Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

zondag 31 december 2017

2017, een bewogen jaar...

Het einde van het jaar is traditioneel het moment om terug te kijken. Na al die jaaroverzichten (het nieuws, belangrijke sportgebeurtenissen, de oranjes en wat al dies meer zij) is het de beurt aan mij voor een heel persoonlijke terugblik op 2017. De mensen die mij echt goed kennen, weten dat ik niet houd van oneven getallen, nou ja, tenzij die getallen symmetrisch zijn, zoals bijvoorbeeld 1991 of mijn vorige huisnummer 141. In die zin ben ik blij dat 2017 er bijna opzit, al was 2017 - de eerlijkheid gebiedt dat te zeggen  - voor mij best een goed jaar, een jaar met de nodige hoogtepunten, maar natuurlijk ook met de onvermijdelijke dieptepunten.
2017 begon met een 'dieptepunt': het uitspreken van de echtscheiding door de Haagse rechtbank, waarmee een officieel einde kwam aan een relatie die 37 jaar heeft geduurd en waarin mijn ex en ik lief en leed hebben gedeeld. De echtscheidingspapieren ploften op Valentijnsdag (!)  op onze deurmat (tja, wat te denken van die timing), terwijl de echtscheiding zelf op 20 februari 2017 werd ingeschreven in de registers van de burgerlijke stand. Wel een mooie even én symmetrische datum, 20-02, maar dat terzijde. Enerzijds natuurlijk een verdrietig moment, anderzijds een moment waar zoals mijn ex als ik naar hadden uitgekeken, want nu konden we eindelijk verder met onze eigen levens. We hadden afgesproken dat mijn ex in ons oude huis zou blijven wonen en dat ik zou uitkijken naar andere woonruimte. Daarover later meer.
In diezelfde maand februari had ik mijn laatste gesprek met de psycholoog van het VUmc/genderkliniek in het kader van de diagnostische fase. Na 4 gesprekken (normaliter staan daar 6 tot 10 gesprekken voor) was ook mijn psycholoog ervan overtuigd dat ik bij mijn geboorte het verkeerde lichaam had meegekregen van moedertje natuur. Dat wist ik zelf natuurlijk allang, maar een deskundige moet dat wel bevestigen ;) Zij zou mijn casus met een positief advies voorleggen aan het VUmc/genderteam. Bij groen licht van het team zou ik mogen starten met de hormoonbehandeling. Dat groene licht kwam inderdaad eind februari, waarna ik alsnog 4 maanden moest wachten voor de afspraak met de endocrinoloog. Tja, als je eenmaal in die medische mallemolen zit, dan leer je wel geduld te betrachten.
Ondertussen was ik druk doende met het zoeken naar andere woonruimte, want volgens het echtscheidingsconvenant moest ik uiterlijk een jaar na inschrijving in het echtscheidingsregister mijn oude huis hebben verlaten. Ik wilde graag opnieuw kopen, ofschoon de markt op dat moment al enigszins overspannen was. Ik had veel woningen bezichtigd in Zoetermeer en Den Haag, maar bij geen enkele woning had ik een goed gevoel. Tot ik op Funda een woning zag in Alphen aan den Rijn (ik had mijn jachtterrein inmiddels vergroot). Na de eerste bezichtiging van die woning wist ik zeker: hier wil ik wonen. Het voelde direct intuïtief goed. Een week later (op een zaterdag)  bracht ik een bod uit. De maandag daarop deed de verkoper een tegenbod, waar ik mee kon leven. En daarmee was ik de trotse eigenaar van een poortwoning in Alphen aan den Rijn, een woning waar ik eindelijk echt mezelf zou kunnen zijn. Ik kwam met de verkoper overeen dat de overdracht bij de notaris op 15 september  zou plaatsvinden.
Maar voor het zover was, had ik donderdag 30 juni dan eindelijk mijn afspraak met de endocrinoloog voor de start van de hormoonbehandeling. Na wat lichamelijke testjes en de onvermijdelijke anamnese kreeg ik diezelfde dag twee recepten mee: één voor vrouwelijke hormonen (die slikte ik overigens al een jaar via mijn huisarts) en één voor pillen die het mannelijke hormoon testosteron onschadelijk zouden maken, waarmee de concentratie testosteron in mijn bloed zou dalen. Daarmee was voor mij de transitie bijna afgerond. Het enige dat ik nog overweeg is een borstvergroting aangezien het slikken van vrouwelijke hormonen slechts een beperkte groei van borstweefsel met zich meebrengt.
Terug naar mijn verhuisperikelen: vrijdag 15 september kreeg ik dan eindelijk de sleutel van mijn nieuwe woning, iets waar ik sinds het tekenen van de voorlopige koopovereenkomst in mei heel erg naar had uitgekeken. Op de bewuste vrijdag reed ik met mijn auto volgeladen met kluspullen naar Alphen aan den Rijn. Ik maakte nog een selfie terwijl ik de deur opende. Maar waar ik had verwacht een geluksgevoel te ervaren, werd ik overvallen door gevoelens van verdriet: ik realiseerde mij op dat moment dat dit écht het einde betekende van onze relatie. Een week later zou ik immers verhuizen en staat er definitief een punt achter een tijdperk. Dat gevoel overheerste die vrijdag, maar toen de dag daarop vrienden kwamen helpen met klussen, maakte dat gevoel al snel plaats voor een gevoelens van geluk: hier kan ik als Remke opnieuw beginnen, in een nieuwe omgeving. Hier kan ik dan eindelijk helemaal mezelf zijn.
2017 was in heel veel opzichten een roerig jaar voor mij. Ik weet natuurlijk niet wat 2018 voor mij in petto heeft, maar ik kan mij niet voorstellen dat het nieuwe jaar 2017 gaat evenaren qua dynamiek, maar de tijd zal het leren. Rest mij jullie te bedanken voor alle steun en liefde die ik heb mogen ontvangen het afgelopen jaar. Ik wens jullie een hele fijne jaarwisseling en een spetterend en voorspoedig 2018!

Liefs, Remke xxx

;;