Hokjes? Wat nou hokjes...!?

2018 was een jaar met hoogtepunten, maar ook zeker met de nodige dieptepunten, waarvan de zelfdoding van mijn broer op woensdag 3 januari 2018 er overduidelijk één is. Het jaar stond nog in de startblokken toen deze onheilstijding bij mij op de deurmat viel. Mijn broer had besloten zijn afscheidsbrief aan mij te richten, niet aan mijn vader (was dat niet 'logischer' geweest?) of aan mijn jongere broertje. Nee, deze twijfelachtige eer viel mij ten deel. Ik heb daar al een blogpost aan gewijd (https://remco20.blogspot.com/2018/01/niets-dan-goeds-over-de-doden.html), dus die zal ik hier niet herhalen. We zijn bijna een jaar verder en ja, ik heb de dood van mijn broer inmiddels een plekje kunnen geven, al zal ik er nooit helemaal vrede mee kunnen hebben.
Een ander dieptepunt dat een grote impact op mij heeft gehad, was mijn eerste echte confrontatie met agressie, gewoon omdat ik ben wie ik ben. Natuurlijk weet ik dat transgender personen, meer dan andere minderheidsgroepen, het risico lopen met agressie en geweld te worden geconfronteerd, Maar ik dacht altijd, dat zal mij niet overkomen. Want mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik een pacifist en vredestichter ben en conflicten, ruzies en dergelijke uit de weg ga. Ik ben mijn hele leven nooit in een vechtpartij beland, noch heb ik zelf ooit iemand geslagen. En nee, ik ben ook nooit het slachtoffer geweest van geweld of agressie, tot die bewuste zaterdag 24 maart 2018.
Zaterdag 24 maart jl. maakte ik als Remke mijn allereerste vrijgezellenfeestje mee in Utrecht van een goede vriendin. Het was reuze gezellig en ik heb het prima naar mijn zin gehad, maar op de terugreis ging het helaas mis. In de trein van Utrecht naar Alphen aan den Rijn koos ik voor een lege treincoupé. Ik dacht heerlijk in mijn eentje van de muziek op mijn iPhone te kunnen genieten. Op een gegeven moment kwamen drie mannen mijn treincoupé in. Ik heb geen idee waar die ineens vandaan kwamen, maar ik had er direct geen goed gevoel bij. Ik vermoed dat zij (te veel) hadden gedronken en op zoek waren naar 'een verzetje'. Zij zagen mij zitten en hadden blijkbaar in de gaten dat ik een trans vrouw was, want al snel hadden zij het over 'een omgebouwde vent' en wist ik dat ik wel eens in serieuze problemen zou kunnen komen. Mijn instinct gaf mij in om mij uit de voeten te maken, maar toen ik een poging deed om te vluchten, werd ik onderuit geschopt, waardoor ik op de grond viel. Het enige wat ik dacht was om mijn hoofd en gezicht te beschermen. Ik kreeg nog wat trappen in mijn buik en ribbenkast, waarna zij de benen namen. Ik ben mij ervan bewust 'geluk' te hebben gehad. Het had veel erger kunnen aflopen. En ja, achteraf gezien had ik natuurlijk aangifte moeten doen. Dat heb ik niet gedaan. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis en dit incident achter mij laten. Dit verhaal heb ik om die reden tot nu toe ook met niemand gedeeld. Deels omdat ik het zo snel mogelijk wilde vergeten en deels omdat ik mij ook schaamde, al weet ik niet precies waarvoor..!? Ja, misschien omdat ik zo onverstandig was om als vrouw alleen 's avonds laat in een lege treincoupé te gaan zitten? Maar nu ik dit opschrijf, realiseer ik mij dat dit natuurlijk onzin is. Het is helemaal niet mijn schuld, donder op! Afgezien van wat blauwe plekken en gekneusde ribben heb ik er geen blijvende schade aan overgehouden. Nou ja, mijn gevoel van veiligheid heeft een flinke knauw gekregen. Ik zal 's avonds ook nooit meer in een lege treincoupé gaan zitten. Ik zoek nu heel bewust medereizigers op, die er min of meer betrouwbaar uitzien, liefst in het gezelschap van kinderen ;).
Maar het mooie is dan toch dat deze gebeurtenis een positieve wending heeft genomen in het kader van 'omdenken', want het heeft mij wel doen besluiten om - veel actiever dan tot dat noodlottige moment - mij in te zetten voor de emancipatie en acceptatie van transgender personen, onder andere door het geven van voorlichting op (middelbare) scholen namens het COC Leiden, maar óók door als transgender zichtbaar te zijn en zichtbaar te blijven. Ik ga mij zeker niet verstoppen voor transfobe mensen, niet op social media en ook niet in het dagelijkse leven, al zal het reizen met de trein nooit meer hetzelfde zijn als voor die 24ste maart 2018.

Liefs, Remke xxx

Nawoord voor mijn vader, mijn tante, mijn ex, mijn kinderen en anderen die mij dierbaar zijn. Mocht deze blogpost jullie onder ogen komen, ik heb dit niet eerder met jullie gedeeld om jullie niet onnodig ongerust te maken. Het is gebeurd, het ligt achter me en het is wat mij betreft eenmalig.

Sinds mijn aanmelding als voorlichtster bij COC Leiden heb ik 6 blokuren (12 lesuren) voorlichting gegeven aan 3- en 4- havo scholieren over seksuele diversiteit en genderdiversiteit, verdeeld over twee middelbare scholen. Daarvoor had ik al op eigen houtje voorlichting gegeven op verschillende scholen, waaronder een MBO verpleegkunde.
Ik wil heel graag mijn verhaal doen aan scholieren op middelbare scholen, omdat ik nog altijd de illusie heb tijdens die lessen bij hen een zaadje te planten dat te zijner tijd zal uitgroeien tot iets moois dat acceptatie van mensen die 'anders' zijn, zal vergroten. Deels door kennis over te dragen, maar vooral door mijn eigen verhaal van 'uit de kast komen' te vertellen. Uit ervaring weet ik, en wetenschappelijk onderzoek heeft dat ook aangetoond, dat dit 'eigen verhaal' veruit het krachtigste middel is om een verandering in het denken van mensen over onder andere transgenders te bewerkstelligen en empathie bij hen los te maken voor mensen die 'anders' zijn dan zijzelf. Ik gebruik heel bewust momenten uit mijn eigen leven waarvan ik vermoed, nee waarvan ik wéét, dat zij zich daar iets bij kunnen voorstellen, zoals het moment dat ik mijn kinderen vertelde dat ik transgender was. Mijn dochter was toen 15 jaar, de leeftijd die de leerlingen in de betreffende klassen ook hebben. Zij kunnen zich voorstellen hoe moeilijk zij het zouden vinden als hun vader zo'n ontboezeming met hen zou delen. Of hoe eenzaam het voor mij moet zijn geweest als 15-jarige puber om een dergelijk geheim zo lang bij me te dragen en niet te durven delen. Met mijn coming out verhaal zie ik de impact die mijn verhaal op hen heeft: ik weet zeker dat het hen raakt en hopelijk gaan ze daar iets mee doen, nu of op de wat langere termijn.
Ik ben natuurlijk niet zo naïef dat ik denk op deze wijze de wereld te verbeteren - die tijd van idealisme ligt inmiddels ver achter me - maar ik ben al heel blij als een paar leerlingen naar huis gaan met de gedachte van "die Remke, die voorlichtster van COC Leiden, dat was toch eigenlijk best een leuk mens" (net een mens ;) ) en dat zij die herinnering vasthouden bij een volgende ontmoeting met een transgender. Ja, ik blijf toch een beetje die idealist.
And what's in it for me? Ja, ik beleef heel veel plezier aan die voorlichtingslessen, meer dan ik ooit had kunnen vermoeden. En misschien heb ik inderdaad mijn roeping gemist. Ik was immers ooit docent(e) Nederlands, maar doordat er geen werk was in het onderwijs (ja, echt waar, halverwege de jaren '80), heb ik mij laten omscholen in de informatica. Ik heb daar overigens geen seconde spijt van gehad, want ik heb echt een hele leuke baan in de IT bij het Nationaal Archief in Den Haag, met geweldige en begripvolle collega's. Het is een baan die weliswaar ook voldoening geeft, maar niet te vergelijken met de voldoening die ik put uit de contacten met scholieren op middelbare scholen, waarbij ik het gevoel heb écht het verschil te kunnen maken. Daar wil ik de komende maanden/jaren de nodige tijd en energie in investeren, in de wetenschap dat mijn klok doortikt en dat ik een expiratiedatum heb ;)

Liefs, Remke xxx

Toen ik mij realiseerde dat ik mijn biologische geslacht wat meer in lijn wilde brengen met mijn genderidentiteit, had ik niet direct behoefte aan een geslachtsaanpassende operatie. Ik had weliswaar via mijn huisarts de anti-conceptiepil geregeld, waarmee ik de concentratie oestrogenen in mijn lichaam zou verhogen en waarmee mijn lichaam enigszins zou gaan vervrouwelijken, maar chirurgisch ingrijpen, nee dat ging mij te ver. Na circa een jaar aan de pil (prima spul overigens, want niet zwanger geworden ;) ) wilde ik eigenlijk ook wel van de testosteron af, het mannelijk geslachtshormoon. Helaas was mijn huisarts niet bereid ook daaraan mee te werken, omdat testosteronblokkers nu niet bekend staan als 'onschuldig' en een periodieke controle van bloedwaardes vereisen. En zo kwam ik alsnog - zeer tegen mijn zin - in het medische circuit terecht. Tegen mijn zin, omdat ik mij immers geen patiënt voel. Ja, tuurlijk, ik ben een transgender, maar dat betekent toch niet automatisch dat ik een patiënt ben? Maar eenmaal in het VUmc verword je vanzelf tot patiënt! Het allereerste dat je krijgt is immers een patiëntenpasje dat deuren opent die anders gesloten blijven. Daar heb ik mij op een gegeven moment maar bij neergelegd. En zo kreeg ik na vier gesprekken met de psycholoog groen licht om via het VUmc oestrogenen en testosteronblokkers tot mij te nemen. En eerlijk is eerlijk, dat beviel prima. Van de bijwerkingen van beide hormonen had ik weinig last en mijn lichaam reageerde ook goed op beide hormonen. Desondanks kreeg ik steeds meer bedenkingen bij die testosteronblokkers: die pillen zijn niet goed voor je lever en de lange termijn effecten zijn ook niet duidelijk. Het was voor mij duidelijk dat ik niet de rest van mijn leven die zogenoemde 'cyproteronacetaat' pillen wilde blijven slikken.  Kortom, ik wilde van die pillen af, maar natuurlijk ook blijvend van de testosteron! En zo werd het idee geboren om afscheid te nemen van mijn testosteron fabriekjes, oftewel van mijn testikels, die immers verantwoordelijk zijn voor de aanmaak van het leeuwendeel van de testosteron. Ook de bijnieren maken weliswaar testosteron aan, maar dat zijn minimale hoeveelheden. Mijn psycholoog vond dat ook een prima idee en zo werd die operatie - met een duur woord een orchidectomie genoemd - ingepland.
Dinsdag 27 november 2018 vond die operatie plaats en ik was er helemaal klaar voor. Ik was nog nooit geopereerd en was vooral benieuwd hoe dat alles in zijn werk zou gaan. Ik was ook in het geheel niet nerveus. Nu vond die operatie onder algehele narcose plaats, dus voor ik er erg in had, was ik onder zeil. En als je dan bijkomt op de verkoeverkamer, is alles al achter de rug. Een heel vreemde gewaarwording vond ik dat.
De orchidectomie was mij, zoals gezegd, te doen om te kunnen stoppen met die testosteronblokkers, dus puur een lichamelijke ingreep. Desondanks merk ik nu dat de ingreep wel degelijk ook een psychologisch effect op mij heeft, een effect dat ik echt niet heb zien aankomen. Ik kon per 27 november 2018 stante pede stoppen met die testosteronblokkers, maar gelijktijdig maakte zich ook een gevoel van euforie meester van mij, nu ik een cruciaal deel van man-zijn kwijt ben. Immers, testosteron wordt alom beschouwd als het summum van mannelijkheid. Ik voel mij nu ook meer vrouw dan voor de operatie en dat is een heel prettige bijkomstigheid aan het einde een moeizaam jaar, dat zo verdrietig begon met de zelfmoord van mijn broer.

Liefs, Remke xxx

In een van mijn eerdere blogposts (https://remco20.blogspot.com/2018/10/roeping-gemist.html?m=0) heb ik jullie al verteld dat ik veel plezier heb beleefd aan mijn ‘optreden’ op het Nova College in Hoofddorp begin oktober, waar ik voor 3de jaars studenten mbo verpleegkunde en verzorging iets over mezelf heb verteld in het kader van het thema ‘Transgender’. En toen de vraag vanuit de groep kwam of ik niet op hun school als docente Nederlands aan de slag wilde, was dat de trigger om bij mezelf te rade te gaan wat ik in deze fase van mijn leven nog graag zou willen doen. En al heel snel kwam boven drijven dat ik, naast mijn werk als IT’er bij het Nationaal Archief, toch weer graag voor de klas zou willen staan, maar dan specifiek met als oogmerk het verminderen van vooroordelen, het vergroten van acceptatie als het gaat om transgenders en het bevorderen van genderdiversiteit. Ik werk weliswaar al als vrijwilliger bij Transgender Netwerk Nederland, maar TNN richt zich toch voornamelijk op het strategisch en tactisch niveau: politici, beleidsmakers, directeuren HRM, etc. Voorlichting geven op scholen is vooral het terrein van de plaatselijke COC verenigingen. Aangezien Alphen aan den Rijn geen eigen COC vereniging heeft, maar valt onder de regio Leiden, heb ik de coördinator van die regio aangeschreven met het aanbod om vanuit COC Leiden voorlichting te geven. Na een kennismakingsgesprek met de coördinator en een collega voorlichter om te kijken of er van beide kanten een klik is, heb ik een trainingsmiddag meegemaakt en al snel kwam het verzoek om maandag 19 november met de coördinator een blokuur (100 minuten) voorlichting te geven aan een 4-havo groep van het Scala College in mijn Alphen aan den Rijn. Normaliter gaat een aspirant voorlichter 2 of 3 keer mee om vanaf de zijkant mee te kijken, maar in mijn geval had de coördinator er blijkbaar vertrouwen in dat ik - mede gezien mijn onderwijsbevoegdheid - wel in het diepe kon worden gegooid. En zo sta ik dus morgen, na een kleine 30 jaar, weer voor de klas op een middelbare school. Ik heb er heel veel zin in en ik heb er alle vertrouwen in dat ik vanuit mijn persoonlijke verhaal (ik blijft heel dicht bij mezelf), een bescheiden bijdrage kan leveren aan het vergroten van de acceptatie van transgenders en het bevorderen van met name genderdiversiteit. En ja, ik heb veel hobbels moeten nemen; ja, ik heb de nodige offers heb moeten brengen, dat mogen de leerlingen best weten, maar wat vooral moet blijven hangen is dat ik nu als mens gelukkiger ben dan ik ooit ben geweest. Jezelf kunnen zijn, is immers onbetaalbaar! En dat ik me geaccepteerd voel, zowel door mezelf (niet onbelangrijk), maar ook door de mensen om mij heen. Ja, ik ben anders, maar ik hoor er wel gewoon bij! Die zogenoemde ‘inclusieve samenleving’ is de spreekwoordelijke stip op de horizon, al ben ik na de beelden van gisteren (intocht Sinterklaas) wat minder optimistisch :(

Liefs, Remke xxx

Toen ik afgelopen woensdag (10 oktober 2018) op bezoek was bij het Nova College in Hoofddorp om 3de jaars verpleegkundigen en verzorgenden iets te vertellen over mijn leven als transgender, was een van de vragen vanuit de groep hoe mijn vrienden hadden gereageerd op mijn transitie. Een hele goede vraag waar ik wel even over moest nadenken. Want ofschoon ik niet echt vrienden ben kwijtgeraakt door mijn transitie, is mijn relatie tot mijn ‘mannenvrienden’ wel degelijk veranderd.
Als Remco was ik ‘one of the boys’, een vriendenclubje dat elkaar regelmatig zag, of het nu ging om een sportieve activiteit, gezamenlijk voetbal kijken of een verjaardag van een van de kinderen. We hadden vaste gespreksonderwerpen, veelal ging het over atletiek, trainen en blessures (ik was namelijk regelmatig geblesseerd). En o ja, het begroeten was typisch zoals mannen onder elkaar gewend zijn: een stevige hand of een high file of één van die andere wonderlijke manieren die mannen erop nahouden. Onze vrouwen, dan wel onze vriendinnen werden en worden steevast begroet met de traditionele Hollandse drie zoenen op de wang. Sinds ik ruim twee jaar geleden (6 juni 2016) voor de wet als Remke door het leven ga, was ik stante pede niet langer ‘one of the boys’. Dat ik qua gender feitelijk nooit een man ben geweest, is niet relevant, want dat wisten mijn vrienden immers niet!
Zoals gezegd, met de omslag van Remco naar Remke veranderde er wel iets in de relatie met mijn mannenvrienden; ik werd met andere ogen bekeken. Eén ding dat terstond tot verwarring leidde was: hoe mij nu te begroeten? Jarenlang was ik begroet als ware ik een man, dus een stevige handdruk of een van die andere manieren waarop mannen elkaar begroeten, nu zag ik de twijfel in de ogen van mijn vrienden. Ja, ze wisten weliswaar rationeel dat ik nu voor de wet als vrouw door het leven ging, maar zij kenden mij toch vooral als Remco, als man, en om een man, nou ja, nu vrouw, te zoenen, tja... dat was toch wel een emotioneel hobbeltje, dat sommigen wel en anderen niet konden of wilden nemen, althans zeker niet de eerste tijd. Ik had mezelf op voorhand al voorgenomen het initiatief bij mijn vrienden te laten. Sommigen schudden mij de hand, prima, anderen zoenen mij, zoals ook de andere aanwezige vrouwen worden begroet, ook prima!
Mijn relatie tot de vrouwen of vriendinnen van diezelfde vrienden is overigens ook veranderd: ik trek meer naar hen toe en ik ben in hun aanwezigheid veel spraakzamer dan ik ooit ben geweest. Ben ik nu dan wellicht ‘one of the girls’? Misschien. En anders blijf ik gewoon ‘die vreemde eend in de bijt’ ;-)

Liefs, Remke xxx

Eind september 2018 werd ik benaderd door een derdejaars studente Verpleegkunde van het Nova College in Hoofddorp met de vraag of zij en een medestudente mij mochten interviewen over mijn ervaringen als transgender met verpleegkundigen. Heel concreet: hoe word ik - als transgender - bejegend door verpleegkundigen? Mijn naam hadden ze doorgekregen van iemand die mij 'kent' via Facebook. Kortom, social media heeft, naast de soms ruwe kantjes, ook zeker zijn goede kanten.
Ik ben altijd bereid om vragen te beantwoorden en iets over mezelf te vertellen; ik ben ook altijd heel open geweest over mijn transgender-zijn, dus ja, ik wilde dit graag doen.
De betreffende studente stelde voor het interview op school te doen plaatsvinden, dan wel op een andere openbare plek. Dat vond ik een heel verstandig voorstel! Als ik voor het eerst met mensen afspreek die ik alleen virtueel ken, dan gaat mijn voorkeur ook zeker uit naar een openbare, liefst drukke, plek. Kortom, ik vond het een prima idee om op haar school af te spreken.
En zo toog ik woensdagmiddag 26 september 2018 naar het Nova College in Hoofddorp. Aangezien mijn oriëntatievermogen niet al te best is (ik kan ook echt niet 'kaartlezen' ) vertrouwde ik op mijn autonavigatie. Helaas ging dat niet helemaal vlekkeloos en kwam ik weliswaar terecht in de buurt van de school, maar nog niet bij de school zelf. Dan maar parkeren en lopen, vertrouwend op Google Maps. Enfin, mensen die mij een beetje kennen, weten dat ook dat geen garantie is dat ik dan de weg vind. Gelukkig belde de studente mij op terwijl ik op straat aan het dolen was en zo praatte zij mij in de goede richting en kon het interview plaatsvinden. Het was een leuk interview met goede vragen, die ik naar eer en geweten heb beantwoord. Na afloop hebben we nog even wat nagepraat. Daarbij gaf ik aan dat als zij dat leuk zouden vinden, ik hun presentatie wel wilde bijwonen en dat ik dan ook iets over mezelf zou vertellen, mede omdat beide studentes aangaven niet eerder een transgender 'in het wild' te hebben ontmoet; ik was de eerste. Ze zouden dat met de klas en de betreffende docente bespreken.
Na een paar dagen kreeg ik een mailtje dat de klas en de docente het leuk zouden vinden als ik woensdag 10 oktober om 10:00 uur aanwezig kon zijn. En zowaar reed ik dit keer in één keer goed naar het Nova College (ter compensatie reed ik de terugweg verkeerd, maar dat terzijde ;-) ) waar ik in de hal werd opgewacht door het groepje dat 'transgender' als onderwerp had gekozen. Ik installeerde mij veilig achterin de klas, naast de docente en luisterde geïnteresseerd naar de presentatie, waarin ik mijn antwoorden herkende. Na afloop van de presentatie heb ik mezelf kort voorgesteld, het één en ander aangevuld naar aanleiding van de presentatie en heb ik aan de hand van vragen uit de klas het nodige over mijzelf verteld. Terloops kwam ter sprake dat ik in mijn vorige leven docent(e) Nederlands ben geweest. Ik vond het een leuke groep, oprecht geïnteresseerd met goede, diverse vragen en met de nodige interactie. Aan het einde van de les had één studente nog een laatste vraag: of ik geen interesse had om op het Nova College als docente Nederlands aan de slag te gaan, want het Nova College zocht nog een docent(e) Nederlands, ook voor deze groep. Zij kreeg bijval van andere klasgenoten. Dat vond ik zo lief...! Blijkbaar had ik een goede indruk achtergelaten. Een fractie van een seconde schoot het door mijn hoofd, want ja, ik heb ooit gekozen voor een baan in het onderwijs en ja, ik vind het nog steeds leuk om anderen iets te leren. Maar ja, ik heb al een leuke baan als IT'er bij het Nationaal Archief. Wel heb ik mij voorgenomen om dit soort bijeenkomsten op scholen vaker te gaan doen, want ik merk wel dat ik het erg leuk vind om te doen, dat het mij energie geeft én dat er nog veel misverstanden zijn over transgenders. Zou ik dan toch mijn roeping hebben gemist?

Liefs, Remke xxx

Een wijze vrouw (of was het een man? ;-) ) heeft eens gezegd:"Een mens heeft twee levens en dat tweede leven begint, als men zich realiseert slechts één leven te hebben." Ik zal het hier niet hebben over katten, waarover wordt gezegd dat deze maar liefst negen levens hebben.
Met andere woorden, in tegenstelling tot katten moeten wij mensen het op deze aardkloot doen met één leven. Aangezien ik als atheïst niet geloof in een hiernamaals, beperkt mijn aantal levens zich inderdaad tot één! Echter ondanks het gegeven dat ook ik maar één leven tot mijn beschikking heb en ik inmiddels ver over de helft ben, heb ik toch sterk het gevoel aan mijn tweede leven te zijn begonnen, zonder mijn eerste leven te ontkennen. Mijn eerste leven startte met de geboorte van Remco, dat lieve kleine 'jongetje', getuige de vele foto's in mijn baby fotoboek, dat jaren heeft geworsteld met zijn/haar gevoelens, met zijn/haar identiteit in een tijd dat het woord 'transgender' niet bestond, internet nog moest worden uitgevonden en op transseksualiteit een taboe rustte. Ik ga jullie hier niet vermoeien met mijn lange en moeizame zoektocht naar mezelf, want daar heb ik immers al zo veel woorden aan gewijd in een groot deel van mijn blogposts.
Wat cruciaal is, is dat ik op maandag 6 juni 2016 eindelijk mijn worsteling en zoektocht heb beëindigd met het laten aanpassen van mijn geslacht en mijn voornamen in de BasisRegistratie Personen (BRP), waarmee ik ook voor de wet eindelijk werd wie ik al die jaren was, een vrouw! Kortom, de geboorte van Remke Charlotte. En daarmee begon feitelijk mijn tweede leven, want heel veel dingen moest ik opnieuw leren en ontdekken, dingen die voor veel vrouwen vanzelfsprekend zijn, maar voor mij in het geheel niet. Dat varieert van hele triviale dingen als met een lange rok naar het toilet gaan (rok naar beneden of juist omhoog?) tot het voor de eerste keer omkleden in een dameskleedkamer. Dat laatste klinkt zo eenvoudig, maar ik moest echt even - zowel letterlijk als figuurlijk - een drempel over. Ik kan dan weliswaar voor de wet zijn erkend als vrouw en een paspoort overleggen met geslacht=F/V, maar ik heb overduidelijk een lichaamskenmerk dat heel veel mensen zonder meer zouden gelijkschakelen aan man-zijn. Afgelopen donderdag deed ik mee aan de jaarlijkse sportdag van mijn werk, maar voor het eerst als vrouw. Ik had een paar jaar niet meegedaan, omdat ik torenhoog opzag tegen mogelijke kleedkamerperikelen. Dit jaar heb ik mij door collega's laten overhalen toch weer mee te doen met die sportdag. Gedurende een paar seconden na het binnengaan van de dameskleedkamer voelde ik mij wat ongemakkelijk, maar dat gevoel was snel weg, aangezien geen van de aanwezige dames acht sloeg op mij. En ja, waarom zouden ze ook?
En zo zijn er nog heel veel dingen die ik als Remke, als vrouw, voor het eerst ga doen en die voor mij deels niet zo spannend zijn, deels een beetje spannend zijn (bijvoorbeeld zwemmen) en die deels heel spannend zijn (bijvoorbeeld douchen in een gezamenlijke damesdoucheruimte). En daarmee heb ik voor mijn gevoel wel degelijk een tweede leven met heel veel dingen die ik nog moet ontdekken als vrouw. Het contrast met mijn eerste leven, een leven dat ik overigens niet wil ontkennen noch waar ik spijt van heb, had ook niet groter kunnen zijn: van een teruggetrokken en verlegen kind, puber en volwassene ben ik veranderd in een trotse én gelukkige vrouw die 'ongemakkelijke' situaties niet meer uit de weg gaat, zichzelf is en er geen moeite mee heeft om - waar nodig - in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik geef toe, ik kan niet op tegen de negen levens van een kat, maar voor mij volstaan vooralsnog twee levens.

Liefs, Remke xxx

Twee maanden geleden ging het niet optimaal met mij. Voor mijn gevoel ging het best wel lekker, maar mijn lichaam dacht daar klaarblijkelijk anders over: hartkloppingen, vermoeidheid, huilbuien en regelmatig hoofdpijn. Deze verschijnselen hadden veel weg van een naderende burn-out, terwijl ik het op mijn werk erg naar mijn zin heb en ik niet het gevoel had overwerkt of gestresst te raken. Sterker, ik nam regelmatig een dag vrij om een extra lang weekend te hebben. Wel is het zo dat mijn laatste vakantie dateert van de zomer van 2015, simpelweg omdat ik geen zin heb in een vakantie in mijn uppie. Niks aan de hand, want ik neem mijn vakantiedagen wel gewoon op.
Waar kwamen die verschijnselen dan wel vandaan? Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. Deels zijn het bijwerkingen van de hormonen die ik slik, hormonen die vreemde dingen uithalen met mijn lijf, deels heb ik misschien toch wat te hard gewerkt de afgelopen maanden (de 'ideale' manier om gevoelens weg te drukken [heb ik jarenlang ervaring mee; werkt goed]) en wellicht toch te weinig vrij genomen. Maar een belangrijke oorzaak is - na een 'navelstaarsessie' - het besef dat ik feitelijk mijn transitie, zowel sociaal als qua medische traject, heb afgerond. Ik sta weliswaar nog onder controle van het VUmc (onder andere periodieke analyse van mijn bloed) en ja, ik volg nog logopedie (maak ik een beetje een potje van en ja dat krijg ik regelmatig te horen van mijn logopodiste [maar dat terzijde]), maar in wezen ben ik 'uitbehandeld' en wordt nu van mij verwacht (of verwacht ik dat van mezelf) dat ik mijn nieuwe leven als Remke, als vrouw, verder vorm ga geven. En dat valt toch niet mee. Ik ben vorig jaar september verhuisd naar het voor mij onbekende Alphen aan den Rijn, waar ik een hele leuke woning heb gekocht (was tijdens de eerste bezichtiging direct verliefd), maar ik ben toch wat losgezongen geraakt van mijn oude sociale omgeving: mijn ex en mijn twee volwassen kinderen wonen in Zoetermeer. Weliswaar wonen vrienden van mij een straat verder, maar ik merk dat het toch energie vergt om in een nieuwe stad je draai te vinden én om een nieuw sociaal netwerk op te bouwen. Ik kies er bewust voor wat los te komen van 'onze' (mijn ex en ik) gezamenlijke vriendenkring. Ik wil graag een nieuw sociaal netwerk opbouwen, voor een deel ook in de transgender community. Want laten we wel wezen, dat is toch de groep vanwaar ik de meest steun  en het meest begrip kan verwachten en waar de kans dat ik een nieuwe partner tegen het lijf loop wat groter is dan daarbuiten. Die nieuwe fase in mijn leven rammelt nu aan mijn voordeur, inclusief het besef dat ik daar zelf veel energie en tijd in moet steken. Ik denk dat mijn lichaam dat eind mei, begin juni probeerde duidelijk te maken. Nu dat besef er is en ik daadwerkelijk acties onderneem op dat vlak, merk ik dat een aantal verschijnselen is verminderd, waaronder die vermaledijde hartkloppingen en de periodieke hoofdpijn. De huilbuien zijn gebleven, maar dat is volgens mij echt een hormonendingetje; die neem ik graag voor lief. Tenminste, als ik alleen thuis ben, liever niet in gezelschap... ;)
Kortom, ik timmer actief aan de weg van mijn sociale netwerk. Waarheen die weg leidt, dat weet ik nog niet, maar dat zal de tijd leren...

Liefs, Remke xxx

ASICS, Anima Sana In Corpore Sano, oftewel, een gezonde ziel in een gezond lichaam. Lichaam en geest in balans. That's me, althans, dat heb ik lange tijd gedacht. De laatste weken echter heb ik het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek begint te laten, terwijl het tussen mijn oren prima zit. De laatste tijd voel ik mij vermoeid, heb ik af en toe hartkloppingen en huilbuien, ben ik meer vergeetachtig dan normaal en word ik regelmatig geplaagd door hoofdpijn. Maar voor al die losse verschijnselen had ik - that's me as well - natuurljk wel een verklaring: die vermoeidheid komt doordat ik slecht slaap (slaap al jaren slecht; ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst een nacht heb doorgeslapen), die hartkloppingen komen doordat ik abrupt ben gestopt met hardlopen, de huilbuien door het slikken van hormonen en de hoofdpijn doordat ik te weinig drink. Kortom, ik kan alles rationeel verklaren. Toen ik dit aan een goede kennis vertelde, zei zij dat die verschijnselen in samenhang mogelijkerwijs duiden op een naderende 'burn out'. Daar schrok ik best van, maar na een eerste ontkenning (ben ik ook goed in) drong het langzaam tot mij door dat dit wellicht heel dicht tegen de waarheid aanschurkt.
Immers, in een periode van slechts twee jaar heb ik mijn leven volledig op zijn kop gezet: van een brave, getrouwde burgerman met twee kinderen, een hond en een 7-persoons gezinsauto met schuifdeuren ben ik 'veranderd' in een gescheiden, alleenstaande vrouw, woonachtig in een 'vreemde' stad. Mijn kinderen (en de hond) zie ik sporadisch. Mijn geest lijkt daar overigens prima mee om te gaan, maar mijn lichaam begint nu te protesteren. Mijn analyse is dat ik mijzelf geen tijd heb gegund om aan deze drastische veranderingen te wennen; ik heb geen tijd genomen voor enige contemplatie. Gewoon doorgaan is altijd al mijn motto geweest. In mijn hoofd gaat het zoals gezegd prima: ik heb prachtige herinneringen aan die mooie lentedag in juni 2016 (0606), de dag waarop ik mij met mijn pas verworven "deskundigenverklaring transgender" meldde bij het gemeentehuis van Den Haag om officieel in mijn geboorteakte mijn geslacht te laten aanpassen van M(an) naar V(rouw) en mijn voornaam van Remco naar Remke Charlotte. En ook op de twee jaren die daarop volgden, kijk ik met voldoening terug, althans mijn ziel. Ik dacht mijn leven op dit rit te hebben, vond dat ik lekker in mijn vel zat. Kortom, ik zag de toekomst met vertrouwen tegemoet. Mijn lichaam denkt daar blijkbaar geheel anders over. De zelfmoord van mijn oudste broer begin januari van dit jaar kwam daar ook nog eens overheen. Ik heb in één week de begrafenis geregeld en daarna door met mijn leven, of beter met mijn werk. Mijn laatste vakantie dateert uit 2015!? Heel af en toe moet ik aan mijn broer denken die - goed beschouwd - (ook) in zijn werk vluchtte, hetgeen hem uiteindelijk fataal werd. Ik wil natuurlijk niet in zijn voetsporen treden. De lichamelijke signalen zijn duidelijk en ik ben mij ervan bewust dat ik nu actie moet ondernemen om het tij te keren. Ik ben er op tijd bij om mijn lichaam weer in balans te brengen met mijn ziel, ASICS. Ik weet nog niet precies hoe dat voor elkaar te krijgen, maar onderkenning van het probleem is de eerste en belangrijkste stap.
Word vervolgd.

Liefs, Remke xxx

Met ingang van 6 juni 2018 is het twee jaar dat ik voor de wet als vrouw door het leven ga. Ik heb jullie deelgenoot gemaakt van de weg die ik heb afgelegd om te geraken waar ik nu sta. Was het een lange weg? Best wel. Was het een moeizame weg? Dacht het wel. Ging het gepaard met verdriet? Zeker. Zou ik het weer doen? Absoluut. Ik weet uit gesprekken met cisgenders (ja, even googelen ;-) ) dat het voor hen erg lastig is om zich voor te stellen hoe het is om geboren te zijn in het 'verkeerde' lichaam. Mijn standaard antwoord is dan dat je je moet voorstellen dat je vanavond naar bed gaat en dat je morgenochtend wakker wordt in het lichaam van het andere geslacht, terwijl je gender, je gevoel man of vrouw te zijn, niet is veranderd. Dat geeft enigszins weer wat ik al die jaren heb doorgemaakt. En dan kun je je ook een voorstelling maken van het gevoel van bevrijding en gelukzaligheid dat zich van mij meester maakte toen eindelijk kon zijn wie ik al die jaren al was, waarbij mijn buitenkant eindelijk enigszins synchroon loopt met mijn binnenkant. Nou ja, binnen de beperkingen van het lichaam dat mij nu eenmaal door moeder natuur is toegewezen.
En natuurlijk is de verleiding groot om mezelf te vergelijken met biologische vrouwen en ook met transvrouwen die het qua 'voorkomen' beter hebben getroffen dan ik. Het gras bij de buren is nu eenmaal altijd groener. Maar het lukt mij steeds beter om die vergelijking los te laten en tevreden te zijn met wat ik heb bereikt en met wie ik nu ben. Want dat is een feit: ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu, ondanks al de dieptepunten van de afgelopen jaren: het stuklopen van de relatie met mijn jeugdliefde met wie ik 37 jaar lief en leed gedeeld en met wie ik twee prachtige kinderen heb gekregen; het verdriet dat ik anderen heb aangedaan door mijn keuze als Remke door het leven te gaan; de in het begin moeizame relatie met mijn kinderen, die logischerwijs de tijd nodig hadden/hebben om aan het idee te wennen dat hun vader een vrouw is. Natuurlijk blijf ik voor hen 'papa', maar het is natuurlijk wel anders dan toen ik nog gewoon Remco was, geslacht 'man'.
Is het gras dan inderdaad groen genoeg? Gaat alles op rolletjes nu ik als Remke door het leven ga? Is er dan niets te wensen over? Natuurlijk wel. Telefoongesprekken zijn bijvoorbeeld een 'pain in the ass' in die zin dat ik altijd met 'meneer' word aangesproken (tot dusverre een 100% score), terwijl ik mezelf heb aangeleerd de telefoon standaard op te nemen met: "Met mevrouw Verdegem..."  Maar de praktijk leert dat mensen slecht luisteren en toch vooral afgaan op de klank van de stem, want na een paar zinnen is het al snel 'meneer'. Maar eerlijk is eerlijk, als ik mezelf door de telefoon zou horen, zou ik ook 'meneer' tegen mezelf zeggen. Wellicht gloort er hoop aan de einder: ik heb morgen - na een wachttijd van bijna 12 maanden - eindelijk een afspraak bij een KNO arts en een logopediste van het VUmc, teneinde te onderzoeken of mijn stembanden zich lenen voor logopedie om qua frequentie iets hoger uit te komen dan nu het geval is. Een vrouwenstem is zonder chirurgisch ingrijpen te hoog gegrepen, maar het zou al fijn zijn indien mijn stem in een twijfelgebied komt, waarbij de persoon aan de andere kant van de telefoon denkt:"Heb ik nu met een man of met een vrouw te maken?" Ik vertrouw erop dat het opnemen met "Met mevrouw Verdegem..." dan afdoende is. Tot die tijd  - en mochten mijn stembanden toch niet te vermurwen zijn met logopedie - maar gewoon blijven corrigeren: "Nee, het is niet meneer, het is mevrouw...!"

Liefs, Remke xxx

Het is inmiddels 2 maanden geleden dat ik de aangetekende afscheidsbrief van mijn broer op het postkantoor ophaalde, een brief waarin mijn broer aankondigde dat het leven, wat hem betreft, voltooid was en dat hij op Nieuwjaarsdag 2018 een einde aan zijn leven zou maken. Gezien de uitgebreide brief en de details in de brief wist ik direct dat mijn broer niet meer in leven was; ik ontving de brief overigens pas vrijdag 5 januari 2018. De rest is geschiedenis.
Ik heb de eerste weken enorm geworsteld met schuldgevoelens, met de vraag of ik de zelfdoding van mijn 1 jaar oudere broer niet had kunnen en wellicht had moeten zien aankomen. Ik wist dat mijn broer sinds zijn boventallig worden op zijn werk - mijn broer was een zeer deskundig bouwkundige - depressief was en dat hij anti-depressiva slikte en gesprekken voerde met psychologen om zijn depressie te boven te komen. Geen seconde heb ik gedacht aan de mogelijkheid dat hij als resultante van die depressie zijn leven zou beëindigen.
Mensen om mij heen verzekerden mij dat ik deze onomkeerbare daad nooit had kunnen voorkomen en dat ik de keuze van mijn broer moest respecteren. Zover ben ik echter nog niet, ook niet na 2 maanden. Ja, natuurlijk, ik moet accepteren wat er is gebeurd, maar zijn keuze respecteren...? Moeilijk!
Gevoelens van verdriet, maar ook van boosheid maken zich nog steeds van mij meester, want ja, naast verdriet ben ik heel af en toe ook gewoon boos (of is het onmacht?) dat mijn broer heeft gekozen voor de makkelijke weg, de weg van de minste weerstand. Maar al heel snel realiseer ik mij dat dat toch vooral te maken heeft met mijn eigen onvermogen om mij te verplaatsen in iemand die depressief is. En zeg ik zelf niet regelmatig tegen anderen: "Walk a mile in my shoes, see what I see, hear what I hear, feel what I feel. Then maybe you'll understand why I do what I do. Till then, don't judge me."?  In die zin moet ik toegeven dat ik geen idee heb wat er zich in het hoofd van mijn broer heeft afgespeeld, gedurende die laatste maanden, die laatste weken, die laatste dagen, die laatste uren, die laatste minuten... Het antwoord op de vraag zal nooit meer worden gegeven. Ik zal mij moeten verzoenen met het feit dat mijn broer, met wie ik als kind heel close was, er niet meer is, dat hij niet bij mij (of mijn vader) heeft aangeklopt voor hulp, dat ik dit niet heb kunnen voorkomen en dat hij uiteindelijk heeft gekozen voor een route waarvan hij overtuigd was dat die hem rust zou brengen. Heel langzaam dringt het besef tot mij door dat ik niet kan en niet mag oordelen over het besluit van mijn broer om zijn leven eigenhandig te beëindigen. De pijn blijft...