Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

woensdag 21 maart 2018

Het is mevrouw....!

Met ingang van 6 juni 2018 is het twee jaar dat ik voor de wet als vrouw door het leven ga. Ik heb jullie deelgenoot gemaakt van de weg die ik heb afgelegd om te geraken waar ik nu sta. Was het een lange weg? Best wel. Was het een moeizame weg? Dacht het wel. Ging het gepaard met verdriet? Zeker. Zou ik het weer doen? Absoluut. Ik weet uit gesprekken met cisgenders (ja, even googelen ;-) ) dat het voor hen erg lastig is om zich voor te stellen hoe het is om geboren te zijn in het 'verkeerde' lichaam. Mijn standaard antwoord is dan dat je je moet voorstellen dat je vanavond naar bed gaat en dat je morgenochtend wakker wordt in het lichaam van het andere geslacht, terwijl je gender, je gevoel man of vrouw te zijn, niet is veranderd. Dat geeft enigszins weer wat ik al die jaren heb doorgemaakt. En dan kun je je ook een voorstelling maken van het gevoel van bevrijding en gelukzaligheid dat zich van mij meester maakte toen eindelijk kon zijn wie ik al die jaren al was, waarbij mijn buitenkant eindelijk enigszins synchroon loopt met mijn binnenkant. Nou ja, binnen de beperkingen van het lichaam dat mij nu eenmaal door moeder natuur is toegewezen.
En natuurlijk is de verleiding groot om mezelf te vergelijken met biologische vrouwen en ook met transvrouwen die het qua 'voorkomen' beter hebben getroffen dan ik. Het gras bij de buren is nu eenmaal altijd groener. Maar het lukt mij steeds beter om die vergelijking los te laten en tevreden te zijn met wat ik heb bereikt en met wie ik nu ben. Want dat is een feit: ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu, ondanks al de dieptepunten van de afgelopen jaren: het stuklopen van de relatie met mijn jeugdliefde met wie ik 37 jaar lief en leed gedeeld en met wie ik twee prachtige kinderen heb gekregen; het verdriet dat ik anderen heb aangedaan door mijn keuze als Remke door het leven te gaan; de in het begin moeizame relatie met mijn kinderen, die logischerwijs de tijd nodig hadden/hebben om aan het idee te wennen dat hun vader een vrouw is. Natuurlijk blijf ik voor hen 'papa', maar het is natuurlijk wel anders dan toen ik nog gewoon Remco was, geslacht 'man'.
Is het gras dan inderdaad groen genoeg? Gaat alles op rolletjes nu ik als Remke door het leven ga? Is er dan niets te wensen over? Natuurlijk wel. Telefoongesprekken zijn bijvoorbeeld een 'pain in the ass' in die zin dat ik altijd met 'meneer' word aangesproken (tot dusverre een 100% score), terwijl ik mezelf heb aangeleerd de telefoon standaard op te nemen met: "Met mevrouw Verdegem..."  Maar de praktijk leert dat mensen slecht luisteren en toch vooral afgaan op de klank van de stem, want na een paar zinnen is het al snel 'meneer'. Maar eerlijk is eerlijk, als ik mezelf door de telefoon zou horen, zou ik ook 'meneer' tegen mezelf zeggen. Wellicht gloort er hoop aan de einder: ik heb morgen - na een wachttijd van bijna 12 maanden - eindelijk een afspraak bij een KNO arts en een logopediste van het VUmc, teneinde te onderzoeken of mijn stembanden zich lenen voor logopedie om qua frequentie iets hoger uit te komen dan nu het geval is. Een vrouwenstem is zonder chirurgisch ingrijpen te hoog gegrepen, maar het zou al fijn zijn indien mijn stem in een twijfelgebied komt, waarbij de persoon aan de andere kant van de telefoon denkt:"Heb ik nu met een man of met een vrouw te maken?" Ik vertrouw erop dat het opnemen met "Met mevrouw Verdegem..." dan afdoende is. Tot die tijd  - en mochten mijn stembanden toch niet te vermurwen zijn met logopedie - maar gewoon blijven corrigeren: "Nee, het is niet meneer, het is mevrouw...!"

Liefs, Remke xxx

woensdag 7 maart 2018

Walk a mile in my shoes...

Het is inmiddels 2 maanden geleden dat ik de aangetekende afscheidsbrief van mijn broer op het postkantoor ophaalde, een brief waarin mijn broer aankondigde dat het leven, wat hem betreft, voltooid was en dat hij op Nieuwjaarsdag 2018 een einde aan zijn leven zou maken. Gezien de uitgebreide brief en de details in de brief wist ik direct dat mijn broer niet meer in leven was; ik ontving de brief overigens pas vrijdag 5 januari 2018. De rest is geschiedenis.
Ik heb de eerste weken enorm geworsteld met schuldgevoelens, met de vraag of ik de zelfdoding van mijn 1 jaar oudere broer niet had kunnen en wellicht had moeten zien aankomen. Ik wist dat mijn broer sinds zijn boventallig worden op zijn werk - mijn broer was een zeer deskundig bouwkundige - depressief was en dat hij anti-depressiva slikte en gesprekken voerde met psychologen om zijn depressie te boven te komen. Geen seconde heb ik gedacht aan de mogelijkheid dat hij als resultante van die depressie zijn leven zou beƫindigen.
Mensen om mij heen verzekerden mij dat ik deze onomkeerbare daad nooit had kunnen voorkomen en dat ik de keuze van mijn broer moest respecteren. Zover ben ik echter nog niet, ook niet na 2 maanden. Ja, natuurlijk, ik moet accepteren wat er is gebeurd, maar zijn keuze respecteren...? Moeilijk!
Gevoelens van verdriet, maar ook van boosheid maken zich nog steeds van mij meester, want ja, naast verdriet ben ik heel af en toe ook gewoon boos (of is het onmacht?) dat mijn broer heeft gekozen voor de makkelijke weg, de weg van de minste weerstand. Maar al heel snel realiseer ik mij dat dat toch vooral te maken heeft met mijn eigen onvermogen om mij te verplaatsen in iemand die depressief is. En zeg ik zelf niet regelmatig tegen anderen: "Walk a mile in my shoes, see what I see, hear what I hear, feel what I feel. Then maybe you'll understand why I do what I do. Till then, don't judge me."?  In die zin moet ik toegeven dat ik geen idee heb wat er zich in het hoofd van mijn broer heeft afgespeeld, gedurende die laatste maanden, die laatste weken, die laatste dagen, die laatste uren, die laatste minuten... Het antwoord op de vraag zal nooit meer worden gegeven. Ik zal mij moeten verzoenen met het feit dat mijn broer, met wie ik als kind heel close was, er niet meer is, dat hij niet bij mij (of mijn vader) heeft aangeklopt voor hulp, dat ik dit niet heb kunnen voorkomen en dat hij uiteindelijk heeft gekozen voor een route waarvan hij overtuigd was dat die hem rust zou brengen. Heel langzaam dringt het besef tot mij door dat ik niet kan en niet mag oordelen over het besluit van mijn broer om zijn leven eigenhandig te beĆ«indigen. De pijn blijft...


Liefs, Remke xxx

;;