Aanbevolen: zo mooi en ontroerend geschreven!

Een halve dochter...

woensdag 7 maart 2018

Walk a mile in my shoes...

Het is inmiddels 2 maanden geleden dat ik de aangetekende afscheidsbrief van mijn broer op het postkantoor ophaalde, een brief waarin mijn broer aankondigde dat het leven, wat hem betreft, voltooid was en dat hij op Nieuwjaarsdag 2018 een einde aan zijn leven zou maken. Gezien de uitgebreide brief en de details in de brief wist ik direct dat mijn broer niet meer in leven was; ik ontving de brief overigens pas vrijdag 5 januari 2018. De rest is geschiedenis.
Ik heb de eerste weken enorm geworsteld met schuldgevoelens, met de vraag of ik de zelfdoding van mijn 1 jaar oudere broer niet had kunnen en wellicht had moeten zien aankomen. Ik wist dat mijn broer sinds zijn boventallig worden op zijn werk - mijn broer was een zeer deskundig bouwkundige - depressief was en dat hij anti-depressiva slikte en gesprekken voerde met psychologen om zijn depressie te boven te komen. Geen seconde heb ik gedacht aan de mogelijkheid dat hij als resultante van die depressie zijn leven zou beƫindigen.
Mensen om mij heen verzekerden mij dat ik deze onomkeerbare daad nooit had kunnen voorkomen en dat ik de keuze van mijn broer moest respecteren. Zover ben ik echter nog niet, ook niet na 2 maanden. Ja, natuurlijk, ik moet accepteren wat er is gebeurd, maar zijn keuze respecteren...? Moeilijk!
Gevoelens van verdriet, maar ook van boosheid maken zich nog steeds van mij meester, want ja, naast verdriet ben ik heel af en toe ook gewoon boos (of is het onmacht?) dat mijn broer heeft gekozen voor de makkelijke weg, de weg van de minste weerstand. Maar al heel snel realiseer ik mij dat dat toch vooral te maken heeft met mijn eigen onvermogen om mij te verplaatsen in iemand die depressief is. En zeg ik zelf niet regelmatig tegen anderen: "Walk a mile in my shoes, see what I see, hear what I hear, feel what I feel. Then maybe you'll understand why I do what I do. Till then, don't judge me."?  In die zin moet ik toegeven dat ik geen idee heb wat er zich in het hoofd van mijn broer heeft afgespeeld, gedurende die laatste maanden, die laatste weken, die laatste dagen, die laatste uren, die laatste minuten... Het antwoord op de vraag zal nooit meer worden gegeven. Ik zal mij moeten verzoenen met het feit dat mijn broer, met wie ik als kind heel close was, er niet meer is, dat hij niet bij mij (of mijn vader) heeft aangeklopt voor hulp, dat ik dit niet heb kunnen voorkomen en dat hij uiteindelijk heeft gekozen voor een route waarvan hij overtuigd was dat die hem rust zou brengen. Heel langzaam dringt het besef tot mij door dat ik niet kan en niet mag oordelen over het besluit van mijn broer om zijn leven eigenhandig te beĆ«indigen. De pijn blijft...


Liefs, Remke xxx

0 reacties: