Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Naar aanleiding van het aanvragen van een arbeidsongeschiktheidsverzekering bij Loyalis heb ik een hele waslijst aan (medische) vragen moeten beantwoorden. Dat heb ik netjes een week of twee geleden gedaan. Toen vandaag een enveloppe van Loyalis op de deurmat plofte dacht ik: dat zal de polis zijn. Het is geregeld, mooi.
Niets bleek minder waar! Naar aanleiding van mijn ingevulde vragenlijst blijkt Loyalis zeer geïnteresseerd in mijn rugklachten (in de afgelopen 40 jaar ben ik 4 of 5 keer bij een fysiotherapeut geweest), in mijn 'transgenderschap' (ja, serieus, dat woord werd door hen gebezigd) en in mijn psycho-mentale problemen (nooit geweten dat ik die had! En daar heb ik ook zeker geen melding van gemaakt in die vragenlijst). Was getekend, de adviserend geneeskundige van Loyalis!?
Ik wist niet wat ik las: mijn transgender-zijn werd letterlijk aangeduid als een ziekte, een aandoening, een gebrek of een klacht! Was die adviserend geneeskundige van Loyalis nu helemaal gek geworden. In welke eeuw denkt die meneer (ik weet dat het een meneer is) dat we leven?  En waar haalt deze figuur het recht vandaan om mijn transgender-zijn te duiden als een ziekte, een aandoening, een gebrek of een medische klacht? Waarschijnlijk beschouwt Loyalis homoseksualiteit ook nog als een ziekte. Als klap op de vuurpijl word mij gevraagd aan te geven sinds wanneer ik 'deze aandoening' heb??? Weet deze adviserend geneeskundige dan echt niet dat de kern van transgender-zijn is dat je bent geboren in het 'verkeerde' lichaam en dat het niet iets is dat je in de loop der jaren opdoet als ware het een verkoudheid of een zomergriepje.
Ik ben boos, teleurgesteld en verdrietig over zoveel onbegrip en onwetendheid bij deze verzekeraar en dan met name bij deze persoon die door moet gaan als adviserend geneeskundige en die mijn dossier moet beoordelen. Dit deelaspect van mij - ja, ik ben een transgender, maar ik ben op de eerste plaats een mens - wordt nu ten onrechte gemedicaliseerd. Het transgender-zijn heeft helemaal niets van doen met het risico arbeidsongeschikt te worden. Deze vragen worden - naar ik verwacht - toch ook niet gesteld aan cisgenders? Ja, meneer de adviserend geneeskundige, zoek op Google maar op wat dat woord betekent!
En tenslotte wenst deze adviserend geneeskundige, wiens naam ik uit respect niet zal noemen, dat ik hem machtig om contact op te nemen met mijn huisarts, mijn bedrijfsarts en mijn behandelend specialist. Ik heb werkelijk geen idee aan welke specialist wordt gerefereerd, maar dat terzijde. Ik ga maandag eerst maar eens bellen met Loyalis en het liefst wil ik de betreffende adviserend geneeskundige spreken. Gelukkig heb ik de zondag om weer kalm te worden, want op dit moment ben ik echt boos en dat overkomt mij niet snel!

Liefs Remke xxx

Na onze studiereis naar San Francisco en Palo Alto eind maart, was het plan om de resultaten van die studiereis terug te koppelen naar de rest van het personeel van het Nationaal Archief op een zogenoemde 'maandagochtend presentatie' die van 9 tot 10 uur zou plaatsvinden. We hadden alle vier ons eigen deel van de presentatie voorbereid en die betreffende maandagochtend zouden we de vier presentaties integreren. Onze directeur stelde voor om extra vroeg (rond 8:15 uur) bij elkaar te komen om dat te doen. Hij keek ons aan aan en vroeg mij of dat een probleem was. Nou nee, antwoordde ik, want dan zit ik normaliter al een uur achter mijn bureau. Op de vervolgvraag van de directeur hoe laat ik dan in de middag naar huis ga, moest ik even nadenken. Niet omdat ik het antwoord niet wist, maar meer omdat ik niet wist of ik dat antwoord wel wilde delen. Na een korte aarzeling gaf ik aan rond 17. 30 - 17:45 naar huis te gaan.
Het uitspreken hiervan ten overstaan van mijn collega's was wel een soort van wake-up call. Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik ben weliswaar geen psycholoog, maar de verklaring is niet al te ingewikkeld: ik heb mezelf jaren op mijn werk gestort om maar vooral niet het hoeven 'voelen'. De gevoelens van frustratie, verdriet en onmacht wilde ik niet toelaten tot mezelf, omdat ik niet kon instaan voor de gevolgen. En dan is werk, en ik heb nog een leuke baan ook, een prima bezigheid om mij volledig op te storten. Ik maak inderdaad lange dagen: ik ga vroeg naar mijn werk, blijf lang hangen, kom laat thuis, schuif aan tafel aan voor het avondeten en rond 22:00 uur zoek ik mijn bed op, want om 5:45 uur gaat de wekker weer. Een prima aanpak om mijn gevoelsleven onder controle te houden. Want laten we wel wezen, dat heb ik best lang volgehouden (een jaartje of 30), maar uiteindelijk laten die gevoelens zich niet voor eeuwig onderdrukken; de vulkaan begon te borrelen en ik kon uiteindelijk niet anders dan mijn ware gevoelens geleidelijk aan de ruimte te geven. Ik gaf ze bij wijze van spreken een vinger, maar ze namen mijn hele hand, wat zeg ik, beide handen. En de vrouwelijke hormonen die ik inmiddels was gaan slikken kozen overduidelijk partij voor mijn ware gevoelens, die via de uitbarstende vulkaan naar buiten werden geschoten, ongecontroleerd. Een kennis van mij sprak gekscherend over 'weekmakers', want inderdaad, door die vrouwelijke hormonen kan ik sindsdien de waterlanders maar met moeite binnen houden en dat is prima. Ik heb lang genoeg mijn gevoelens weggedrukt.
Ik probeer sinds kort mijn leven wel te beteren door normale werkdagen te draaien van 9 uur (ik werk 4x9 uur). Niet dat dat direct slaagt, maar vorige week lukte het mij zowaar om de werkdagen te beperken tot 9:15 uur en 9:30 uur  ;-)
En afgelopen donderdag heb ik zelfs mijn werklaptop op mijn werk achtergelaten; dat doe ik anders nooit. Kortom, ook deze transitie geef ik langzaam aan handen en voeten. Ja, ik was/ben een workaholic, maar nu ik weet wat daar achter zit, kan ik er beter mee omgaan en het langzaam afbouwen en een begin maken met het genieten van het leven als Remke. En dat is best nog een hele opgave, want de weg van Remco naar Remke was een lange en een moeizame, maar de weg van workaholic naar levensgenieter is zeker niet korter, al ga ik mijn stinkende best doen deze weg wel sneller af te leggen. En als hardloper moet dat toch lukken ;-)

Veel liefs,  Remke xxx