gemiddeld zonder baan en hebben gemiddeld een laag inkomen. Dagblad Trouw had mijn naam doorgekregen van Transgenders Netwerk Nederland, waar ik ambassadeur ben, en wilde van mij weten hoe ik mijn transitie heb aangepakt en hoe mijn omgeving, zowel privé als zakelijk, daarop heeft gereageerd. De neerslag van het interview, dat dinsdag 9 mei uitkwam, vind je hier: https://www.trouw.nl/samenleving/forse-toename-van-het-aantal-transgenders~a744689c/
Hoe het mij in mijn privéleven is vergaan, dat hebben jullie in mijn blogposts kunnen lezen. Met mijn werkomgeving, te weten het Nationaal Archief in Den Haag waar ik als IT'er werkzaam ben, heb ik het enorm getroffen: mijn collega's hebben mij gesteund in mijn proces;  nooit heb ik een onvertogen woord gehoord, integendeel. Ik moet er wel bij zeggen dat ik mijn collega's deelgenoot heb gemaakt van mijn transitie: zij hebben mij geleidelijkaan zien veranderen van Remco, hun 'mannelijke' collega in Remke, hun vrouwelijke collega. En nieuwe collega's weten natuurlijk niet beter. Die komen af en toe in oude stukken nog wel de naam Remco tegen en zullen vermoeden dat ik ooit als Remco door het leven ging. 
Toen ik de woensdag nadat Trouw was uitgekomen naar beneden ging om een cappuccino te bestellen - we hebben in de hal bij onze ingang een koffiebar die wordt gerund door vrijwilligers - werd ik enthousiast ontvangen door de dienstdoende vrijwilligster die eerst tegen mij zei:"Een cappuccino nietwaar? Om vervolgens te zeggen: "U stond gisteren in de krant hè?" Dat kon ik alleen maar bevestigend beantwoorden. Vervolgens zei deze dame tegen mij dat zij het zo leuk en moedig vond dat ik als transgender en als iemand die zij kende, in de krant stond dat zij daarom een cadeautje voor mij had gekocht. Een toilettastje met verschillende beauty producten. Ik stond perplex. Wat vond ik dat ontzettend lief van deze mevrouw, die mij overigens alleen kent van de cappuccino's die ik dagelijks beneden bestel. Mijn dag kon niet meer stuk! Wat was dat een lief gebaar!!!

Liefs, Remke xxx

Ik moet de laatste tijd regelmatig denken aan het prachtige liedje 'Laat me' van Ramses Shaffy. De eerste zinnen van de songtekst luiden alsvolgt: "Ik ben misschien te laat geboren, of in een land met ander licht. Ik voel me altijd wat verloren, al toont de spiegel mijn gezicht."
Ik word altijd een beetje melancholisch wanneer ik dit liedje hoor, omdat het zo herkenbaar is. Ik ben weliswaar niet te laat geboren, eerder te vroeg. Maar ik voel mij wel regelmatig een beetje verloren in een wereld die toch vooral denkt in of man of vrouw, kortom, heel binair. En natuurlijk heb ik reuze mijn best gedaan om mij aan dat concept aan te passen, maar daarin ben ik slechts ten deel geslaagd. De buitenwereld ziet mij doorgaans als een vreemd fenomeen, al moet ik zeggen dat de houding jegens transgenders best ten goede is gewijzigd ten opzichte van een aantal jaar geleden. En wellicht juist daarom heb ik het gevoel niet te laat maar juist te vroeg te zijn geboren, namelijk in een tijd dat het woord 'transgender' niet eens bestond en transseksuelen elkaar opzochten in 'schimmige' achterkamertjes van de toenmalige NVSH, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorimg. Het taboe op transseksualiteit was zo groot dat menig transseksueel er alles aan deed om zijn of haar ware gevoelens tot de andere sekse te behoren, zorgvuldig verborgen hield en alleen in de veilige omgeving van de verenigingsavonden voor die gevoelens durfde uit te komen. En ik kan het weten, want ik ook heb een tijd de T&T avonden bezocht en wel in Utrecht, toentertijd op de Wittevrouwensingel (what's in a name ;-) ).
Hoe anders is het tegenwoordig! Bij kinderen met genderdysforie, zoals de 'aandoening' officieel heet, wordt die diagnose veel eerder gesteld en kan worden overwogen de puberteit via medicatie uit te stellen, waardoor zij op een leeftijd van 18 jaar zelf kunnen besluiten waar hun hart ligt. Ik heb die optie nooit gehad met als gevolg dat de zogenoemde secundaire geslachtskenmerken bij mij alle ruimte hebben gekregen om zich te manifesteren. Vooral het lager worden van de stem is een onomkeerbare ontwikkeling, waar ik dagelijks mee word geconfronteerd. Tijdens telefoongesprekken word ik standaard met 'meneer' aangesproken en om iedere keer uit te leggen dat ik een mevrouw ben, gaat op een gegeven moment ook best tegenstaan. Gedane zaken nemen echter geen keer, dus ik zal hiermee moeten leren leven. Om in stijl met Ramses af te sluiten: "Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan."

Liefs, Remke xxx