Hokjes? Wat nou hokjes...!?

5 december 2017. Heerlijk avondje is gekomen. Voor veel mensen, en vooral voor kleine kinderen, heeft 5 december een feestelijke en magische klank, terwijl deze dag voor mij sinds 22 jaar een hele andere gevoelswaarde heeft gekregen. 5 december is namelijk ook de verjaardag van mijn moeder. Zij zou vandaag 84 jaar zijn geworden. Helaas heeft het zo niet mogen zijn: op 61-jarige leeftijd werd zij getroffen door een fatale hartaanval. De liefste moeder van de wereld, die mij het leven had geschonken én die mij een beetje begreep, werd van het ene op het andere moment uit het leven gerukt. Niemand heeft afscheid van haar kunnen nemen. Over en uit! Ik kan mij dat verschrikkelijke telefoontje van het ziekenhuis nog herinneren als de dag van gisteren. Het ziekenhuis kon mijn vader niet bereiken en ik was blijkbaar de nummer twee op hun bellijst.

Mijn moeder nam en neemt een heel speciaal plekje in mijn hart in. Zij vermoedde al in een vroeg stadium dat ik anders was dan mijn beide broers, dan andere jongetjes en dat ik meer eigenschappen had en/of gedrag vertoonde van een meisje dan van een jongen. De tijdgeest was er echter niet naar om daar nu direct iets mee te doen: het woord 'transgender' bestond niet en op transseksualiteit berustte een groot taboe. Mijn moeder wees mij wel heel subtiel op radiouitzendingen over transseksualiteit. Ik was toen een jaar of 14, een onzekere puber, worstelend met mijn gevoelens en met mijn gender (al had ik natuurlijk nog nooit van dat woord gehoord). Mijn beide ouders dachten echter dat het met mij wel goed ging, want ik was een rustige 'jongen' die nooit problemen veroorzaakte en 'zijn' best deed op school. Hun aandacht ging vooral uit naar mijn twee broers, die het mijn ouders veel lastiger maakten. Mijn interne worsteling wist ik voor mijn ouders blijkbaar heel goed te verbergen en die worsteling zou nog vele jaren voortduren, zoals jullie inmiddels weten.
Wat jullie echter niet weten, is dat mijn moeder heel graag een dochter had willen hebben. Zij gaf echter geboorte aan drie zonen, nou ja, twee zonen en mijn persoontje. Het is des te verdrietiger dat mijn moeder de transitie van Remco naar Remke niet heeft mogen meemaken en omgekeerd, ik had zo graag het 'eindresultaat' van mijn lange reis met haar gedeeld, al zou de echtscheiding haar ongetwijfeld ook verdriet hebben gedaan. Nu heb ik die lange reis vooral in mijn eentje moeten afleggen. En niet alleen mijn vrouw-zijn heeft mijn moeder niet mee mogen maken, ook de geboorte van mijn mooie dochter Esmée, haar kleindochter, was mijn moeder niet meer gegund. De gedachte aan mijn moeder draag ik iedere dag met mij mee en het biedt enige troost als familieleden en vrienden stellen dat ik steeds meer op mijn moeder ga lijken. Op die manier leeft mijn moeder een klein beetje in mij voort. Dat doet mij wel goed, ofschoon het verdriet natuurlijk blijft, ook nog na 22 jaar.

Voor altijd in mijn hart...

30 juni 2017 was het dan eindelijk zover. Na een serie gesprekken met de psycholoog had ik groen licht gekregen van het genderteam van VUmc om te starten met de hormoonbehandeling. Ik was weliswaar al anderhalf jaar aan de anti-conceptiepil via mijn huisarts, maar nu kreeg ik ook eindelijk 'cyproteronacetaat' (leuk woord voor galgje) om dat vermaledijde testosteron onschadelijk te maken. Maar voor je daadwerkelijk start, worden eerst vier buisjes bloed afgenomen (ik wist niet eens dat ik zoveel bloed had ;-) ) om een nulmeting te hebben. Allerlei stoffen in je bloed worden gemeten, variërend van gamma gt, kreatinine, glucose, hematocriet tot cholesterol en natuurlijk testosteron (mannelijk hormoon) en oestradiol (vrouwelijk hormoon). Na zo'n drie weken zouden de uitslagen zichtbaar zijn in mijn digitale medisch dossier. Toen ik de notificatie in mijn e-mailbox ontving, ben ik direct gaan kijken naar deze bloeduitslagen. Ik was natuurlijk vooral geïnteresseerd in de bloedwaarden van oestradiol en van testosteron. Bij de nulmeting bleek de waarde van oestradiol aan lage kant: minder dan 20 pmol/liter, waar deze waarde bij biologische vrouwen schommelt tussen de 184 en de 367 pmol/liter, ondanks het slikken van de anti-conceptiepil gedurende anderhalf jaar!? En desondanks hadden zich al lichamelijke veranderingen gemanifesteerd dankzij deze anti-conceptiepil (waaronder de vorming van borstklierweefsel) en dat stemde mij wel positief. Ik was meer verbaasd over de hoeveelheid testosteron in mijn bloed: 2,9 nmol/liter, waar deze normaliter schommelt tussen 0,8 en de 2,0 nmol/liter??? Ik was niet de enige die verbaasd was over deze hoge testosteronwaarde in mijn bloed. Ook mijn omgeving kon niet geloven dat ik een 'testosteronbom' was. Ik ben allesbehalve een macho, agressie is een woord dat in mijn vocabulaire niet voorkomt en qua spierontwikkeling ben ik een regelrecht ontwikkelingsland. Ik nam mij voor om opheldering te vragen aan mijn specialist bij de volgende afspraak, te weten 19 oktober 2017. Tijdens die afspraak werd ik eerst lichamelijk onderzocht, waarna ik haar vroeg of mijn dosis cyproteronacetaat niet moest worden verhoogd gezien de hoge testosteronwaarde in mijn bloed. Dit keer was het de endocrinoloog die verbaasd was en aangaf dat mijn testosteronwaarde voor een nulmeting juist aan de lage kant is. De normaalwaarde waar ik aan refereerde bleek die van biologische vrouwen te zijn en niet die van biologische mannen. Bij mannen ligt die waarde namelijk tussen 15 en 30 mol/liter! "Voor de wet - en dus ook voor het VUmc - ben je een vrouw en word je dus vergeleken met de waarden zoals die gelden voor (biologische) vrouwen." Tja, logisch natuurlijk. Met andere woorden, de waarde van 2,9 is weliswaar voor biologische vrouwen iets aan de hoge kant, maar voor een nulmeting best laag gezien het feit dat ik als man ben geboren. Kortom, waarschijnlijk heb ik altijd al weinig testosteron in mijn systeem gehad en ja, dat past inderdaad beter bij het beeld dat ik van mezelf heb. Eigenlijk ben ik dus altijd al een meisje geweest, niet alleen qua genderidentiteit, maar ook qua hormoonhuishouding ;-). Inmiddels slik ik ruim vier maanden cyproteronacetaat en is de bloedwaarde van testosteron verder gedaald naar 0,8 nmol/liter en daarmee zit ik aan de onderkant wat voor biologische vrouwen normaal is. Joehoe!

Liefs, Remke xxx