Hokjes? Wat nou hokjes...!?

Het zal jullie niet zijn ontgaan dat ik mij de laatste tijd op het bloggersfront erg rustig heb gehouden. Deels vindt dat zijn oorzaak in de voorbereidingen van mijn verhuizing naar Alphen aan den Rijn, deels in de verhuizing zelf en alles wat daar bij komt kijken. Maar belangrijker is dat ik naar mijn gevoel de reis naar mezelf heb afgerond. Ik heb jullie de afgelopen jaren (vanaf begin 2014) deelgenoot gemaakt van de interne worsteling, de zoektocht naar mijn ware ik en de gevolgen daarvan voor mijn directe omgeving. Die worsteling en zoektocht zijn inmiddels afgerond. Ik heb mezelf gevonden: ik ga sinds 6 juni 2016 (0606) door het leven als Remke Charlotte Verdegem, geslacht vrouw, op basis van de 'transgenderverklaring', die ik 31 mei 2016 heb verkregen na een twee uur durend gesprek met een psycholoog. Daarmee is feitelijk een einde gekomen aan mijn queeste. Ik had van een professional de bevestiging dat ik inderdaad bij mijn geboorte het verkeerde lichaam heb gekregen van moeder natuur (en bedankt hè). Dat wist ik zelf natuurlijk al lang, maar het is fijn, en in dat geval ook noodzakelijk, dat een professional dat bevestigt.
In oktober 2016 had ik vervolgens mijn intake bij VUmc/genderkliniek, omdat ik de via mijn huisarts reeds gestarte hormoontherapie (vrouwelijke hormonen) wilde uitbreiden met anti-testosteron om af te komen van die vermaledijde mannelijke hormonen. Na 4 van de doorgaans 6-10 gesprekken met de pyscholoog was ook zij overtuigd van de diagnose 'genderdysforie' en mocht ik starten met de door VUmc nauw gemonitorde hormoontherapie.
Waar mijn worsteling met mezelf een happy end kende met de erkenning 'transgender' te zijn en met de wijziging voor de wet van mijn voornamen en geslacht, kende de worsteling met mijn directe omgeving een minder gelukkige afloop. De relatie met mijn partner heeft deze worsteling helaas niet overleefd. Heel verdrietig om na ruim 37 jaar lief en leed te hebben gedeeld, uit elkaar te moeten gaan, maar gelijktijdig - althans in ons geval - een onvermijdelijke uitkomst.
Tijdens deze worsteling en zoektocht heb ik heel veel steun van jullie mogen ontvangen en daar wil ik een ieder heel hartelijk voor bedanken. Het eindresultaat zou weliswaar niet anders zijn geweest, maar het voelde wel heel fijn om deze weg niet alleen af te leggen, maar met jullie als supporters langs de kant van de weg.
Natuurlijk zijn er nog wat open eindjes, zoals de afweging al dan niet logopedie en al niet niet een borstvergroting, maar dat zijn voor mij geen cruciale keuzes die de kern van mijn wezen raken.
Wat ik met deze blog - met daarin nog mijn oude naam  - ga doen weet ik nog weet. Wellicht neem ik er afscheid van en stop ik hier met bloggen, wellicht blijf ik hier gewoon melding maken van de wederwaardigheden waar ik als mens én transgender mee word geconfronteerd. En misschien ga ik op deze blog - op verzoek van velen- Indische gerechten uit de doeken doen.
Hoe dan ook, het ga jullie goed!

Liefs, Remke xxx